Μονόλογος του ληστή, που το σπίτι του βρίσκεται στο πάρκο, δίπλα στο ποτάμι, δίπλα στο δάσος
Ποιος θα το φανταζόταν εκείνο το πρωινό ότι θα γινόμουν πρωταγωνιστής σε ποιητική συλλογή. Ποιος; Εγώ, ο Ληστής. Παρόλο που, αν σκεφτώ πιο λογικά, δεν είμαι εγώ ο πρωταγωνιστής αλλά το σπίτι μου. Άκου τώρα. Το σπίτι του ληστή ή οι δράκοι με τις μακριές ουρές.
Τι να κάνω όμως, το δέχτηκα, γιατί βρίσκομαι σε ένα εξώφυλλο, στις σελίδες του βιβλίου και πρόσφατα σε μια θεατρική σκηνή. Οπότε διάβασα το κείμενο, που είναι μάλλον ποίημα μεταμφιεσμένο σε παραμύθι ή παραμύθι που είναι ποίημα, και άρχισα να αναρωτιέμαι τι σημαίνει ότι «μια βαλίτσα είναι μόνο ο μπαμπάς» ή ότι « τα κοτσύφια έχουν τρομερές δυνάμεις και μπορούν να κατακτήσουν τον κόσμο όταν το αποφασίσουν».
Σε αυτό το σύμπαν και σε αυτόν τον κόσμο συνυπάρχουν οι δράκοι μαζί με έναν παγωτατζή, τα κοτσύφια μαζί με τα ποντίκια, τα νύχια στις κατσαρόλες, οι παιδικές τούφες στα γλυκά και οι ερινύες, που είναι κυνηγημένες από ανθρώπινες υπάρξεις αντιστρέφοντας τον ρόλο κυνηγού-θηράματος. Και είμαι και εγώ που βοηθάω έναν λαστιχένιο λαιμό με ένα σχεδόν κανονικό πρόσωπο να απελευθερωθεί από ένα κλουβί. Και μετά αποκαλύπτω ότι κλέβω τον χρόνο. Τον χρωματιστό, τον παλιοχρόνο, τον συμπυκνωμένο, τον γέρικο, αλλά κυρίως τον δικό σας χρόνο. Και φυσικά θα ρωτήσετε: πώς μπορεί να γίνει αυτό; Συνήθως δεν γίνεται, αλλά αυτή τη φορά έγινε. Και μετά, αφού έχω κάνει τους νέους γέρους και έχω μαδήσει μαργαρίτες με την απορία αν ζω ή δεν ζω, βρίσκομαι μπροστά στη μοναδική βεβαιότητα της ζωής, που είναι ο θάνατος. Γιατί όλα σε αυτό το πάρκο, εδώ που βρίσκεται το σπίτι μου, γίνονται επειδή στο τέλος κάθε ιστορίας υπάρχει και ένας αποχωρισμός: «Για πες, εσύ πώς μετράς τους νεκρούς σου;»
Στην παράσταση, κινώ δύο ανθρώπινες φιγούρες σαν ένα εκκρεμές, μετρώντας τον χρόνο που περνάει ή που μένει στάσιμος. Όλα δείχνουν ασήμαντα μπροστά στον θάνατο, που μετριέται με κουβερτούρες ή με μνήματα. Και εκεί, ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, στο παραμύθι και στην καθημερινότητα, τριγυρνάω και βλέπω χέρια που αιωρούνται σαν απειλή και κεφάλια χωρίς σώματα, τα προσπερνώ και διώχνω μακριά τους δράκους με τις μακριές ουρές.
Αν έχω μετανιώσει που δέχτηκα αυτόν τον ρόλο; Όχι γιατί είμαι ένας περίεργος ληστής με ένα ιδιαίτερο σπίτι. Σε ένα πάρκο. Και περπατώ, περπατώ, περπατώ μες στο πάρκο όταν οι δράκοι δεν είναι εδώ...
«Το σπίτι του ληστή ή οι δράκοι με τις μακριές ουρές» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εκάτη (2017). Η δραματοποίηση του κειμένου έγινε από τη Χριστίνα Χριστοφή, η οποία σκηνοθετεί και την παράσταση που ανεβαίνει στο Θέατρο ΜΠΙΠ, Κυριακές στις 19:00. Παίζουν: Αγγελική Καραγκούνη, Μαρία Κατσαρού, Νεφέλη Χρυσοβέργη.
