Οι άνθρωποι κουβαλούν ένα πουλί στον ώμο τους
ο καθένας το δικό του
ο καθένας άλλο.
Μετά τις "ακακίες στη σαβάνα", τη συλλογή που την έθεσε υποψήφια για το Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη "Πρωτοεμφανιζόμενης Ποιήτριας", η Ευαγγελία Τάτση επιστρέφει με την δεύτερη ποιητική της συλλογή Φυτά εσωτερικού χώρου, από τις εκδόσεις Βακχικόν. Με αφορμή την κυκλοφορία της, η ποίητρια μιλά στο περιοδικό Vakxikon.gr, για το νέο της ποιητικό βιβλίο που προέκυψε ως "ένας αναγκαίος εσωτερικός μονόλογος", το πότε και το πώς βρήκε την ποίηση και τα όσα την εμπνέουν και την κινητοποιούν.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Μετά τις "ακακίες στη σαβάνα", έρχονται τα "Φυτά εσωτερικού χώρου". Η νέα σας ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Υπάρχει κάτι που συνδέει τις δυο συλλογές; Ή αν όχι πώς ήταν αυτή η ποιητική μετάβαση;
Θα σας πω για τη σύνδεση που θέλησα να δημιουργήσω εγώ. Όταν έγραψα το ποίημα "Η λύπη του κόσμου" κατάλαβα πως οι ακακίες είχαν τελειώσει ήδη στο προηγούμενο ποίημα. "Η λύπη του κόσμου" έπρεπε να είναι το πρώτο ποίημα της επόμενης συλλογής. Αποφάσισα όμως να είναι το τελευταίο στις ακακίες. Άφησα πίσω μου ένα μικρό βλασταράκι με την ελπίδα να φυτρώσει. Φανταστείτε ένα μέρος με πυκνή βλάστηση που τα κλαδιά και τα φύλλα των δέντρων μπλέκονται με κλαδιά και φύλλα από άλλα δέντρα, με περικοκλάδες από αναρριχώμενα φυτά. Αυτή τη σύνδεση θέλησα να δημιουργήσω. Τι μπορεί να φανεί κάθε φορά εξαρτάται από τον φωτισμό και απ' το πόσο πυκνή είναι η βλάστηση. Τι μπορεί να φανεί κάθε φορά το ξέρουν οι αναγνώστες.
Τι δένει τα ποιήματα στα "Φυτά εσωτερικού χώρου";
Τα " Φυτά εσωτερικού χώρου" γράφτηκαν στο σύνολο τους μέσα στην πανδημία. Ήταν ο δρόμος που κατασκεύασα για να περπατάω ενώ στην πραγματικότητα ήμουν ακίνητη.Ένας αναγκαίος εσωτερικός μονόλογος για την λύπη που βάραινε και τους πόθους που έμεναν ζωντανοί. Ήταν επίσης μια απεύθυνση που μου επέτρεπε να νιώθω συντροφικότητα μέσα σε συνθήκες απομόνωσης.
Αν έπρεπε να επιλέξετε μόνο ένα από τα ποιήματα που περιλαμβάνονται σε αυτή τη συλλογή ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Θα ήταν "Η ακολουθία του γκιώνη (παραβολή)" που βρίσκεται και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Αν δεν ήταν ποίημα θα ήταν μια φωτογραφία που χωρά εμένα αλλά και τους αναγνώστες και συνομιλητές των ποιημάτων. Όλοι μόνοι μας, όλοι μαζί.
Πότε αρχίσατε να γράφετε ποίηση και τι είναι αυτό που σας κινητοποιεί, σας εμπνέει;
Ποίηση άρχισα να γράφω μέσα στην τελευταία σκληρή δεκαετία. Με ένα αίσθημα ασφυξίας από τα γεγονότα. Την διάλυση του κοινωνικού ιστού, την ανεργία, την προσφυγική κρίση, τις ανθρώπινες ζωές που έβλεπα δίπλα μου να γκρεμίζονται, την ομηρία του φόβου. Ήταν η εφεδρεία μου, έτοιμη να επέμβει για να κερδίσω ανάσες. Τα ίδια ακριβώς είναι και όσα με κινητοποιούν. Οι αγώνες και τα όνειρα, η μνήμη και οι απώλειες, η ανθρώπινη λύπη, η ήττα ως παρελθόν και ο έρωτας ως μέλλον
Τι σημαίνει η ποίηση για εσάς;
Είναι κυρίως το ξάφνιασμα, εκείνη η στιγμή που γράφεις ή διαβάζεις κάτι και ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου όλη την αλήθεια. Αυτήν ακριβώς την αλήθεια που δεν μπορείς να περιγράψεις αλλά σου τα εξηγεί όλα.
Δουλεύετε πάνω σε κάτι καινούργιο αυτόν τον καιρό;
Σίγουρα δεν δουλεύω πάνω σε κάτι, ποιήματα όμως γράφω. Θα χρειαστεί καιρός για να καταλάβω περί τίνος πρόκειται.
