"Αιωρούμενα". Ένα ποίημα της Πηνελόπης Ντουντουλάκη
Αιωρούμενα
Υπάρχουν στιγμές που αιωρούνται
γαντζωμένες στα γυμνά κλαδιά του χειμώνα
όπως ο ανέστιος γάτος
που μοιάζει να βαδίζει στον αέρα
δίχως τα πέλματά του ν' ακουμπούν
το κράσπεδο του πεζοδρομίου.
Όπως οι γεμάτες ένταση λέξεις
όταν εκτινάσσονται για να σφηνωθούν
σε κρανία - φυτώρια κυκλάμινων
που δεν είχαν ανθίσει πιο πριν.
Όπως η πέταξη, κάποτε μπαλκόνι,
που αγναντεύει ακόμα τη νεράιδα πόλη,
όπως η νυχτερίδα που χορεύει
με τη λιβρέα της ν' ακολουθεί
τον άνεμο,
όπως οι κουβέντες
ανάμεσα καφέ και τσιγάρο
που αγωνίζονται να μετατρέψουν τη θλίψη
σε θυμηδία
και όπως η μέρα κάποιου Βαλεντίνου
που, αντί να γιατρεύει, πληγώνει τη μοναξιά.
Πάντα θα υπάρχουν οι στιγμές
που διασκελίζουν τη θύρα του αεροσκάφους
για να βρεθούν, με εφόδιο ένα αλεξίπτωτο,
στο κενό.