Πάσο Ντόμπλε
Πέντε και ένα πρώτο λεπτό.
Το περιστέρι και η λεοπάρδαλη μάχονται ήδη απ’ τις πέντε το απόγευμα.
Εγώ είμαι μέσα στο πέτρινο κουτί. Στη φυλακή μου. Εδώ δεν έχει παράθυρα, ούτε αέρα. Το πέτρινο κουτί είναι λίγο πιο πλατύ από το σώμα μου και ελάχιστα πιο ψηλό από τα κέρατά μου, ίσα που χωράω όρθιος. Εδώ μέσα φτάνει μόνο η μυρωδιά της ματωμένης σκόνης από την αρένα. Από στιγμή σε στιγμή θα βγω κι εγώ στην αρένα να αναμετρηθώ με τον εχθρό μου. O Ματαντόρ, ο ταυρομάχος, αχόρταγος με περιμένει έξω από το πέτρινο κουτί. Εδώ και τρεις μέρες, απ’ τη στιγμή που με έχωσαν εδώ, βουίζει μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου, δεν ξέρω σε ποιον ανήκει, αν είναι δική μου ή κάποιου άλλου. Η φωνή συνεχώς λέει: «Μην ελπίζεις, κανείς δεν ξεφεύγει απ’ αυτόν». Αισθάνομαι περίεργα. Εδώ και τρεις μέρες μου έχουν καρφώσει ένα υγρό βαμβάκι στα ρουθούνια και είναι αδύνατον να αναπνεύσω. Γδέρνω τη μύτη στο χώμα, ρουθουνίζω δυνατά για να ξεσφηνώσει, μάταια. Χτυπάω με τα κέρατα αριστερά και δεξιά στους τοίχους. Ύστερα κουράζομαι και μένω ήσυχος αλλά μόνο για λίγο. Αυτή η φωνή με θέλει σε διαρκή κίνηση. Θυμώνει όταν ηρεμώ. Όλο φωνάζει: «Μη σταματάς, πάλευε». Ξεκινώ νοητούς κύκλους γύρω απ’ τον εαυτό μου, προσπαθώ να βρω την ουρά μου στο απόλυτο σκοτάδι. Παραπατάω και τα πόδια μου με εγκαταλείπουν. Η φωνή λέει: «Μην τα παρατάς, πείσμωσε». Ξαναστυλώνω τα πόδια στο χώμα αλλά κουράζομαι γρήγορα. Τα πόδια μου τώρα καίνε, γίνονται μικρά καρβουνάκια σε κάθε βήμα. Όσο κι αν αυτή η φωνή με τρελαίνει, πείθω τον εαυτό μου να σταθώ επιτέλους σε ένα σημείο και να ηρεμήσω.
Τίποτα κακό δεν θα συμβεί. Την ηρεμία των δευτερολέπτων τη διακόπτει μια γροθιά στο στομάχι. Πεινάω τόσο πολύ. Εδώ μέσα δεν βλέπω τίποτα, δεν ακούω τίποτα αλλά μυρίζω ή τουλάχιστον φαντάζομαι ότι μυρίζω τα πάντα μέχρι που οι γροθιές από την πείνα με τινάζουν στο ταβάνι. Ακούω χτυπήματα. Άραγε υπάρχουν στ’ αλήθεια ή είναι η φωνή μες στο κεφάλι μου; Σαν να ακούω τον Ματαντόρ να χτυπάει την πόρτα, σαν να ταρακουνάει το πέτρινο κουτί, σαν να θέλει να βγω να παλέψω μαζί του στην αρένα. Σαν να μου ψιθυρίζει: «Ή εγώ ή εσύ». Σαν;
Πέντε και έξι πρώτα λεπτά.
Οι αλογόμυγες πετούν γύρω από το κομμένο κρέας.
Το απόσπασμα προέρχεται από το διήγημα "Πάσο Ντόμπλε" που περιλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων για εφήβους και ενήλικες Η φωνή της Αναστασίας Μαλανδρενιώτη (εκδόσεις Βακχικόν) και η οποία αποτυπώνει την εκμετάλλευση που υφίστανται ανά τον πλανήτη ζώα διαφόρων ειδών. Η αφήγηση παραδίδεται στα πλάσματα αυτά που δεν ομιλούν τη γλώσσα των ανθρώπων. Η εικονογράφηση έχει γίνει από την Λεόνη Κατσαρού.
