Περιπλανιέσαι στους αρχαιολογικούς χώρους
με εκείνη τη χαρακτηριστική ανεμελιά των επισκεπτών.
Μυρίζεις τον αέρα και προσπαθείς
να αναπαραστήσεις στο μυαλό σου
την ατμόσφαιρα εκείνων των ημερών.
Ένας άγνωστος προσφέρεται να σε ξεναγήσει.
Δέχεσαι· γιατί, όχι, άλλωστε;
Μοιράζεσαι μαζί του το φαγητό
και τον ακολουθείς στα δρομάκια της πόλης…
Ζαλίζεσαι. Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι.
Είσαι παραβιασμένη…
Stilnox.
Αυτό είναι! Stilnox!
Μέχρι την επόμενη φορά
και την επόμενη αναβολή της δίκης.
Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή!
Ίσως να της έδωσαν Stilnox.
Αυτό θα ήταν μια κάποια εξήγηση...
Άν κατάφερνα.
Θα ζούσαμε ευτυχισμένα.
Θα σε είχα στον χώρο μου.
Το κάθε σου κομμάτι χωριστά.
Θα χάιδευα την καρδιά σου.
Θα σ'άρεσε.
Τα πνευμόνια σου θα μου έδιναν ανάσα.
Θα σ'άρεσε.
Θα άνοιγα το στομάχι σου.
Θα σε τάιζα.
Θα το έραβα με προσοχή.
Τα χείλη σου θα τα δάγκωνα.
Θα σ'άρεσε.
Θα σου έβαφα τα νύχια.
Θα έβαζες και πολλές περούκες.
Ένα στήθος θα είχες.
Θα σου έβαζα το αριστερό χέρι στο πόδι.
Το πόδι στον αριστερό ώμο.
Θα σ'άρεσε.
Θα ήταν όλα όπως θα ήθελα.
Θα ζούσαμε ευτυχισμένα.
Θα σου βγάλω τα μάτια.
Να παίζω βόλους.
Τρεμοπαίζουν κεριά.
Τα παντζούρια κλειστά
Υγρασία, σκοτεινή μουσική.
Και το φως χαμηλό, ένοχο παρελθόν.
Δεν το λέω σε κανέναν,
το φυλάω για 'μενα,
αφού αυτό με κραταει ζωντανό.
και οι ώρες περνάνε.
οι αισθήσεις κυλάνε.
Αντικρίζω μια καινούργια αρχή.
κι οι σελίδες γυρνάνε
και οι λέξεις γελάνε,
αφού βλέπουν να με παίρνουν νεκρό.
Ο Τίμος Αρχοντίδης ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι ηθοποιός.
κλείσε τα μάτια και φαντάσου το όπως θες
γλυκό,πικρό ηδονής ή προδοσίας
και ο,τι χρώμα θαρρείς, θέλω να το αγαπήσεις
πέφτει απ τους ουρανούς και ρέει μέσα στο αίμα μας
γλυκαίνει τους πόνους μας, απαλά και μυστικά προπαγανδίζει τις απώλειες μας
ξυπνά βίαια την ζωή μας όταν έχει πέσει αναίσθητη απ το πιώμα
ανακουφίζει την ταραχή μας
είναι αυτό που σε κάνει να ουρλιαζεις τις μεγαλύτερες αλήθειες
να ποθείς να γνωρίσεις τη φύση τους όταν είναι ακέραια κ αληθινή
να προσεύχεσαι για ευλογιά κ όχι για γιατρειά
να χαμογελάς, όταν κάνεις δεν σε κοιτά
μα γιατί κανένας τους δεν σε κοιτά;
να τους ρωτήσεις στο αυτί τα μυστικά που τους έφεραν στο δρόμο σου
και όλα θα φανούν στο πάτο απ το ποτήρι σου
και αν τρομαξεις μη πεις πως είναι για καλό
αν πάρεις την απόφαση πάνω στον πανικό σου και φύγεις μακριά
ίσως να είσαι αρκετά ικανός για να μη γυρίσεις
μα αλλιώς θα καταλάβεις αργά πως η βούληση πάνω στα χεριά σου
είναι ηφαίστειο που στάζει μαύρο αίμα
και η σάρκα σου θα λιώνει σε κρεβάτια ξένα και ψυχρά
φτερά θα σε παγώνουν όταν κοιμάσαι
και όταν της αρρώστειας η συμφορά έχει πια τελειώσει
άλλα δάκρυα δεν θα χωρούν στα μάτια σου να στοιβαχτουν
ό,τι αγάπησες και έχασες
μην έρθεις να μας πεις για το ταξίδι σου
αυτοί που ψυχανεμίζονται το τέλος είναι εκλεκτοί
και δε μοιράζονται τα βάσανα σου
αναρωτιέμαι αν ποτέ θα ρθεί η ώρα να σε ρωτήσω χωρις κανένα δάκρυ
να φιλήσω τα χείλη σου με δέος
να πιω την αρρώστια που σε έκανε να φιλάς σαν μαχαίρι κοφτερό
και από μεριές δίχως πέρασμα και πόρτα να ξεπροβαίνω
και αναρωτιέμαι αν είσαι εσύ που κέρδισες στο τέλος την καρδιά μου
και άμα εξοριστώ, τι να περιμένω να δω;
την τιμωρία για τα αμαρτήματα και την αφέλεια μου;
την αλήθεια και το σκοπό που κρύβεται πιο μέσα απ τα σωθικά μας;
το απόλυτο κενό;
ή όλα αυτά που ποθώ;
Α.
Στην Κατερίνα Γώγου
Πήγε να κάνει την αιρετική
η Κατερίνα
Αν μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις
τότε
η λέξη ελευθερία με πόσες εικόνες
ισοδυναμεί;
Με μία, της απάντησε η κοινωνία
και
της έδειξε τον
θάνατο
Β.
Έτσι γράφονται τα ποιήματα! είπε
Φτάνει ένας ήλιος να φωτίζει λιγότερο
κι από κερί
Γ.
Είναι αλήθεια οι γάτες δεν δακρύζουν
κι ας έχουν ψυχές
εφτά
Ο Πέτρος Σκυθιώτης ζει στη Φλώρινα. Είναι φοιτητής.