Το σπίτι μας
Οι άνθρωποι κλείνουν τις πόρτες που φοβούνται ότι θα διαβούν.
Γι’ αυτό σε χαιρετώ απόψε εγώ και κλειδώνω διπλά.
Θα μείνω εδώ.
Αν ακολουθήσεις, θα χαθείς. Αν χαθείς, θα ξεχάσεις. Αν ξεχάσεις, θα μετανιώσεις.
Αν δεν κλειδώσεις, θα βγεις. Αν βγεις, θα γυρίσεις. Πάντα θα γυρίζεις.
Μην γυρίσεις.
Κλείσε την πόρτα.
**
Φύγε
Ήρθε λοιπόν και πάλι καιρός
να πέσουν τα σάπια στο χώμα.
Γυμνά να μείνουν τα κλαριά στα δέντρα
να ξαναγεννηθούν λουλούδια.
Σαν να ‘ναι η πρώτη άνοιξη του κόσμου.
Έχω μαζέψει τα πάντα, καμία εκκρεμότητα.
Κόπιασα για όσα έλειπαν, πάρε λοιπόν όσα περισσεύουν και φύγε.
Οι λογαριασμοί έμειναν στο τραπέζι.
Λάθη σε τιμή ευκαιρίας, με ωραίο περιτύλιγμα.
Μην τρέμεις καλέ μου… τα δικά μου τα πλήρωσα, τα δικά σου στα χαρίζω.
Πάρε τα ψέμματά σου και φύγε.
Τακτοποίησα το σπίτι.
Στο πρώτο συρτάρι οι φωτογραφίες, στο δεύτερο τα σημειώματα.
Στο τελευταίο, διπλωμένες προσεκτικά, όλες οι δικαιολογίες.
Μην κουράζεσαι να ψάχνεις, είναι όλα εδώ.
Το χθες δεν αλλάζει. Τα κανόνισα όλα.
Τακτοποίησα το σπίτι, τακτοποίησε τη ζωή σου και φύγε.
Δεν χρειάζεσαι τα κλειδιά μου.
Όσα έχεις δεν τα θέλω κι όσα θέλω δεν τα είχες ποτέ.
Σε παρακαλώ, δεν θέλω να μ’ αγαπάς πια, μόνο να φύγεις.
Πάρε τις υποσχέσεις σου και κλείσε την πόρτα.
Ξύλινό μου αγόρι,
τα λόγια σου έχουν παράξενη ροή.
Όταν σε πίστευα όλο μιλούσες, όταν σε έμαθα είχες πια στερέψει.
Μην ιδρώνεις γλυκέ μου, δεν θα τα μαρτυρήσω.
Ήρθε λοιπόν και πάλι καιρός
οι άνθρωποι που ούρλιαζαν σαν λύκοι
στις φεγγαρόλουστες ταράτσες τους
να τραγουδήσουν μελωδικά
στον δικό τους τόνο και ρυθμό.
**
Η πρώτη άνοιξη
Μάθε να δίνεις στην αγάπη.
Οι αγκαλιές φτιάχτηκαν για να ‘ναι ανοιχτές, άπλωσε τα χέρια σου.
Μάζεψε τραγούδια από τα χείλη μου και δάκρυα απ’ τα μάτια μου.
Κλείστα σφιχτά και φίλησέ τα. Πάρε φως απ’ τη ματιά μου κι άσε με να σ’ ακολουθώ.
Μην ζητάς περισσότερα απ’όσα μπορείς να κλέψεις στον έρωτα.
Ένα λεπτό, ένα ψιθυριστό «κι εγώ», ένα γέλιο πεταχτό και αθώο.
Ζήσε το παραμύθι σου σαν πρίγκιπας πριν γίνεις αυλικός
κι ας χρειαστεί να παλέψεις και με δράκους. Μόνο έτσι ο έρωτας αξίζει.
Εγώ θα μείνω πάντα μάγισσα ψυχή μου και ας μη μπω ποτέ μου σε παλάτι.
Ζητούν μαγεία οι στιγμές και το ‘χω σκοπό να μείνω ταγμένος, πιστός συλλέκτης.
Τις φυτεύω, τις φροντίζω, τις ξορκίζω να μη μαραίνονται ποτέ.
Μόνο έτσι η αγάπη ανθίζει.
