Μετά τη νουβέλα Κατάρες ο Δαμιανός Λαουνάρος παραδίδει στους αναγνώστες την συλλογή διηγημάτων Ο κόσμος των τρελών. Πρόκειται για ιστορίες που όπως μας λέει ο ίδιος ο συγγραφέας στο περιοδικό Βακχικόν "όσο περισσότερο ασχολούμουν με εκείνες, συνειδητοποιούσα πως υπήρχε ένας κοινός πυρήνας μέσα τους. Ο πυρήνας αυτός, εμπεριείχε ένα είδος αμφισβήτησης πάνω σε σημαντικούς πυλώνες της σύγχρονης εποχής".
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Μετά τη νουβέλα σας «Κατάρες» επιστρέφετε με μία συλλογή διηγημάτων και πάλι από τις εκδόσεις Βακχικόν: «Ο κόσμος των τρελών». Πώς νιώθετε που αυτό το βιβλίο φτάνει στα χέρια των αναγνωστών;
Θεωρώ πως κάθε νέο βιβλίο είναι μια καινούρια αρχή και κάθε αρχή σε γεμίζει χαρά και αισιοδοξία. Στην προκειμένη περίπτωση, είμαι πολύ ευγνώμων που μου δίνεται η δυνατότητα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μέσα από ένα βιβλίο που απόλαυσα κάθε στιγμή της συγγραφής του.
Γιατί «Ο κόσμος των τρελών»; Ποια είναι «ψυχή» αυτού του βιβλίου; Η αλλιώς τι «δένει» τις ιστορίες μεταξύ τους;
Όταν ξεκίνησα να γράφω τις ιστορίες αυτές δεν είχα κατά νου να αναπτυχθώ γύρω από ένα συγκεκριμένο θέμα. Όσο περισσότερο ασχολούμουν με εκείνες όμως, συνειδητοποιούσα πως υπήρχε ένας κοινός πυρήνας μέσα τους. Ο πυρήνας αυτός, εμπεριείχε ένα είδος αμφισβήτησης πάνω σε σημαντικούς πυλώνες της σύγχρονης εποχής. Πεποιθήσεις, αξίες, πρότυπα και ήθη, που μοιάζουν σαν να τα έχουμε κληρονομήσει από τον ομφάλιο λώρο, και παραμένουμε προσκολλημένοι σε αυτά, ακόμα και αν αποδεικνύεται καθημερινώς πως μας οδηγούν σε μια λιγότερο ευτυχισμένη ζωή. Όλο αυτό φάνταζε σαν κάτι το παράλογο μέσα στο μυαλό μου. Και ακόμα πιο παράλογο, μου φαινόταν πωςμε τον καιρό την συνηθίζουμε αυτήν την κατάσταση. Οπότε λοιπόν άρχισα να αναρωτιέμαι τι είναι τρέλα. Όλες αυτές οι σκέψεις λειτούργησαν σαν ένα αόρατο νήμα που ενώνει τις ιστορίες μεταξύ τους.
Πώς λειτουργεί η έμπνευση; Και πώς ξέρετε ότι μία ιστορία είναι καλή;
Κατά την γνώμη μου, η έμπνευση γεννάται από τον συνδυασμό προσωπικών βιωμάτων και ερεθισμάτων που λαμβάνεις από τον περίγυρό σου. Άλλες φορές είναι κάτι αστραπιαίο και αντιλαμβάνεσαι από την αρχή πως επρόκειτο για κάτι σημαντικό και άλλες φορές λειτουργεί στο παρασκήνιο και κάνει την δουλειά του αθόρυβα στο υποσυνείδητό σου. Κρίνοντας από προσωπική εμπειρία, πιστεύω πως η ιστορία που είναι καλή, είναι εκείνη που σκέφτομαι το βράδυ όταν κλείνω το λαμπατέρ και πέφτω για ύπνο. Είναι δηλαδή αυτή που με κρατάει ξύπνιο τα βράδια.
Ως δημιουργός πόση «δύναμη» έχετε πάνω στους ήρωες σας και πόση εκείνοι κατά την εξέλιξη της ιστορίας;
Είναι φορές που οι ήρωες πλάθουν την ιστορία και άλλες που η ιστορία πλάθεται από τους ήρωες. Για να γίνω πιο κατανοητός, θεωρώ πως υφίσταται μια αμφίδρομη σχέση που δένει τον δημιουργό με τους ήρωες του, και εναλλάσσεται ανάλογα με την περίπτωση, σαν την λειτουργία ενός πομπού και ενός δέκτη.
Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν φαντάζεστε έναν αναγνώστη να διαβάζει το βιβλίο σας;
Κάθε δημιουργός εύχεται και ελπίζει να γίνει όλο και μεγαλύτερο το κοινό που θα γίνει αποδέκτης του έργου του. Γεννιέται ένα συναίσθημα χαράς και ευγνωμοσύνης όταν καταφέρνεις να έρθεις σε επαφή με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις. Να προκαλέσεις τέρψη, συγκίνηση ακόμα και προβληματισμούς σε έναν αναγνώστη. Και κλείνοντας την τελευταία σελίδα του βιβλίου, να νιώθει πως δεν τον έχεις απογοητεύσει.
Κάθε συγγραφέας επιθυμεί φυσικά να διαβαστεί το βιβλίο του. Όμως τι σημαίνει, πώς νιώθετε εσείς προσωπικά για τη συγγραφή;
Η συγγραφή για εμένα είναι μέσο ψυχοθεραπείας. Ένας τρόπος διαφυγής από την πίεση της καθημερινότητας. Νιώθω να κρατώ την τύχη μου στα πλήκτρα. Να ελέγχω απόλυτα την μοίρα. Να πλάθω πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις κατά βούληση. Η συγγραφή ουσιαστικά είναι ό,τι πιο κοντινό στην απόλυτη ελευθερία.
