"Λειτούργησα περισσότερο παρορμητικά, από ένστικτο, και πολύ αργότερα από το γράψιμο του μονόλογου, δεν ξέρω για ποιον λόγο, έπεφτα συνέχεια πάνω σε ταινίες ή βιβλία που είχαν το ίδιο θέμα σαν να τις έλκυα κι εγώ η ίδια πια". Μιλάμε με την Κατερίνα Ανδριανάκη με αφορμή την κυκλοφορία του θεατρικού της έργου Αυτό το «τίποτα», όπου κατοικώ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Tο θεατρικό σας έργο “Αυτό το «τίποτα», όπου κατοικώ” μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Πώς νιώθετε γι’ αυτό;
Είναι μεγάλη ευτυχία να ξεκινάει το ταξίδι προς την έκδοση του έργου σου, όταν, δηλαδή, σου τηλεφωνούν να σου ανακοινώνουν ότι έγινε δεκτό κάτω από την ομπρέλα ενός σημαντικού εκδοτικού οίκου. Η διαδικασία, επίσης, των διορθώσεων του κειμένου με την επιμελήτρια, το γράψιμο του οπισθόφυλλου, μέχρι το τελικό στήσιμο του βιβλίου, είναι εξίσου συναρπαστικά. Για μένα προσωπικά ήταν διπλή χαρά, γιατί είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζομαι με τις εκδόσεις «Βακχικόν», και εννοώ τους δύο σπουδαίους κυρίους που βρίσκονται στο τιμόνι των εκδόσεων, τον Νέστορα Πουλάκο και τον Στράτο Προύσαλη, με τους οποίους είχα συνεργαστεί καταπληκτικά, όταν κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά μου «casuconsulto» το 2019. Είναι το ίδιο πάντοτε συναίσθημα, ίσως ακόμα πιο έντονο καθώς μεγαλώνω, δεν είναι τίποτε άλλο από μια μεγάλη γιορτή.Όταν παίρνω στα χέρια το βιβλίο μου που μόλις έχει βγει από το τυπογραφείο, όταν το κοιτώ, το ξεφυλλίζω, όταν μυρίζω τη μελάνι πάνω στο χαρτί νιώθω σαν μικρό παιδί που του χάρισαν το πιο όμορφο δώρο του κόσμου. Ενθουσιασμός, χαρά, συγκίνηση, περηφάνια και μεγάλη ευγνωμοσύνη, όλα αυτά ανακατεμένα.
Πώς εμπνευστήκατε την ιστορία του έργου και πώς δουλέψατε για τη δημιουργία των χαρακτήρων;
Η ιστορία της Χλόης, είναι η ιστορία μιας γυναίκας που βρίσκεται σε σύγχυση που συνεπάγεται η απώλεια του μυαλού, γεννήθηκε από ιστορίες ανθρώπων στο κοντινό μου περιβάλλον που έζησαν αυτή την ανθρώπινη κατάσταση και από την εμπειρία που είχα για μικρό χρονικό διάστημα με τη μητέρα μου. Δεν έκανα κάποια ιδιαίτερη έρευνα πριν, λειτούργησα περισσότερο παρορμητικά, από ένστικτο, και πολύ αργότερα από το γράψιμο του μονόλογου, δεν ξέρω για ποιον λόγο, έπεφτα συνέχεια πάνω σε ταινίες ή βιβλία που είχαν το ίδιο θέμα σαν να τις έλκυα κι εγώ η ίδια πια. Ο χαρακτήρας αυτός δεν είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο, είναι καθαρά προϊόν μυθοπλασίας. Προσπάθησα να δείξω τη ρουτίνα της καθημερινότητάς της με την τεχνική του φλας μπακ σε μια αφήγηση γεγονότων που τη συγκλόνισαν στο παρελθόν, παιδικών αναμνήσεων που στιγμάτισαν την ψυχή της, εστιάζοντας στις ρωγμές που εμφανίστηκαν, ενσωμάτωσα έναν δεύτερο εσωτερικό μονόλογο, χρησιμοποίησα σουρεαλιστικές, ποιητικές εικόνες και οι εσωτερικές διαδρομές της εναλλάσσονταιμε επαναληπτικά μοτίβα περιγραφών των συναισθημάτων της. Μερικές φορές μιλάει μέσα από τη σιωπή της. Η γυναίκα αυτή ψάχνει να βρει την ταυτότητά της τη στιγμή που αρχίζει να τη χάνει. Η πραγματικότητα μπερδεύεται με το δικό της παράλληλο σύμπαν, τα δικά της «θέλω» συγκρούονται βίαια με αυτή και βυθίζεται η ίδια στο χάος. Ίσως εκεί να βρίσκεται ο πυρήνας της ελεύθερης βούλησής της, στον θρυμματισμένο κόσμο της.
Τι θα θέλατε να επικοινωνήσετε στο κοινό (αναγνώστες και θεατές) μέσα από το έργο σας;
Ότι αποχωρούμε σιγά-σιγά από τον εαυτό μας χάνοντας, αλλά και κερδίζοντας ταυτόχρονα κάτι. Η απώλεια της μνήμης κρύβει μια παραδοξότητα, μπορεί να βρει τον δρόμο προς την συνειδητοποίηση της απόλυτης ελευθερίας. Η προσπάθεια της Χλόης να θυμάται έστω και αποσπασματικά, να αναμοχλεύει το παρελθόν μέσα από τις αναμνήσεις, να ψάχνει να βρει διεξόδους πηγαίνοντας κόντρα σε αυτή τη φθορά, δίνει την ελπίδα ότι θα συνεχίσει για όσο το δυνατόν περισσότερο.
Είστε πτυχιούχος Δραματικής Σχολής. Στο παρελθόν έχετε γράψει διηγήματα κι ένα μυθιστόρημα. Τώρα θέατρο. Τι σας τράβηξε στη θεατρική γραφή;
Η θεατρική γραφή είναι ένας ιδιαίτερος χάρτης αφήγησης γεγονότων, συναισθημάτων και ψυχικών καταστάσεων, υπάρχει μια πολυπλοκότητα που περιέχει πολλά και πυκνά θέματα γύρω από τα όρια του ανθρώπου, είναι ένας μεγεθυντικός φακός στα μεγάλα ερωτήματα. Η ηθοποιός θα αναζητήσει την εσωτερική αλήθεια και την αξία των λέξεων στον πυρήνα τους, γιατί υπάρχουν έννοιες που υπονοούνται και δεν δηλώνονται ευθέως, θα ψάξει κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Αυτό που δεν λέγεται είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο τόσο για την ηθοποιό όσο και για το κοινό.
Έχετε επιρροές; Ποιους θεατρικούς συγγραφείς αγαπάτε ιδιαίτερα;
Πολλές και ενδιαφέρουσες από Ρώσους, Ευρωπαίους και Αμερικάνους συγγραφείς. Αγαπημένοι μου είναι οι: Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Άντον Τσέχωφ, Τένεσι Ουίλιαμς, Ευγένιος Ο’ Νηλ, Σάμουελ Μπέκετ, Bernard–Marie Koltès, Τόμας Μπέρχαρντ, Σάρα Κέιν, Σαμ Σέπαρντ.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για τη συνέχεια; Θα δούμε το “Αυτό το «τίποτα», όπου κατοικώ” να ανεβαίνει στο θέατρο;
Θέλω πολύ να τελειώσω ένα μυθιστόρημα που γράφω τα τελευταία χρόνια, να δουλέψω κάποια θεατρικά κείμενά μου και να εκδοθούν τρία παιδικά παραμύθια που έχω ολοκληρώσει. Εύχομαι κάποια στιγμή στο μέλλον ο συγκεκριμένος μονόλογος να ανέβει στο θέατρο, είναι ζήτημα χρόνου και συγκυριών. Εύχομαι να συγκινήσει πρωτίστως τους αναγνώστες και να εμπνεύσει ηθοποιούς και σκηνοθέτες βάζοντας και τη δική τους σφραγίδα σε αυτόν.
