Η περιπλάνηση της μνήμης
Περιπλανιέμαι αιώνες τώρα μέσα στα ερείπια της μνήμης μου
Ανεβαίνω λαχανιασμένος στα γκρεμισμένα υπερώα
Αφήνω τη ματιά μου να τρέξει
επάνω στους πληγωμένους χορταριασμένους δρόμους
των πληγωμένων πόλεων της Κύπρου
Θυμάμαι κάποτε εδώ έλαμπαν όλα
από μια στοργή, μι’αγάπη τρελή για τη ζωή
Μα οι επιβουλές των ξένων κτητόρων
άπλωσαν την ομίχλη τους, την σκοτεινιά τους
επάνω στα ωραία σπίτια των ανθρώπων
του νησιού με το χρυσοπράσινο χρώμα
Τώρα πια το βλέμμα μου δε μπορεί να κλέψει
ούτε μια μικρή αχτίδα ζωογόνου φωτός
απ’ τον ήλιο που βίαια έδυσε
Η αναγέννησή του έχει αναβληθεί επ’ αόριστον
Συναντήσεις
Στους διαδρόμους της ζωής μου
συναντώ συχνά τη μορφή σου
γεμάτη θλίψη και αναμνήσεις
Τσακισμένα τα συναισθήματά σου
Τα όνειρά σου πληγές
χωρισμένες σε δυο μέρη
ένδοξα και ιστορικά
Το ένα λαβωμένο στα φτερά
Το άλλο ένα ναυάγιο
που ακόμη το εποφθαλμιούν
άσπλαχνοι, αναξιοπρεπείς, προκλητικοί
διεκδικητές φωτισμένων μορφών
σαν τη δική σου, Κύπρο μου
