της Κατερίνας Καντσού
Θέατρο Επί Κολωνώ. Μια ανεξάρτητη παράσταση του Ζαφείρη Χαϊτίδη βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ "Ο καλός μαθητής".
Όταν αποφασίζεις να παρουσιάσεις στο θέατρο μια ιστορία ενός απ’ τους μεγαλύτερους συγγραφείς καταγραφής της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης με τον συνηθισμένο τρόπο του -βουτιά στον εσωτερικό κόσμο και τα εσώτερα κίνητρά των ανθρώπων, τότε μια απλή διασκευή σε θεατρικό έργο δεν αρκεί. Γιατί ο Στίβεν Κινγκ δεν περιγράφει απλά. Γίνεται ο ίδιος οι ήρωές του, αναμοχλεύει, αναρωτιέται, ψάχνει ν’ ανακαλύψει τις προθέσεις τους, τις διαθέσεις τους, τα κίνητρά τους, την προσωπικότητά τους, την ιδιοσυγκρασία τους, τους λόγους και τις αιτίες τους που τους οδηγούν να κινηθούν με τον τρόπο που κινούνται. Ο Στίβεν Κινγκ βουτάει στα άδυτα της ψυχής, δε μένει απλώς στην επιφάνεια.
Και πόσω μάλλον όταν το θέμα του βιβλίου έχει να κάνει μ’ ένα πολιτικό καθεστώς που κουβαλάει πίσω του μια ολόκληρη ιστορία κι έγινε αιτία άνθρωποι να αφανιστούν, να σκοτώσουν ή και να τρελαθούν. Ναι, η παράσταση ξεκινάει με μια προσπάθεια να σου ξυπνήσει συναισθήματα, αλλά το κάνει εκβιασμένα. Προσπαθεί να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα και να σε κάνει να μετέχεις σ’ αυτή, αλλά δεν τα καταφέρνει. Γιατί ενώ δεν της λείπουν τα πολύ καλά σκηνικά και οι φιλότιμες ερμηνείες των ηθοποιών (έκπληξη για μένα αποτέλεσε ο αρκετά νεαρός πρωταγωνιστής Nathan Thomas σ’ ένα ρόλο που του ταίριαζε γάντι) δεν προχωράει παραπέρα, δεν ψάχνει το βάθος των πραγμάτων.
Το ίδιο το κείμενο δίνει τροφή για σκέψη γύρω απ’ τις έννοιες της εξουσίας, του φασισμού, του παρελθόντος που θέλεις να ξεχάσεις κι εκείνο δεν σε αφήνει, της αλλοτρίωσης του χαρακτήρα, του επηρεασμού της σκέψης σε τέτοιο βαθμό που τελικά γίνεσαι εκείνος που ήθελες ν’ αποφύγεις. Η σύγκρουση του παρελθόντος με το παρόν, η θύμιση αυτού του ένοχου παρελθόντος που έρχεται στην επιφάνεια, αλλά και η εξερεύνηση των ορίων της ανθρώπινης φύσης, οδηγούνται μέσα από την αναπόφευκτη σύγκρουση των δύο ηρώων ξεχωριστά με τον ίδιο τους τον εαυτό και τη σταδιακή μετάλλαξή τους.
Η παράσταση καθόλου δεν δείχνει να στέκεται σε όλα αυτά στο βαθμό που πρέπει, παρά μόνο παρατηρεί την εξέλιξη αυτών των ηρώων από απόσταση και καταγράφει απλώς μια κατάσταση. Το αποτέλεσμα είναι να μην σε παίρνει μαζί της καθώς φεύγεις και να μην σου έχει αφήσει κάποιο συναίσθημα από τη στιγμή που θα εγκαταλείψεις την αίθουσα και μετά. Αλλά εύκολα πέφτεις στην παγίδα την ώρα που παρακολουθείς την παράσταση, γιατί σε ξεγελάει το περιτύλιγμα.
Προσωπικά, χρειάζομαι θεάματα (παραστάσεις και ταινίες) που να με κάνουν να ξεχνάω τον εαυτό μου και να γίνομαι ένα με τους ήρωες, που να με χτυπάνε εσωτερικά, που να μου μιλάνε όχι μόνο στο μυαλό, αλλά και στη ψυχή- γιατί αυτή είναι η έννοια της Τέχνης- που να με αναστατώνουν και να με κρατούν ξάγρυπνη τις επόμενες μέρες να τα σκέφτομαι και να βρίσκω ή όχι λύσεις και να μου προκαλούν συναισθήματα έστω κι αρνητικά.
Για όποιον δεν έχει διαβάσει το εν λόγω βιβλίο, προτείνω να κάνει καλύτερα αυτό.
Η παράσταση παίζεται στην αίθουσα Black Box του Θεάτρου Επί Κολωνώ κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9 και Κυριακή στις 7.
