Η Ασημίνα άκουγε όλη τη συνομιλία ακίνητη, παγωμένη με το χέρι μετέωρο κοντά στο πόμολο της πόρτας. Εκεί έξω από το δωμάτιό της ήταν η ίδια της η ζωή, ο έρωτάς της, το αγόρι που μαζί είχαν κάνει τόσα όνειρα. Αν μπορούσε να γυρίσει το πόμολο, να έβρισκε τη δύναμη να τρέξει στην αγκαλιά του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα και να ξεκινήσει τη ζωή της ξανά από εκεί που την άφησε το προηγούμενο βράδυ και έφυγε μόνη της για να συναντήσει το πεπρωμένο της!
Το χέρι έμεινε ακίνητο, μέχρι που άκουσε την εξώπορτα να κλείνει και τα βήματα του Νικήτα δεν ακούγονταν πια. Η κοπέλα ψέλλισε «Νικήτα» και έχασε τις αισθήσεις της.
Πόσα πράγματα μπορεί να ήταν διαφορετικά εάν εκείνο το πόμολο το είχε ανοίξει, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Ίσως η μοίρα του καθενός να είναι προδιαγεγραμμένη.
Ο Νικήτας έκλεισε την πόρτα προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του ότι η Κατερίνα του είχε πει την αλήθεια. Ήθελε με όλη τη δύναμη της τρυφερής του ψυχής να την πιστέψει. Όμως ποιος μπορεί να ξεγελάσει έναν άνθρωπο που αγαπάει, πόσο μάλλον τον Νικήτα που λάτρευε την Ασημίνα.
Θεέ μου, κάνε να είναι καλά, έλεγε από μέσα του και έφτασε στο σπίτι του περιμένοντας την Κατερίνα να του τηλεφωνήσει - ένα τηλεφώνημα που δεν έγινε ποτέ.
Τις ημέρες που ακολούθησαν, η Κατερίνα έβρισκε διάφορες δικαιολογίες να πει στον Νικήτα για την απουσία της Ασημίνας. Πήγαινε να τρελαθεί και κάθε βράδυ χτυπούσε με μανία το κουδούνι, αλλά κανείς δεν ήταν σε θέση να του ανοίξει. Είχαν τον δικό τους Γολγοθά να ανέβουν και η επιμονή του νέου τους δημιουργούσε ένα επιπλέον πρόβλημα, ώσπου ο Πέτρος ένα βράδυ άνοιξε την πόρτα και του ζήτησε να μην τους ξαναενοχλήσει.
«Η Ασημίνα μου είπε ότι δεν θέλει να ξαναέρθεις» του το είπε με ύφος που δεν σήκωνε πολλά πολλά. «Έχει κάποια προβλήματα υγείας και χρειάζεται ηρεμία, όταν γίνει καλά, θα τα πείτε οι δυο σας». Ο νέος τα έχασε. Η στάση της Κατερίνας που τον απέφευγε στο σχολείο, τώρα ο Πέτρος που του έβαλε σχεδόν τις φωνές, τον τρόμαξαν. Χιλιάδες βασανιστικές σκέψεις και καμία απάντηση.
Η Ασημίνα, από εκείνο το πρώτο βράδυ που ο Νικήτας ήρθε στο σπίτι της, καθόταν στο δωμάτιό της πίσω από τις κλειστές γρίλιες, χωρίς να μιλάει σε κανέναν και το μόνο που έκανε ήταν να κοιτάει εκείνες τις πράσινες χάντρες σαν να ήταν κάποιο μονάκριβο φυλαχτό.
Απόσπασμα από το διήγημα της Γλυκερίας Τζίμα Για την τιμή της οικογένειας | Εκδόσεις Βακχικόν - Vakxikon Publications. Το διήγημα είναι εμπνευσμένο από ένα αληθινό γεγονός που διαδραματίστηκε πριν από αρκετά χρονιά σε μια επαρχιακή πόλη και φωτίζει τους άγραφους κανόνες που επικρατούσαν σε αυτές τις μικρές, κλειστές κοινωνίες της επαρχίας. Αποτελεί το πρώτο βιβλίο της Γλυκερίας Τζίμα.
