Συνέντευξη στον Θεοχάρη Παπαδόπουλο
Συνομιλήσαμε με τον συγγραφέα Παναγιώτη Κωστόπουλο εξ αφορμής της ποιητικής συλλογής Λογωδίνες, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Εκάτη.
Ο τίτλος «Λογωδίνες» είναι μόνο για το περιεχόμενο των ποιημάτων ή και για τη συναισθηματική φόρτιση, που είχατε όταν γράφατε τα ποιήματα; Είναι οι οδύνες του λόγου ή η δίνη, που προσφέρει η έμπνευση στο λόγο;
Ο τίτλος προέκυψε από το συνδυασμό του λόγου και των ωδινών και αναφέρεται στο γλυκό πόνο που η γέννηση κάθε λογοτεχνικού πονήματος αναπόφευκτα προξενεί στο δημιουργό του. Εμπεριέχει την αγωνιώδη προσπάθειά του να γεμίσει μια λευκή σελίδα με λίγες γραμμές απ’ το είναι του και όλες εκείνες τις φορές που μια λάθος λέξη στοιχειώνει τη σκέψη του κρατώντας τον ξάγρυπνο. Στο τέλος βέβαια ο μόχθος του ανταμείβεται από την «ύπαρξη» που φέρνει στον κόσμο.
Στο ποίημα «Το τέρας» αφηγείστε μια ιστορία, όπου κάπου χάνονται τα όρια μεταξύ ποίησης και πεζού. Μήπως το συγκεκριμένο ποίημα, θα μπορούσε να είναι ένα όμορφο διήγημα;
Για το συγκεκριμένο ποίημα, παρότι είναι από τα αγαπημένα μου, είχα κάποιες αμφιβολίες, κατά πόσον θα ταίριαζε με τα υπόλοιπα λόγω ύφους αλλά και αυτού ακριβώς του παντρέματος πεζού και ποίησης. Ευτυχώς η ανταπόκριση όσων το διάβασαν ήταν ενθαρρυντική, καθώς είναι ένα από αυτά που μνημονεύονται συχνότερα. Το εμπνεύστηκα ως ένα ενήλικο ταξικό παραμύθι και σίγουρα θα μπορούσε ν’ αποτελέσει τη βάση για ένα διήγημα μιας και τα νοήματά του είναι αρκετά συμπυκνωμένα.
«Έτσι θα ‘πρεπε να τελειώνει ο έρωτας, / μ’ έναν πάταγο, όχι μ’ έναν λυγμό». Δηλαδή, να το παίρνουμε απόφαση και να αποχωρούμε περήφανα;
Στη ζωή πολλές φορές τα πράγματα κάνουν τον κύκλο τους και τελειώνουν και οι ανθρώπινες σχέσεις δεν αποτελούν εξαίρεση. Συνεπώς όταν κάτι φτάνει στο τέρμα του δε θα έπρεπε να το ευτελίζουμε προσπαθώντας να παρατείνουμε την ημερομηνία λήξης του. Όπως έχω γράψει κάπου αλλού καλό είναι να χωρίζουν οι άνθρωποι όσο μπορούν ακόμα ν’ αγαπάνε την ανάμνησή τους. Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει, ότι πρέπει να τα παρατάμε εύκολα ή να εγκαταλείπουμε χωρίς αγώνα. Ούτε φυσικά ότι όλες οι σχέσεις είναι καταδικασμένες ν’ αποτύχουν. Όμως αναμφίβολα είναι μεγάλο προτέρημα να μπορούμε να διακρίνουμε, πότε πρέπει να παλέψουμε και πότε να πούμε αντίο.
Στην ποιητική σας συλλογή περιλαμβάνονται και ορισμένα χαϊκού. Έχετε σκεφτεί να γράψετε ολόκληρη ποιητική συλλογή χρησιμοποιώντας το συγκεκριμένο είδος;
Η ενασχόληση με τα χαϊκού προέκυψε κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης του προγράμματος του νεανικού εργαστηρίου ποίησης του ιδρύματος Σινόπουλου πριν από αρκετά χρόνια. Με θέλγει πάρα πολύ η λεπτότητα στο χειρισμό του λόγου που απαιτούν, όπου η κάθε λέξη πρέπει να είναι προσεκτικά διαλεγμένη, ώστε να προσδίδει δύναμη και ενάργεια στο σύνολο και ταυτόχρονα να διατηρεί την ισορροπία του νοήματος. Να γράψω ολόκληρη ποιητική συλλογή δεν το είχα σκεφτεί ως τώρα, αλλά είναι κάτι που θα με ενδιέφερε για το μέλλον.
Διαβάσαμε μια πρώτη πολύ ενδιαφέρουσα ποιητική σας συλλογή. Ετοιμάζετε το επόμενο βήμα;
Το σκάλισμα της ψυχής στο οποίο μας ωθεί το μικρόβιο της ποίησης δε σταματά ποτέ. Συνεχίζω να γράφω κι έχω ήδη αρκετά βέλη στην ποιητική μου φαρέτρα, ωστόσο είναι ακόμα νωρίς για να προσδιορίσω το πότε θα πραγματοποιηθεί το επόμενο εκδοτικό εγχείρημα.
