Σάκης Σερέφας: "Όλους κάποιος δρόμος δεν μας έχει πάρει;"

Εννέα ιστορίες ανθρώπων σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη. Ιστορίες από γερά ζόρια που τους πέτυχαν στη μέση του δρόμου. Αλλά και η παρηγοριά τους από το δρόμο ήρθε πάλι. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι δεν το βάζουν κάτω. Πέφτουν και σηκώνονται. Δύσκολα, αλλά σηκώνονται. Γιατί είναι άνθρωποι που τους παίρνει ο δρόμος.Η Ρούλα που έκανε το Παρθενώνας-Λευκός Πύργος ρυτίδα. Ο σουβλατζής που δε σερβίρει καγκουρό. Η γυναίκα που χώρισε με το ψυγείο της για την αγάπη μιας κουρούνας. Η πόρνη που δε βγάζει τα μάτια των αντρών έξω. Το αγόρι που φουμέρνει μόνο με «σωστές» γριές. Ο ρεσεψιονίστ που φτιάχνει αποσκευές για Ανδρομέδα. Η γυναίκα που σιχαίνεται τους φωνακλάδες κολιούς. Το κορίτσι που έβλεπε τα τρένα να περνούν κι ένα άλλο που απομακρύνθηκε από τη Σελήνη είκοσι εκατοστά. Άνθρωποι που τους πήρε ο δρόμος… όπως εκείνο το πιτσιρίκι τρέχοντας για παιχνίδι ένα ζεστό μεσημέρι σε κάποιο νησί.Η θεατρική παράσταση Θα σε πάρει ο δρόμος, μετά τη συμμετοχή της στο 3ο Low Budget Festival τον περυσινό Νοέμβριο στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, ανέβηκε από χθες στον ίδιο χώρο και θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30, μέχρι τις 9 Απριλίου. Σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, παίζουν οι: Νεκταρία Γιαννουδάκη, Τζένη Θεωνά, Εύα Κοτανίδη, Βασίλης Μαργέτης, Αντώνης Φραγκάκης κ.ά.

Ο συγγραφέας του έργου Σάκης Σερέφας (κυκλοφορεί από το 2009 στις Εκδόσεις Κέδρος), ο οποίος πριν λίγες μέρες είδε να τυπώνεται το 34ο βιβλίο του (η ποιητική συλλογή Γιάννης Μαρία Χένριξ από τις Εκδόσεις Ίκαρος), μιλάει στο περιοδικό Vakxikon.gr.

Ποιά ήταν η αφορμή για τη συγγραφή των είκοσι αυτών διηγημάτων;Η αφορμή ήταν ένα γερό στρίμωγμα που ήρθε και με βρήκε σε μια φάση της ζωής μου. Έχασα τον κόσμο από γύρω μου. Δεν ήξερα από πού να κρατηθώ. Σε αυτήν τη συγκυρία, ένας φίλος φωτογράφος μού έστειλε κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες δρόμων. Βυθίστηκα μέσα τους, το είχα ανάγκη να χαθώ μέσα τους, να με ρουφήξει το σύμπαν τους ώστε να δραπετεύσω από τα ζόρια στα οποία βρισκόμουν. Έτσι, κοιτώντας τις φωτογραφίες, άρχισαν να αναδύονται ιστορίες ανθρώπων που και αυτοί, όπως κι εγώ, βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο. Ακόμα και σήμερα, τους σκέφτομαι αυτούς τους ήρωες μου. Πού να βρίσκονται τώρα; Τι απόγιναν οι ζωές τους;Με δυο λόγια, ποιά στοιχεία θα ήταν αυτά που θα θέλατε να κρατήσει ο αναγνώστης του βιβλίου σας;

Θα με ενδιέφερε πολύ αν κατάφερνα να αλλάξω λίγο το βλέμμα του αναγνώστη, να τον κάνω να πονηρευτεί πως ο διπλανός άγνωστος μέσα στο βαγόνι του μετρό, η μπροστινή γιαγιά στην ουρά του ταμείου στο σούπερ μάρκετ, ο πιτσιρικάς που σε σκουντάει κατά λάθος στον δρόμο, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που περνούν απαρατήρητοι μέσα στην καθημερινότητά μας, κρύβουν ιστορίες μέσα τους, είναι αληθινοί, φορούν αληθινό κρέας, έχουν κρυφές, σκοτεινές, ανομολόγητες σκέψεις μέσα στα κρανία τους, δεν είναι χάρτινες ρεπλίκες γήινων όντων.

Τι είναι αυτό που θα σκεφτόσασταν αν ακούγατε την έκφραση «θα σε πάρει ο δρόμος;» Σας δημιουργεί περισσότερο θετική ή αρνητική αίσθηση η έκφραση αυτή, και γιατί;

Αυτή είναι μια φράση που την άκουσα ένα μεσημέρι να τη φωνάζει, με ανησυχία, μια μάνα στο παιδί της, σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί, καθώς αυτό άνοιξε την πόρτα και αμολήθηκε ξαναμμένο στο έρημο καλντερίμι για να πάει να βρει τους φίλους του και να παίξει. Έχει κάτι το φόβιο αυτή η φράση, αλλά μαζί και κάτι ελπιδοφόρο, είναι γλυκόπικρη μέσα μου η επίνευση της. Στο τέλος, σκέφτομαι, όλους μας κάποιος δρόμος δεν μας έχει πάρει;

Τελικά πόση σημασία πρέπει να δίνουμε σε καταστάσεις και γεγονότα  που συμβαίνουν στον άνθρωπο και πως οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε;

Πιστεύω πως το πιο σημαντικό είναι να συναισθανόμαστε και να παραδεχόμαστε πως αυτά που μας συμβαίνουν είναι όχι ατυχήματα αλλά η αληθινή η ζωή μας. Έχουμε την τάση να παραμερίζουμε, να απωθούμε τα δυσάρεστα συμβάντα και να υποδεχόμαστε μονάχα τα ευχάριστα. Όμως, έχω την αίσθηση πως μόνο μέσα από τα ζόρια μαθαίνουμε και πως αυτά είναι τα πιο επιδραστικά για τις ζωές μας. Βλέπω πολύ κόσμο να προσπαθεί να ξορκίσει, να διώξει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα συμβάντα που τον στριμώχνουν, σα να αποτελούν ξένο σώμα πάνω του, σα να θέλουν να φάνε μονάχα τη σαντιγί από την πάστα και να πετάξουν την υπόλοιπη. Πολλοί άνθρωποι δεν παραδέχονται τις ζωές τους, δεν τις αναγνωρίζουν ως δικές τους.

Απόγνωση και μοναξιά. Δυο έννοιες που τις συναντάς στις σελίδες του βιβλίου. Αν δε μπορέσει κάποιος να τις αποφύγει, πως μπορεί πιστεύετε να τις ξεπεράσει;

Κανείς μας δεν μπορεί να τις αποφύγει, όσο βλαξ κι αν είναι. Μπορεί όμως να τις διαχειριστεί καταβροχθίζοντάς τες, πριν τον καταβροχθίσουν εκείνες. Εννοώ, να τις αντιμετωπίσει δημιουργικά και όχι αμυντικά. Όπως σας είπα και πριν, από μια τέτοια αντιμετώπιση προέκυψε αυτό το βιβλίο κι αυτό το θεατρικό έργο. Εκείνα τα ζόρια πέρασαν, μα το βιβλίο έμεινε.

Κλείνοντας τη συνέντευξη και μια πιο προσωπική ερώτηση: τι σημαίνει για σας το βραβείο Καρόλου Κουν που σας έχει απονεμηθεί;

Σημαίνει πως κάποιοι άνθρωποι με βαθιά γνώση και εντιμότητα έκριναν θετικά το έργο μου Μαμ. Είναι σα να άκουσα κάποιον που εκτιμώ τη γνώμη του να μου λέει: «Ρε συ, δεν είσαι για πέταμα, συνέχισε.»