photo © Martin Lopez
Όταν έσβησε το φεγγάρι.
Πριν από πολλά χρόνια,
σε ένα ματωμένο φλυτζάνι,
φωτεινό σαν ευτυχισμένη αστραπή,
έκλαιγε ολόκληρος ο παράδεισος.
Έπεφταν τα φύλλα άσπρα,
από τα κλαδιά των δέντρων,
μέχρι που σκέπασαν τελείως,
το δειλό φεγγάρι.
Εγώ το πήρα και το έβαλα,
σε ένα κάστρο στην θάλασσα.
Το κρατούσα στην παλάμη μου,
μέχρι που έπεσε
και έσβησε στο πάτωμα.
Ξεψύχησε το φεγγάρι.
Τώρα κοιμάμαι μόνο στο σκοτάδι
και μέσα από τα δύο μου χέρια,
τα βράδια στους τοίχους,
λάμπει ολόγυρα ο θάνατος.
