Συνέντευξη στον Νέστορα Πουλάκο
Συνομιλήσαμε με τον συγγραφέα Γιώργο Αποστόλου εξ αφορμής του πρώτου θεατρικού έργου του Αλκιβιάδης και τόσο πλήρως σε φαντάσθηκα... (εκδόσεις Ήτορ 2015).
Στο έργο της διακρίνεται από εκπαιδευτικό/παιδευτικό χαρακτήρα. Γιατί θελήσατε να κινηθείτε προς αυτήν την κατεύθυνση;
Μα πάνω απ' όλα νιώθω δάσκαλος. Αυτό είμαι 23 χρόνια τώρα. Οι αναζητήσεις μου φυσικά δεν σταματάνε στο σχολείο. Ο Αλκιβιάδης όμως είναι αποτέλεσμα μιας διδακτικής πορείας που συνδύαζε την ιστοριογραφία, τη λογοτεχνία, την πολιτική επιστήμη και το αρχαίο δράμα. Από το σχολείο ξεκίνησε και μετά πήρε το δρόμο της προσωπικής μου γραφής και αναζήτησης.Γι' αυτό και ο παιδευτικός χαρακτήρας είναι κυρίαρχος. Πάντως ο προβληματισμός μου για την αναζήτηση τρόπων και μέσων για τη σύνδεση του σχολείου με τη θεατρική πράξη είναι διαρκής και έγινε ακόμα πιο έντονος τα τελευταία πέντε χρόνια με τη διδασκαλία μου στη λογοτεχνία και στο θέατρο, στο πρόγραμμα INTERNATIONAL BACCALAUREATE, στο σχολείο μου, τον "Πλάτωνα".
Ιστορία, αρχαία και σύγχρονη λογοτεχνία είναι οι θεματικές που σας απασχολούν στο βιβλίο σας, μάλιστα τις "παντρεύετε" για χάρη της αφήγησης. Θεωρείτε λοιπόν ότι αυτά τα τρία στοιχεία είναι συστατικά για την κατανόηση της τέχνης του τόπου μας;
Αναμφίβολα. Η βύθιση στην ιστορία και στη λογοτεχνία είναι τελικά η βύθιση στην πνευματικότητα αυτού του τόπου. Στο ελληνικό φως αλλά και στο τραγικό πεπρωμένο μας. Αυτά τα δύο στοιχεία άλλωστε αποτυπώνει βασικά και η ελληνική τέχνη.
Tοποθετείτε την Ζακλίν ντε Ρομιγί ως συνδαιτυμόνα μιας ιδιότυπης παρέας που αναπτύσσει τις θέσεις της στο σύγχρονο αναγνωστικό κοινό. Γιατί αποφασίσατε αυτό το εξαιρετικό ενδιαφέρον λογοτεχνικό εύρημα;
Θαυμάζω πολύ τη Ρομιγύ. Θαυμάζω το πάθος της και την απίστευτη αφοσίωσή της στον ελληνικό πολιτισμό. Μου φαινόταν υπερβολικό να διαβάζω σε μια συνέντευξή της πως νιώθει ότι ζει στον 5ο π.Χ. αιώνα και πως ο αιώνας αυτός αποτελεί το κάδρο της ζωή της. Όμως αυτή είναι η αλήθεια της. Όλο της το έργο εκφράζει αυτήν ακριβώς την προσήλωσή της, την ακλόνητη προσήλωσή της στην αρχαία Ελλάδα αλλά και την αγωνία της για το μέλλον αυτού του τόπου.
Αλκιβιάδης, Θουκυδίδης, Νικίας, Σωκράτης κ.ά, εμφανίζονται στην ιστορία. Τι πρέπει να διδαχθούμε από αυτούς τους σπουδαίους Έλληνες στις μέρες μας;
Την καταδίκη της δημαγωγίας, κάθε μορφής, και κυρίως αυτό που λέει η Ζακλίν προς το τέλος του έργου, πως ο μόνος τρόπος να αναχαιτισθεί η τρομακτική βία που υπάρχει γύρω μας είναι η επιστροφή στη διαλεκτική, στο Λόγο.
Γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον Αλκιβιάδη και ποια η συγγραφική επιρροή σας από την περίοδο που εξετάζετε;
Ο Αλκιβιάδης με γοήτευε από τα χρόνια του σχολείου. Τον θαύμαζα, γιατί είχε αυτά που δεν είχα εγώ τότε, τόλμη, αποφασιστικότητα, επιρροή. Και το Μέγα Αλέξανδρο θαύμαζα. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις λυπόμουν για το σύντομο βίο τους. Έτσι έμαθα από μικρός να αντιμετωπίζω με δέος αυτό που λέμε μοίρα. Δεν είναι τυχαίο που η Μοίρα έχει βασικό ρόλο στο έργο. Θέλω όμως να σας πω πως θαυμάζω πολύ το θουκυδίδη. Είναι ένα πρόσωπο που με κάνει να νιώθω περηφάνια που ασχολήθηκα με τη φιλολογία και την ιστορία.
Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Ετοιμάζω ένα θεατρικό και ένα μυθιστόρημα. Μην σας φανεί παράξενο γιατί το μυθιστόρημα είναι χρόνια χωμένο στο συρτάρι. Νιώθω πως ήρθε η ώρα να βγει.
Πιστεύε ή θα επιδιώξετε να ανέβει το βιβλίο σας στο θεατρικό σανίδι;
Είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί το έργο θα ανέβει την άνοιξη του 2016. Το εμπιστεύομαι στα χέρια μιας ικανής και προικισμένης γυναίκας. Πρόκειται για τη σκηνοθέτη και θεατρολόγο Μαρία Παναγιωτοπούλου. Πιστεύω πως η θεατρική ομάδα της "Υπόγειο μη Ήλιους" θα κάνει μια σπουδαία παράσταση. Συγχωρέστε μου την υπερβολή, αλλά εμπιστεύομαι πάντα τους ανθρώπους που πλησιάζουν τα πράγματα με πάθος. Και εδώ υπάρχει αρκετό.
