Mια ηλικιωμένη κυρία κοιτάζει την εσωτερική της θέα. Μια μητέρα προσπαθεί να νανουρίσει το μωρό της με ένα παραμύθι που δεν αρχίζει ποτέ. Μια γυναίκα κλείνεται στο ασανσέρ και βυθίζεται στο απόλυτο σκοτάδι. Μπροστά σε έναν καθρέφτη, μία γυναίκα αλλάζει πολλά πρόσωπα διηγώντας τις ιστορίες τους. Ένας συνθέτης, κλεισμένος στο δωμάτιό του, παλεύει με τους ήχους, έναν δημοσιογράφο και μια συνέντευξη. Σε ένα όχημα χωρίς προορισμό, ένας Ταξιδιώτης συνομιλεί με τον φανταστικό συνεπιβάτη του. Ο Άρχοντας ενός φανταστικού βασιλείου παλεύει να σωθεί προσεταιριζόμενος το ακροατήριό του. Ένας ηλικιωμένος κύριος, ο κυρ-Κώστας, εξομολογείται τα παράπονά του από την εποχή του παροπλισμού του. Και στο κέντρο μιας ξύλινης μπάρας, ένας άντρας κάνει διάλογο με τη Χαρά του, με ένα ποτήρι ρούμι στο χέρι. Οι οκτώ μονόλογοι και ένας διάλογος του θεατρικού συγγραφέα Αθανάσιου Βαβλίδα μας μεταφέρουν σε ποικίλους, άκρως ενδιαφέροντες, εσωτερικούς κόσμους των ανθρώπων της διπλανής μας πόρτας.
Ο Αθανάσιος Βαβλίδας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες και ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά). Ασχολείται συστηματικά με την ποίηση, τον πεζό λόγο, τις μεταφράσεις και την κριτική. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1985 και από τότε έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα δώδεκα βιβλία του με ποίηση, θέατρο, δοκίμια, διηγήματα, κατά κύριο λόγο από τις εκδόσεις Δωδώνη και Οδός Πανός. Συνεργάζεται τακτικά με τα περιοδικά Ήχος και Οδός Πανός. Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από τους συνθέτες Δημήτρη Ανδρώνη, Αλέξανδρο Μούζα, Γιώργο Κουλουριώτη, Χάρη Σιακαντάρη, Νώντα Παπαμιχαήλ, Νίκο Αθανασάκη και Κώστα Φλεριανό (των τριών τελευταίων έχουν κυκλοφορήσει και σε CD). Είναι μέλος των συλλόγων: Ελληνική Συντεχνία Φλογέρας από Καλάμι, Σύλλογος Φίλων της Κιθάρας Δ. Φάμπας, Ένωση Ελλήνων Κριτικών Μουσικής και Θεάτρου, Καλλιτεχνικό Εργαστήρι Ελευσίνας, Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, Εταιρεία Φίλων του Αρχαιολογικού Μουσείου.
Μιλήστε μας για τη θεατρική συλλογή «Οκτώ μονόλογοι και ένας διάλογος».
Οι «Οκτώ μονόλογοι και ένας διάλογος» είναι, πραγματικά, μία συλλογή θεατρικών κομματιών, τέσσερις από τους οποίους είναι για γυναίκες και τέσσερις για άντρες, ενώ ο διάλογος είναι για έναν άντρα και γυναικείες φωνές. Οι μονόλογοι γράφτηκαν μέσα σε ένα διάστημα δέκα ετών μέχρι το 2004 και εδώ παρουσιάζονται σε νεότερη επεξεργασία. Μερικοί έχουν ερμηνευθεί από τον Δημήτρη Λιγνάδη, τη Βαρβάρα Κυρίτση και τη Γεωργία Μουλαγιαννιού, ενώ κατά την εκδήλωση στην Έκθεση Βιβλίου του Ζαππείου θα ερμηνευθούν από τον Χρήστο Συριώτη και τη Μαρία Καστάνη με τη συμμετοχή του μουσικού Χάρη Σιακαντάρη. Ο διάλογος ανήκει σε ένα σπονδυλωτό έργο που έγραψα πρόσφατα και «παίζει» με την τεχνολογία. Οι ήρωες των κομματιών αυτών βιώνουν δύσκολες ή αντιφατικές καταστάσεις, κρύβουν υπερηφάνεια και μοναξιά, βρίσκουν, όμως, τη διέξοδό τους άλλοτε στη φαντασία και άλλοτε στη μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα. Η ποίηση, με την οποία εκφράζομαι στα έργα μου, συμβάλλει κι εδώ τα μέγιστα, ανατέμνοντας τη δομή του θεατρικού λόγου.
Πώς αναζητάτε την έμπνευσή σας μες στα χρόνια της κρίσης;
Εμπνέομαι πάντα από το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον μου και κατά συνέπεια τα ερεθίσματα είναι συνεχή και ποικίλα. Για μένα, τα χρόνια της κρίσης επιβεβαίωσαν και μεγέθυναν παθογένειες της κοινωνίας μας που ήδη υπήρχαν, αναστάτωσαν τον ψυχισμό μας και ανακατένειμαν προτεραιότητες. Θέτοντας το φόβο στο περιθώριο, η έμπνευση έρχεται να ρίξει νέο φως σε όσα βιώνουμε, όσα χρειάζεται να αντέξουμε, γιατί η κρίση αργεί ακόμα να τελειώσει.
Ποια είναι η σχέση σας με το θέατρο;
Με το θέατρο ασχολήθηκα από την παιδική ηλικία, έχοντας από τότε αποφασίσει ότι ήθελα να γράφω και όχι να παίζω ή να σκηνοθετώ. Έχω παρακολουθήσει αμέτρητες θεατρικές παραστάσεις και έχω μελετήσει αρκετά έργα όχι μόνο στα ελληνικά, αλλά και σε ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά). Πριν από την παρούσα έκδοση της συλλογής στο Vakxikon.gr, είχαν εκδοθεί κάποια έργα μου στις Εκδόσεις Δωδώνη, αλλά δε βρήκαν παρά ελάχιστες φορές το δρόμο για τη σκηνή. Σήμερα, ως μέλος της Ένωσης Ελλήνων θεατρικών και μουσικών κριτικών, ασχολούμαι και με την κριτική, μια απαιτητική, αλλά παρεξηγημένη τέχνη, δείγματα της οποίας δημοσιεύονται τακτικά στο περιοδικό Οδός Πανός.
Μπορεί ένα καλό βιβλίο να «σώσει» την ψυχή μας;
Η πείρα μου λέει πως ναι! Γνωρίζω αρκετά παραδείγματα. Θα έχετε ακούσει, ίσως, αυτό που λέγεται, ότι η τέχνη ξεκινά από την πληγή που φέρει μέσα του ένας καλλιτέχνης. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, πώς μια πληγή μπορεί να κλείσει μία άλλη πληγή. Αυτό που συμβαίνει, ωστόσο, είναι ότι η τέχνη και, φυσικά, ένα καλό βιβλίο μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στη συνειδητοποίηση των πληγών του και να δώσει στην ψυχή του τα φτερά που του στερεί η ανάλγητη πραγματικότητα.
Τα επόμενα εκδοτικά σχέδιά σας;
Τα επόμενα εκδοτικά μου σχέδια αφορούν την ποίηση και μάλιστα, σε διπλή μορφή, για την οποία δε θα ήθελα ακόμα ν’ αποκαλύψω περισσότερα. Ή τουλάχιστον να σας πω σε αποκλειστικότητα ότι μεταφράζεται στα αγγλικά. Η ποίηση είναι ένα στοιχείο πολύτιμο της ζωής μου, μια ιδιότητα σύμφυτη με το είναι μου και η ενασχόλησή μου μαζί της συνεχής. Ακόμα και οι μονόλογοι που εκδόθηκαν, περιέχουν έντονα ποιητικά στοιχεία. Όλες οι μορφές του λόγου είναι δυνητικά, για μένα, εκδοχές ενός ποιητικού σύμπαντος.
