photo © Λήδα Ντόντου
Θα γίνει απόψε η ψυχή με την Αθήνα ένα
στη νύχτα της θα μυηθεί, στην τέχνη αυτή του χάους
θα βγει, θα πιει, θα συντριφθεί, θα κλέψει απ’ τα κλεμμένα
και θα κρατάει απ’ τα μαλλιά το όνειρο του Φάουστ.
Κι εγώ, παλιός σαν τον Θεό και νέος σαν τον Πάνα
αδέσποτος θα τριγυρνώ, χωρίς σπίτι και μάνα.
Της νύχτας πλάσματα υγρά θα σέρνονται, ιδρωμένα
γυναίκες κρύες σαν τζουκ μποξ, με κέρματα αγαπάνε
ντυμένα αιωνιότητα, με πειραγμένα φρένα
σε αγοράζουν δυο ευρώ, τριάντα σε πουλάνε.
Κάτι πουλιά παράξενα, τυφλά, σαν νυχτερίδες
που όταν ξυπνήσεις θα ορκιστείς ότι ποτέ δεν είδες.
Αεροπλάνα που πετούν στις άδειες λεωφόρους
ρουφάνε δηλητήρια και εκπυρσοκροτούνε
και δεν κολλάνε πάγια, ούτε πληρώνουν φόρους
κι ούτε που νοιάζονται γι’ αυτούς οι ειδήσεις τι θα πούνε.
Μα ζει βαθιά τους μια πληγή, τη γύμνια τους λερώνει:
την έχουν μία τη ζωή και λιώνει σαν το χιόνι.
Όσοι τρελοί προσέλθετε, οι άπιστοι κοπιάστε!
Μωρή παρθένα που έμεινε κι απόψε εκτός γάμου…
Μπρος στη χαρά μου ας κλάψετε, στο δάκρυ μου γελάστε
γίνομαι αλάτι στις πληγές και καίω τα μυστικά μου.
Και κάποιοι θα συγκινηθούν, κάποιοι θα πούνε μπράβο
απ’ την ντουλάπα σκελετούς την ώρα που ξεθάβω.
