Συνέντευξη στον Θεοχάρη Παπαδόπουλο
Συνομιλήσαμε με την συγγραφέα Θεώνη Δέδε με αφορμή την κυκλοφορία της ποιητικής συλλογής της Ήταν ένας γέρος σοφός ροφός από τις εκδόσεις Εκάτη.
Στο βιβλίο σας διαβάσαμε πολλές όμορφες ιστορίες, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ποιητική συλλογή. Κατά τη γνώμη σας, υπάρχουν όρια μεταξύ ποιητικού και πεζού λόγου; Αν ναι, θα θέλατε να μας τα προσδιορίσετε;
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Κατά περιόδους συζητήσεις γίνονται για τα όρια μεταξύ του ποιητικού και του πεζού λόγου. Ο λόγος, το εκφραστικό μέσο, το σημαίνον και το σημαινόμενο και η ανάγκη δημιουργίας είναι βασικά στοιχεία της κινητήριας δύναμης του δημιουργού. Πώς αυτά εξωτερικεύονται, πώς μορφοποιούνται και πώς τελικά αποτυπώνονται υποδηλώνουν αυτό που τελικά το κείμενο είναι. Τα όρια και τα σύνορα είναι περιορισμοί και δεσμεύσεις που ίσως δεν χρειάζονται...
Ο τίτλος του βιβλίου σας παραπέμπει σε παιδική ποίηση. Το περιεχόμενο, όμως, δεν είναι παιδικό. Θέλετε να περάσετε κάποιο μήνυμα με αυτόν τον τίτλο;
Έτσι κι αλλιώς η καθημερινότητά μας είναι σαν ένα παραμύθι. Παίζουμε ρόλους, μεταμορφωνόμαστε, αποφεύγουμε εμπόδια, ανεβαίνουμε σε μαγικά χαλιά και τρώμε μαλλί της γριάς. Και κάπου εκεί κοντά υπάρχει ένας γέρος σοφός ροφός και μια μικρή γοργόνα που ζει μεταξύ ενηλικίωσης και παιδικότητας, μεταξύ στεριάς και θάλασσας. Και η θάλασσα μπορεί να είναι θολή, γαλανή, ζωντανή, πραγματική ή μη, και στην αρχή τσαλαβουτάμε και μετά βουτάμε και κολυμπάμε και παίρνουμε βαθιές ανάσες και βγαίνουμε ή βουλιάζουμε…
Τα έπιπλα ενός ανθρώπου σχολιάζουν τη ζωή του. Μήπως, ο άνθρωπος που φτάνει να κάνει παρέα με τα έπιπλά του είναι πολύ μοναχικός;
Πολλές φορές η εικόνα δηλώνει κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι. Μια συνομιλία με τα έπιπλα ίσως δείχνει μοναξιά, απελπισία και τοίχους που ερμητικά περιορίζουν. Μπορεί να δείχνει όμως και ένα ανήσυχο πνεύμα που αναζητά νέες εμπειρίες, που σκέφτεται εκτός πλαισίου και στρέφει το βλέμμα του εκεί που οι άλλοι βλέπουν «έπιπλα». Η απόρριψη μπορεί κάλλιστα να διπλασιάσει την μοναχικότητα αλλά είναι και μια μοναδική ευκαιρία να φωτιστούν νέες πτυχές του ίδιου εαυτού. Είναι θέμα οπτικής.
Στο βιογραφικό σας αναφέρετε πως το ταξίδι σας στον κόσμο της ποίησης μόλις ξεκίνησε. Έχετε σκεφτεί ποιος θα είναι ο επόμενος σταθμός;
Συμβαίνει συχνά να έρχονται οι λέξεις και να μου χτυπάνε την πόρτα και το παράθυρο. Να με καλούν και να με ξεσηκώνουν. Πού θα πάμε και πού θα φτάσουμε δεν το ξέρω ακόμη. Έχω όμως έτοιμες τις βαλίτσες μου, το καπέλο μου, την ομπρέλα μου και θα τις ακολουθήσω…
