Γράφει ο Θανάσης Βαβλίδας
Η γνωριμία μου με τη συγγραφική ιδιότητα του Γιώργου Γαλίτη έγινε πρόσφατα, αρχικά μέσα από τα αιχμηρά σατιρικά κείμενα που έγραψε σε συνεργασία με τον Γεράσιμο Γεννατά για την εξαίσια παράσταση Πατριδογνωσία ή τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη (2014) και έπειτα μέσα από την καλά επεξεργασμένη διασκευή στον Γύρο του κόσμου σε 80 μέρες του Ιουλίου Βερν για μια παιδική παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής (2015).
Για την κωμωδία Τα ραδίκια ανάποδα, ο Γαλίτης έγραψε όλα τα κείμενα και ανέλαβε τη σκηνική τους απεικόνιση και ερμηνεία. Πρόκειται, ουσιαστικά, για δεκατρείς μονολόγους στη φόρμα του επικήδειου (εκτός από τον εισαγωγική ομιλία του Χάρου και τη συρραφή τραγουδιών της Χλόης Μοιρολόη!) Μες από κάθε επικήδειο σατιρίζει έναν τυποποιημένο χαρακτήρα χωρίς ποτέ να χρησιμοποιεί ευτελή μέσα ή φτηνά αστεία, εκμαιεύοντας τον κλαυσίγελω των θεατών μέσα από λεκτικά παιγνίδια, αναγνωρίσιμες καταστάσεις και απροσδόκητους συνδυασμούς. Ταυτόχρονα παίζει έξυπνα με το φόβο και τον εξορκισμό του θανάτου, εξοικειώνοντας το θεατή με την «παρουσία» του.
Ο σκηνικός διάκοσμος με δεκατρείς πανομοιότυπες, δισδιάστατες, ανθρώπινες φιγούρες σε φυσικό μέγεθος (παραπέμποντας, ίσως, στις φιγούρες του Γαΐτη), μπροστά από ένα ολόμαυρο φόντο, λειτούργησε πρακτικά τόσο για να υποβάλλει την αίσθηση πολλαπλών παρουσιών (πιθανότατα… τεθλιμμένων συγγενών ή ατυχών θυμάτων!) όσο και για υπόμνηση των ρόλων, καθώς σταδιακά ο ηθοποιός τα έντυνε με τα κοστούμια των ρόλων του. Κάθε μονόλογος διακρίνεται από εύστοχα σχόλια που κινούνται ανάμεσα σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα που χρωματίζονται διαφορετικά, ανάλογα με την περίσταση, ενώ ταυτόχρονα τον ωθούν βαθμιαία προς την κορύφωση.
Και επειδή, όπως ήταν φυσικό, ο «χάρος» δε μπορούσε να αναλάβει τα πάντα σε μια παράσταση για το τέλος της ζωής, ανέθεσε σε τρίτους τη σκηνοθετική του καθοδήγηση.
Η σκηνοθεσία του Βλαδίμηρου Κυριακίδη, με βοηθό του την Ευαγγελία Σχοινά, έθεσε τα εχέγγυα για μια επαρκή διαφοροποίηση τόσο κινησιολογική όσο και φωνητική στον κάθε ρόλο που ερμήνευε ο Γαλίτης. Έτσι ο κάθε επικήδειος είχε μια αυτοτέλεια, ενώ ταυτόχρονα δεν έπαυε να είναι μια εκδοχή πάνω στο ίδιο θεματικό και σκηνικό μονοπάτι. Η μουσική επιμέλεια του Τόλη Κελετσίδη στήριξε με «κλασικές» επιλογές το θέμα του έργου, παρέχοντας, όπου χρειάστηκε, τη σχετική ηχητική διάσταση. Αφήσαμε για το τέλος την ερμηνεία του ηθοποιού Γιώργου Γαλίτη, που περνούσε με φυσικότητα από τον έναν τύπο στον άλλον, με υποκριτική δεινότητα που έσφυζε από ακρίβεια, ετοιμότητα και εκφραστικούς τόνους, που μας θύμισε παλιές καλές στιγμές της … εκλιπούσας επιθεώρησης.
Το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μας, είναι ότι αυτή η ερμηνεία βασίστηκε στα εξαιρετικά, υποδειγματικά του κείμενα, τα οποία, ευτυχώς, αποτυπώνονται απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη στο έντυπο πρόγραμμα της παράστασης με τη λογοτεχνική επιμέλεια του Σωτήρη Κακίση (εκδόσεις Vakxikon.gr). Στο πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνονται και κάποιοι μονόλογοι που είχαν παιχτεί στις δύο πρώτες περιόδους που ανέβηκε το έργο, αλλά δεν παίζονται πλέον. Γιατί, πρέπει να σημειωθεί, ότι διανύει την πέμπτη θεατρική περίοδο επιτυχίας του και καθώς η κρίση που διανύουμε ξορκίζει το κακό που την περιβάλλε, δεν υπάρχει, ίσως, καλύτερο ξόρκι από την ευθεία αναφορά σ’ εκείνο που μας φοβίζει περισσότερο.
Διαρκεια: 90, Σκηνοθεσία: Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Κείμενο-Ερμηνεία: Γιώργος Γαλίτης, Απόγ.: Σάβ. 6.30 μ.μ., Βραδ.: Τρ. 9.13 μ.μ., Τιμη: € 10.
Στο θέατρο Ήβη (Σαρρή 27 Ψυρρή).
