Συνέντευξη στον Θεοχάρη Παπαδόπουλο
Συνομιλήσαμε με την συγγραφέα Κέλλυ Γιαννοπούλου με αφορμή την κυκλοφορία της ποιητικής συλλογής της Ο χαμένος έρωτας της νεράιδας και του βασιλιά από τις εκδόσεις Εκάτη.
Το έργο σας είναι μια ποιητική σύνθεση σε μια εποχή, που συνήθως, εκδίδονται ποιητικές συλλογές και λιγότερο ποιητικές συνθέσεις. Πιστεύετε ότι μια ποιητική σύνθεση είναι προτιμότερη από πολλά μικρότερα ποιήματα;
Νομίζω πως η μορφή κάθε ποιητικού έργου, είτε πρόκειται για μια ποιητική σύνθεση, είτε για πολλά μικρότερα ποιήματα, είναι ξεχωριστή και προκύπτει από την εκείνη την διαλεκτική πάλη κάθε φορά, ανάμεσα στην ιδέα και την δυνατότητα της γλωσσικής έκφρασης. Προσωπικά αισθάνομαι πως η ποιητική σύνθεση είναι ένας τρόπος γραφής που ταιριάζει περισσότερο στην σκέψη μου. Σίγουρα απαιτεί πολλή υπομονή, χρόνο και συστηματικότητα στο γράψιμο, ταυτόχρονα όμως, κατά την γνώμη μου προσφέρει ποικίλες δυνατότητες έκφρασης. Η νοηματική συνέχεια ανάμεσα στα επιμέρους ποίηματα της σύνθεσης, αλλά και η εσωτερική - μουσική συνάφεια μεταξύ τους, καθώς και η αίσθηση του χρόνου, τόσο του πραγματικού, με την παράταση της ανάγνωσης, όσο και του ποιητικού, με την έννοια της "εξέλιξης μιας ιστορίας", είναι στοιχεία με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Διαισθάνομαι πως υπάρχει μια δυναμική σε όλα αυτά, που θα ήθελα να ανακαλύψω, μιας και πρόκειται μόλις για το πρώτο μου ποιητικό έργο.
Σε ορισμένα σημεία του βιβλίου σας φαίνεται ότι έχετε επηρεαστεί από το δημοτικό τραγούδι. Πως μπορεί σήμερα το δημοτικό τραγούδι να χρησιμέψει σε έναν σύγχρονο ποιητή;
Θα τολμήσω έναν παραλληλισμό. Στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, Το βλέμμα του Οδυσσέα, ένας Ελληνοαμερικάνος σκηνοθέτης επιστρέφει μετά από χρόνια στην πατρίδα και ψάχνει απεγνωσμένα τρεις μπομπίνες ανεμφάνιστου φιλμ από τις αρχές του αιώνα, "το πρώτο βλέμμα" σε αυτή τη χερσόνησο, όπως λέει, μια οπτική του κόσμου που χάθηκε πια. Προσωπικά, τη μελέτη της λαϊκής παράδοσης και του δημοτικού τραγουδιού την αισθάνθηκα περισσότερο σαν μια παρόμοια υπαρξιακή ανάγκη και αναζήτηση. Μια ανάγκη να προσεγγίσω τις απαρχές της σύγχρονης ελληνικής ποίησης, της γλώσσας, καθώς και της εθνικής μνήμης, όπως την έπλασε σε μύθο και τραγούδι η ψυχή του λαού. Μια ανάγκη να προσεγγίσω εκείνο το "πρώτο βλέμμα", τον κόσμο όπως τον αντίκρισε ο άνθρωπος λίγο πριν "μπει στην πόλη". Έναν κόσμο όπου οι δράκοι φράζουν τις πηγές και ο λυράρης τα βράδια συναντά τις νεράιδες στο σταυροδρόμι, μια κοινωνία όπου η ποίηση είναι τραγούδι από στόμα σε στόμα και τ' όνειρο εκεί δίπλα. Ίσως σε μια διαλεκτική επαφή με όλα αυτά να κρύβεται για έναν σύγχρονο ποιητή το κλειδί για μια καινούργια ενατένιση του κόσμου και ταυτόχρονα μια πρόκληση, στο ερώτημα, για το ρόλο της ποίησης στην κοινωνία σήμερα.
Στη σελίδα 14 υπάρχει ένα θαυμάσιο απόσπασμα, που θυμίζει βακχικό ύμνο. Πείτε μας λίγα λόγια για την έμπνευση, που είχατε να χρησιμοποιήσετε ένα τέτοιο στυλ.
Μαινάδες, Βάκχες, όργια, τελετές, μυστήρια, γιορτές από όπου μεταξύ άλλων γεννήθηκε και η τραγωδία, η λατρεία του θεού Διονύσου άσκησε έντονη γοητεία στην σκέψη και την φαντασία μου. Σε αυτό είχε συμβάλει σίγουρα και η επαφή μου με το έργο του Άγγελου Σικελιανού, που είχα διαβάσει αρκετά εκείνη την περίοδο. Νομίζω, λοιπόν, πως μια τέτοια εκστατική νύχτα θα είχε από καιρό πλαστεί κάπου μέσα μου και ίσως περίμενε το κατάλληλο κάλεσμα για να εκφραστεί. Ωστόσο η θέση του αποσπάσματος στο ποιήμα δεν είναι τυχαία. Λίγο πριν βρισκόμαστε στο σημείο όπου περιγράφω μια πορεία στον Κάτω Κόσμο. ‘Ολα είναι πετρωμένα, ακύμαντα, βουβά, ως τη στιγμή που ξαφνικά ακούγεται το τραγούδι «ζει ο βασιλιάς!», τότε "λύνονται τα μάγια", η εικόνα σιγά σιγά πλημμυρίζει ενεργειακά, πομπές αγοριών και κοριτσιών, φλάουτα, λαούτα, Σάτυροι και Σηλεινοί, έρωτες, χοροί και τραγούδια, ως την θυσία της νεράιδας στο θέατρο. Έτσι και ο λόγος λύνεται μουσικά ώστε να θυμίζει γιορτή, εκστατική λατρεία, ύμνο.
Πείτε μας τα νέα εκδοτικά σας σχέδια. Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;
Αυτή την περίοδο κυρίως διαβάζω πολύ και πειραματίζομαι με νέες φόρμες και τρόπους γραφής. Πιστεύω πως το επόμενο βήμα θα είναι κάτι αρκετά διαφορετικό από Τον χαμένο έρωτα της νεράιδας και του βασιλιά, τουλάχιστον ως προς την θεματολογία, αλλά αισθάνομαι πως είναι νωρίς ακόμα για να το προσδιορίσω πιο συγκεκριμένα.
