Top menu

Ηλίας Μωραΐτης: "Οι μεγαλύτερες τραγωδίες πάντα αφορούν τα παιδιά"

Συνέντευξη στον Νέστορα Πουλάκο

Συνομιλήσαμε με τον πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα Ηλία Μωραΐτη, με αφορμή την κυκλοφορία του αστυνομικού μυθιστορήματός του "Σκληρές αλήθειες" από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

 

Μιλήστε μας για το μυθιστόρημά σας "Σκληρές αλήθειες";
Οι "Σκληρές αλήθειες" είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ στο οποίο χρησιμοποιείται η τεχνική του εγκιβωτισμού. Δηλαδή, έχουμε ένα βιβλίο μέσα στο βιβλίο. Η ιστορία ξεκινάει το 2015 όταν η νεαρή φοιτήτρια Αγνή Μάρκου μαζί με τη διαθήκη της μητέρας της παραλαμβάνει και ένα βιβλίο. Η μητέρα της με μια ιδιόχειρη επιστολή την προτρέπει να διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο για να μάθει όλη την αλήθεια σχετικά με τον θάνατο του πατέρα της πριν από δεκαπέντε χρόνια. Το βιβλίο που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή της Αγνής είναι αυτοβιογραφικό και η αφήγησή του ξεκινά στα μέσα της δεκαετίας του ΄90. Μέσα σε αυτό ο συγγραφέας Δημήτρης Αλεξιάδης περιγράφει τη γνωριμία του με ένα μυστηριώδες πρόσωπο, τη Ματίνα Κερτ, και το πώς αυτή η γνωριμία επηρέασε όλη τη μετέπειτα ζωή του. Ουσιαστικά ο συγγραφέας με εκείνο το βιβλίο επιχειρεί να κάνει μια εξομολόγηση της αλήθειας, μέσω της οποίας πιστεύει πως θα έρθει η λύτρωση στη ζωή του. Όταν όμως το βιβλίο φτάσει στα χέρια του κόσμου, ο Δημήτρης θα διαπιστώσει πως πολλές φορές η ομολογία της αλήθειας αντί για τη λύτρωση, μας οδηγεί μπροστά σε καινούρια αδιέξοδα. Οι "Σκληρές αλήθειες" είναι ένα έργο με γρήγορο ρυθμό, σφιχτοδεμένη πλοκή και πάρα πολλές ανατροπές που θα χαρίσει στους αναγνώστες πολλές συγκινήσεις.

 

Κατά τη γνώμη σας, οι οικογενειακές ιστορίες κρύβουν αναπόφευκτα μικρές ή μεγάλες τραγωδίες;
Δίχως να θέλω να είμαι απόλυτος, πιστεύω πως σε μεγάλο βαθμό μέσα σε κάθε οικογένεια κρύβεται μια τραγωδία, άλλοτε λίγο μεγαλύτερη και άλλοτε λίγο μικρότερη. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα τραγωδία σήμαινε μίμηση συναισθημάτων που προέρχονται από την απομίμηση μιας πράξης. Θεωρώ πως οι μικρότερες τραγωδίες έχουν να κάνουν κυρίως στη σχέση των γονιών μεταξύ τους, στις μεταξύ τους ενέργειες και στα συναισθήματα που αυτές προκαλούν. Οι μεγαλύτερες τραγωδίες πάντα αφορούν τα παιδιά. Οι συναισθηματικοί δεσμοί ανάμεσα στους γονείς με τα παιδιά τους είναι οι ισχυρότεροι που υπάρχουν και οποιαδήποτε ανωμαλία στις μεταξύ τους σχέσεις μπορεί να επηρεάσει και τις δύο πλευρές, αλλά κυρίως την πλευρά των παιδιών. Ουσιαστικά γονείς και παιδιά αλληλεπιδρούν καθημερινά μεταξύ τους. Ένα βλέμμα ή μια κουβέντα του πατέρα και της μητέρας μπορεί να τραυματίσει βαθιά την ψυχή του παιδιού. Αυτό το τραύμα λοιπόν αργά η γρήγορά οδηγεί σε πράξεις που μπορεί να μην είναι άμεσες και ούτε ιδιαίτερα ηχηρές, αλλά φανερώνουν μια ανοιχτή πληγή βαθιά στην ψυχή ενός ήρωα που από παιδί έγινε ενήλικάς, αλλά οι ρίζες των ενεργειών του χάνονται βαθιά μέσα στον χρόνο. Ενέργειες που πολλές φορές φαίνονται ανεξήγητές ακόμη και στον ίδιο τον ήρωα της τραγωδίας, αλλά πάντα κάτι κρύβεται πίσω από αυτές και τις υποκινεί. Κάτι μικρό ή μεγάλο που παλεύει να βγει στην επιφάνεια, αναζητώντας την κάθαρση και τη λύτρωση. Δυστυχώς όμως, στις οικογενειακές τραγωδίες η κάθαρση δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Τις περισσότερες φορές ο ήρωας τυραννιέται ισοβίως και μαζί του βασανίζονται και όσοι ζουν από κοντά το δράμα του.

 

Το φλασμπάκ στην Αθήνα των 90s συγκεκριμένα, πώς και γιατί το επιλέξατε;
Ουσιαστικά εδώ έχουμε να κάνουμε με τον χρόνο και τον χώρο της ιστορίας. Ως προς τον χρόνο πιστεύω πως τα πράγματα είναι πιο απλά. Εξαρχής ήθελα να περιγράψω μια εποχή που να την έχω ζήσει και να γνωρίζω καλά τα πάντα γύρω από αυτήν και το βασικότερο γύρω από τον τρόπο ζωής των ανθρώπων της. Επίσης, η επιλογή της δεκαετίας του ΄90 ήταν αρκετά απολαυστική, αφού αποτέλεσε μια νοσταλγική αναπόληση των εφηβικών μου χρόνων. Τώρα ως προς τον χώρο τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Έχω ακούσει πολλές φορές πως η Αθήνα και η Ελλάδα γενικότερα δεν μπορούν να υποστηρίξουν σαν σκηνικό ένα αστυνομικό μυθιστόρημα και ένα ψυχολογικό θρίλερ. Πως κάτω από έναν τόσο λαμπερό ήλιο δεν μπορεί να μείνει τίποτα κρυφό. Επίσης, πως η ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων δεν ευνοεί αυτού του είδους τη λογοτεχνία. Δηλαδή πως οι <<έξω καρδιά>> άνθρωποι της Ελλάδας είναι πολύ προβλέψιμοι στους γύρω τους και δεν μπορούν να υποστηρίξουν ένα ψυχολογικό θρίλερ. Προσωπικά έχω την άποψη πως πίσω από ακραίες ενέργειες, όπως αυτές που περιγράφονται μέσα στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, κρύβονται πάντα τα αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου τα οποία μπορεί σε κοινωνίες πιο εξωστρεφείς, όπως η ελληνική, να εκτονώνονται σε μεγάλο βαθμό, αλλά πολλές φορές αυτή η εξωστρέφεια ίσως έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Ίσως να οδηγεί ανθρώπους με διαστροφικούς χαρακτήρες να καμουφλάρονται ακόμη πιο έντεχνα, προκειμένου να περνούν απαρατήρητοι μέσα σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποί της έχουν την τάση να ασχολούνται αρκετά με τους γύρω τους. Έτσι, κάτω από την πίεση μιας μακροχρόνιας προσπάθειας να καλύψει κάποιος τον σκοτεινό εαυτό του από το άπλετο φως που τον εκθέτει συνεχώς, να οδηγείται στο τέλος σε ένα ξέσπασμα πολύ πιο ύπουλο και πιο βίαιο από τα συνηθισμένα και σίγουρα τελείως απρόσμενο για τους γύρω του. Μπορεί σε ένα σκηνικό όπως αυτό της Ελλάδας τα πάντα να φαντάζουν τόσο οικεία και προβλέψιμα, αλλά οι μεγαλύτερες εκπλήξεις πάντα κρύβονται στα προφανή.

 

Πιστεύετε ότι η ιστορία σας θα προβληματίσει τους αναγνώστες της;
Η αλήθεια είναι πως μέσω των ηρώων του βιβλίου προσπάθησα να επικοινωνήσω κάποιους από τους δικούς μου προβληματισμούς μου πάνω σε ορισμένα θέματα, όπως η θέση της ειλικρίνεια στη ζωή μας, το μέγεθος της υποκρισίας και του ψέματος στην καθημερινότητα μας και ο τρόπος που αναζητούμε την ευτυχία. Πάντως το μεγάλο πλεονέκτημα όλων των βιβλίων είναι πως δίνουν στον αναγνώστη τη δυνατότητα να εστιάσει από μόνος του στα σημεία που εκείνος νιώθει την ανάγκη. Ο καθένας από εμάς, αναλόγως με τα βιώματα του και την ψυχοσύνθεσή του, μπορεί να προβληματιστεί ακόμη με κάποια ασήμαντη ενέργεια ενός ήρωα του βιβλίου που ίσως να ήταν ήσσονος σημασίας για τον συγγραφέα όταν την κατέγραφε, αλλά για τον αναγνώστη να έχει ιδιαίτερη αξία, αφού βρήκε κάτι σε αυτήν που μπορεί να ικανοποιήσει κάποια εσωτερική του ανάγκη.

 

Πώς αισθάνεστε για την πρώτη σας εκδοτική στιγμή;
Σίγουρα είναι μια πολύ σημαντική και ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Ήταν η πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια και σίγουρα το ενδιαφέρον του εκδοτικού οίκου ΨΥΧΟΓΙΟΣ, με την τεράστια ιστορία και εμπειρία που συνοδεύει το όνομά του, με γέμισε με ικανοποίηση και ταυτόχρονα με αυτοπεποίθηση για να συνεχίσω. Βέβαια, δεν μπορώ να κρύψω και την αγωνία μου για το αν το βιβλίο θα βρει την ανταπόκριση που θα ήθελα από το αναγνωστικό κοινό. Φαντάζομαι πως όλοι οι συγγραφείς ονειρεύονται το έργο τους να ταξιδέψει όσο το δυνατόν πιο μακριά γίνεται. Το ταξίδι του βιβλίου λοιπόν ξεκινά όταν πλέον περνάει στα χέρια των αναγνωστών, οι οποίοι είναι και αυτοί θα κρίνουν το πόσο μακριά είναι ικανό να ταξιδέψει.

 

Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;
Σίγουρα δε θα ήθελα να μείνω στο πρώτο βιβλίο. Στόχος μου είναι να καταφέρνω να γράφω ιστορίες που θα αξίζουν να εκδοθούν. Ήδη έχω αρχίσει να δουλεύω πάνω σε μια ιδέα, αλλά είναι ακόμη νωρίς για να γνωρίζω πως θα διαμορφωθεί στο τέλος. Αυτό πάντως που προσπαθώ είναι η δεύτερη ιστορία που θα γράψω να μην είναι μια παραλλαγή της πρώτης, αλλά να χαρακτηρίζεται από το στοιχείο τη πρωτοτυπίας και σίγουρα να είναι μια ιστορία που θα ικανοποιεί τις προσδοκίες όλων όσων διάβασαν το πρώτο μου βιβλίο και θα επιλέξουν να διαβάσουν και το δεύτερο.