photo © Two Dreamers
Δώδεκα αγκαλιές
Η γυναίκα με το μισό πρόσωπο λέει καλημέρα
Ο άντρας με το μισό πρόσωπο ανταποδίδει
Στο πάρκο άνθρωποι με μισό πρόσωπο κάνουν βόλτες από την αυγή
Το ίδιο και στην αγορά
Έξω από τα μαγαζιά περπατάνε κορίτσια με μισό πρόσωπο
Και στο πεζοδρόμιο. Μαμάδες με μισό πρόσωπο κρατάνε παιδιά
με μισό πρόσωπο προσεκτικά από το χέρι
Κανείς δεν ακουμπάει τον άλλον
Κανείς δεν αγκαλιάζεται και δεν αγκαλιάζει
Λένε πως όλοι χρειαζόμαστε δώδεκα αγκαλιές
Λένε πως χρειάζομαι δώδεκα αγκαλιές
Για να μπορώ να ανασάνω
Συναντώ δώδεκα ξεχωριστούς ανθρώπους
Δε μου δίνουν καμια
Ευτυχώς βλέπω τα μάτια τους
Είναι γεμάτα δάκρυα, χαμόγελο, θυμό, ελπίδα
Ολάκερα τα αισθήματα τους πλημμυρίζουν μέσα απ’ τα μάτια τους
Τι κι αν τα χέρια τους είναι άδεια;
Μ’ αυτά ζωγραφίζουν
Ζωγραφίζουν το μισό τους πρόσωπο με χιλιάδες παραστάσεις
Γεωμετρικά πολύπλοκα σχήματα, λουλούδια, πεδιάδες και βουνά, ταξίδια και χαμόγελα
Εγώ ζωγραφίζω μια θάλασσα
Αποφασίζω να ανασάνω με μια θάλασσα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο
Να κάνω απέραντα ταξίδια με αυτή
Και να ονειρεύομαι τις δώδεκα αγκαλιές μου
Που θα γυρίσουν. Και σα γυρίσουν
Θα είναι τόσο πολύτιμες που σκέφτομαι πως δεν πρέπει
Δεν πρέπει να τις προδώσω ποτέ
