Γράφει η Λεύκη Σαραντινού
Κι αν η Ήρα δεν ήταν η ζηλιάρα σύζυγος που μας έμαθαν όλοι να λέμε ότι είναι; Τι θα συνέβαινε αν ο Δίας, αυτός και μόνον αυτός, ήταν υπεύθυνος για την υποτιθέμενη ζήλια της; Αν οι γυναίκες δεν ήταν τόσο ζηλιάρες, στρίγγλες, γλωσσούδες ή τεκνατζούδες όπως τις κατηγορούν; Ιδού λοιπόν ένα βιβλίο γραμμένο προς υπεράσπιση του γυναικείου φύλου από τη συγγραφέα του «Μην περπατάς ξυπόλητη», της Αστερόπης Λαζαρίδου.
Στο δεύτερο βιβλίο της, κάτι μεταξύ αφηγήματος, αυτοβιογραφίας και μυθιστορίας, η Λαζαρίδου αποπειράται να διεισδύσει στα άδυτα της γυναικείας ψυχολογίας και μας μιλάει για όλα εκείνα για τα οποία κάθονται καθημερινά οι γυναίκες στο ειδώλιο τη σημερινή εποχή. Αναλαμβάνει, επομένως, να ανασκευάσει μία προς μία όλες τις κατηγορίες που απευθύνουν συνήθως οι άντρες-ή η κοινωνία ως σύνολο- στις γυναίκες. Αρχής γενομένης από τη ζήλια. Άραγε οι γυναίκες είναι ζηλιάρες ή οι ίδιοι οι άντρες τελικά και οι περιστάσεις τις κάνουν ζηλιάρες;
Επόμενη κατηγορία που απευθύνεται συνήθως στις γυναίκες είναι ο τίτλος της γεροντοκόρης ή της τεκνατζούς. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις οι άντρες είναι εκείνοι στους οποίους επιτρέπεται ευκολότερα από την κοινωνία είτε να μένουν εργένηδες είτε να βρίσκουν αρκετά νεαρότερες γυναίκες για ταίρι. Επίσης οι γυναίκες είναι εκείνες που κατηγορούνται συνήθως- ή και δολοφονούνται τη σήμερον ημέραν -όταν αποφασίζουν να φύγουν πρώτες από μία σχέση. Οι γυναίκες κατηγορούνται ότι είναι διπολικές, υστερικές, πουτάνες και οι γυναίκες είναι τα συνήθη θύματα της ενδοοικογενειακής βίας. Κι αν μία γυναίκα καταφέρνει πολλά πράγματα σε κάποιο πεδίο στο οποίο συνήθως διαπρέπουν οι άντρες, γίνεται συχνά αντικείμενο φθόνου. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες που στα μάτια των αντρών δεν είναι τόσο όμορφες όσο αυτοί θα ήθελαν. Για να μην μιλήσουμε για την πάγια πεποίθηση της κοινωνίας ότι οι γυναίκες οφείλουν να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά. Στην αντίθετη περίπτωση θεωρούνται κοινωνικά απόβλητες.
Γιατί άραγε όμως μπήκε η Λαζαρίδου στον κόπο να γράψει ένα τέτοιο βιβλίο; «Ξεκίνησα να γράφω αυτό το βιβλίο θέλοντας να εναντιωθώ στη μάνα μου και κατέληξα να συμφιλιωθώ μαζί της. Άρχισα με θυμό και τελείωσα με γλύκα», έτσι μας λέει η ίδια η συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου της. Προφανώς όμως στα κίνητρά της συμπεριλαμβάνονται και η αγανάκτηση από όλες αυτές τις ιστορίες κακοποίησης, παρενόχλησης, καθώς και από όλες τις περιπτώσεις γυναικοκτονιών που ακούγονται τον τελευταίο καιρό στα ΜΜΕ. Υπάρχει όμως, οπωσδήποτε και μια αδήριτη ανάγκη καταγραφής όσων θα λέγαμε ανοιχτά ως γυναίκες αν μιλούσαμε στον ίδιο μας τον εαυτό.
Τα γραφόμενα της Λαζαρίδου είναι απλά, αυθόρμητα και βρίθουν από χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Σε κάποια κομμάτια-ιδίως τα αυτοβιογραφικά που αφορούν την οικογένειά της-η γραφή της Λαζαρίδου γίνεται ιδιαίτερα συγκινητική, κάποιες φορές δε και αλληγορική. Χρησιμοποιεί επίσης πολλές φορές παραδείγματα από την Ελληνική Μυθολογία προς στήριξη των λεγομένων της.
Ένα καθαρά γυναικείο βιβλίο είναι, επομένως, το «Η Ήρα δεν ήταν ζηλιάρα», το οποίο όμως αν αποφάσιζαν και κάποιοι άντρες να το διαβάσουν θα καταλάβαιναν καλύτερα τη γυναικεία ψυχολογία.
