σταμάτησε δίπλα μου πολυτελές αμάξι. Οδηγούσε κύριος άνω των εβδομήντα,
καλοντυμένος και βαρύς. Δίπλα του μια κυρία - η γυναίκα του μάλλον - ίδιας
ηλικίας, φορτωμένη αταίριαστα με κοσμήματα και κομμωτήρια. Στο πίσω κάθισμα
ένα τρίτο πρόσωπο, πιο ηλικιωμένο και πιο έρημο απ' όλους - φίλη ή συγγενής.
Έχει κάτι απόκοσμο η στιγμή.
Μια μυρωδιά θανάτου,
φως από νέον
και το απαραίτητο όρνιο
- εμένα -
που ψάχνει
(τέτοια ώρα!)
να αποθησαυρήσει εικόνες
(ωραίος θησαυρός...)
Στριμωγμένα σε λίγα τετραγωνικά
διακόσια τόσα χρόνια ζωής,
ασφυκτιούν και σκούζουν
γι' αυτό καθένας τους
έχει αποσυρθεί
να μην ακούει
- με τα μάτια άδεια.
Από καιρό αποκαμωμένοι,
θα γύρναγαν από συνάθροιση
σαν εκείνες που πήγαιναν κάποτε
και το μάτι τους γυάλιζε
να χορτάσουν την πείνα τους
- με ό,τι θρέφει του καθενός μας
τη βαθειά ανάγκη.
Πριν ανάψει πράσινο
και το συμβάν πάει
να ησυχάσει μαζί
με τ’ άλλα που δε ζήσαμε
ο κύριος έβγαλε τη μασέλα του
και στο φως της βιτρίνας
βάλθηκε να την εξετάζει επίμονα.
Σα να 'θελε να καταλάβει
αυτή την κούραση παιδιού που νιώθει
και κείνη την - ξεχασμένη - προσμονή
για ένα μητρικό χάδι
πριν τον ύπνο.
Η βόλτα κράτησε μερικές ώρες. Επιστρέφαμε συχνά στον ελέφαντα και προσπαθούσα να απαντήσω στις ερωτήσεις της μικρής. Αργότερα φάγαμε στο εστιατόριο, ακριβώς απέναντι. Άρχισαν να σερβίρουν και φιλέτο από καμηλοπάρδαλη, μετά από άδεια που
τους δόθηκε, μιας και δεν περιλαμβάνεται στα ζώα του πάρκου τα τελευταία χρόνια.
Μετά που ξυπνάς είναι
που πιάνει δουλειά το όνειρο.
Σου θυμίζει πώς ρήμαξες αλόγιστα
αυτό που νόμισες πολύ.
Και κείνο κατάφυγε
στο τίποτα, όχι στο λίγο.
Χρόνια το παίδευες
σε ταραγμένους κύκλους
που στο τέλος τρελάθηκαν
- σα δαχτυλίδια που έχουν πιάσει
τον Κρόνο απ’ το λαιμό
να τον πνίξουνε.
Κι αυτός τα τρώει.
Το αιματοκύλισμα
το έχει ανάγκη ο Έρωτας
- για την ακρίβεια η έπαρσή του -
μα δεν αντέχει για καιρό.
Δε ξέραμε τι να κάνουμε
το εμφύλιο αίμα
- θάλπος και λήθαργος μαζί -
και συνεχίζαμε.
Κι οι δυο μας.
Και πέσαμε
μέχρις ενός.
Όσο να μαστορεύεις
και να τακτοποιείς
στο ντουλάπι με τα περασμένα
πάντα κάτι μετατοπίζεται.
Και μες σε υπόκωφους τρυγμούς
η πραγματικότητα μπάζει.
Στις χαραμάδες της είναι φορές
που ανοίγονται κατακόκκινα πάρκα
που μοιάζουν στις σκέψεις σου
που πηγαίνω με τη κόρη μας
- που δεν αποκτήσαμε.
Ο ελέφαντας θα ‘ναι η Αγάπη
που δε χώρεσε στο τραπέζι μας.
Κι όσο για αυτό
με την καμηλοπάρδαλη,
σίγουρα θέλει να μου πει πως
σε σπίτι που βλέπω σκοινί
να μη μιλάω για κρεμασμένο.
ΠΕΜ 31 ΔΕΚ 2009
