Gathered Avant-garde Poets - Η παρουσίαση, Mέρος 6ο
θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που πέφτουν τα φύλλα
για τον τρόπο που πέφτει μια σταγόνα ιδρώτα
στο ξέφωτο στήθος σου
για τον τρόπο
που κάθεσαι απέναντί μου
θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που δίνουμε υποσχέσεις
σαν τους μεγάλους
που όλο μιλούν για ειρήνη
και διαφυγόντα κέρδη
θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που οι μπάτσοι
αστυνομεύουν τον κάθε χώρο
τις αποβάθρες
τις πλατφόρμες
τα μουχλιασμένα από την πολυκαιρία
και την αναλγησία διαμερίσματα
θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που διασταυρώνονται
τα συνοικιακά λεωφορεία
φρακαρισμένα από ιδρωμένες γραβάτες
και σκονισμένα παπούτσια
αγχωμένων δημοσίων υπαλλήλων
τα απογεύματα θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που καταλαβαίνουμε τον καιρό
στα πρώην εργατικά μαυσωλεία
στις λέσχες βιομηχάνων
και τα κρατικά μπουρδέλα
όπου συνωστίζονται έγχρωμες
αλαφιασμένες μετανάστριες
θα ήθελα να μιλήσω
για τις σκληρές μέρες
των οικονομικών κρίσεων
και τις σκοτεινές νύχτες
των ξεχειλισμένων ερώτων
Άτιτλο
Κάποτε ήμουν καλός.
Κάποτε ήμουν δίκαιος.
Με την αγάπη άνω θρώσκεις.
Πολύ αγάπησα.
Όταν η ευτυχία πετιέται στα σκουπίδια,
έρχεται το κτήνος.
Απομακρυνθείτε.
Πλησιάζει.
Αναστάσιος Δρακόπουλος
Φθινοπωρινή ισημερία
Η πόρτα κλειδωμένη
σταγόνα τη σταγόνα
το δωμάτιο ασφυκτιούσε
ο δρόμος καιροφυλαχτούσε
οπλισμένος
φωτεινές εκσπερματώσεις
έπεσε η νύχτα
η μικρή πέθανε
μόνο ένα τσιγάρο
η θρόμβωση των μαρμάρων
είχαμε αγαπηθεί
Χαράλαμπος Κοκκινίδης
Ολιγόλεκτα
- Χασίς με καλαμάκι;
Και σου είπα να μην
πιεις...
Θα σε χαλάσει ο πάγος.
- εγώ ή Εγώ;
Μάλλον εγώ,
επειδή δεν είχα
ποτέ
μαθητή με τ' όνομα
Ιούδας.
- Η επανάσταση
γάβγιζε
όλη νύχτα...
Καιρός
να δαγκώσει
και κανέναν.
- Υπάρχει μόνο μία
(δι)έξοδος...
Το νου σου λοιπόν
στο λαβύρινθο
κι όχι στο
Μινώταυρο.
- Στρίμωξες όλες
τις καλές στιγμές σ' ένα
σπιρτόκουτο,
κατά τον χωρισμό!
Έτσι μπορούσες να τις
χωρέσεις
στην κωλότσεπη.
- Ήθελε μεγάλη
προσπάθεια η αποτυχία.
Τελικά το πέτυχα...
Απέτυχα!
No
rebounds...
- Οι καλοί πεθαίνουν
πάντα...
τελευταίοι!
Υ.Σ.: (αν τους θυμάσαι).
Ευριπίδης Δρατσέλος
μιάΩ.τσόκαΜ.τηςΧ.φωτιάς
Στάχτη στον καφέ
Σμιχτά στα απελέκητα
λόγια της Ώρας.
Ρέει στην καρδιά Μέρες
το ροκανίδι,
σε πίσσα σβολιασμένη.
Χρόνια καλύπτει,
κι αφήνει μοναχά
μια υγρού πυρ γουλιά.
Βασίλης Ντιλιάς
Τούτη την ώρα
Τούτη την ώρα,
ο μοναχός ξυπνάει λυσίκακος, η προετοιμασία για την πρωινή προσευχή,
ο εργάτης αποτινάζει τον τελευταίο μυϊκό σπασμό, η αγωνία του μεροκάματου,
ο αδέσποτος σκύλος ακόμα τριγυρνάει, κανείς δε νοιάζεται,
ο μεθυσμένος απόκαμε, αφέθηκε στη θαλπωρή της απάνεμης γωνιάς,
οι ξενύχτηδες ακόμα ψάχνουν, το τελευταίο ανοιχτό πατσατζίδικο
κι εγώ, με τα υπομνήματα καταχωρημένα στους δαίδαλους του μυαλού,
περιμένω…
τα βήματά σου στο κεφαλόσκαλο,
το κλειδί να γυρνάει στην πόρτα,
τη μορφή σου να φωτίζει το σκοτάδι,
ανώφελο,
ήταν η καθαρίστρια που έξυνε τις μνήμες απ’ το διάδρομο.
Τούτη την ώρα
λατρεύω τη σιγαλιά της μοναχικότητας.