Μεταφράζει η Ασημίνα Ξηρογιάννη
Η ποιήτρια Petra Bauman (1979) είναι δημοσιογράφος, συντονίστρια σε εκδηλώσεις και ηθοποιός. Το 2008 δημοσίευσε το πρώτο της βιβλίο "Januar / Ιανουάριο" στο εκδοτικό οίκημα Pojo Pivec, Maribor. Ποίησή της έχει μεταφράστεί ήδη στην κροατική και τη γερμανική γλώσσα (που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Αυστρίας για τη λογοτεχνία Lichtungen και το περιοδικό Bosnian Novosarajevski knjizevni susreti).
**
Πρωτόγονη γυναίκα
Πρέπει να ξέρεις
πότε να μου δώσεις το φιλί ενός ψυχρού βατράχου,
πότε να με παρατήσεις σαν την τελευταία πόρνη,
και πότε να καρφώσεις το ασημένιο καρφί της επιθυμίας μέσα μου.
Πρέπει να ξέρεις πότε να με βυθίσεις στον πορφυρό ατμό
του ζευγαρώματος, όταν το αρσενικό σκιαγραφεί τη μονομαχία με τα μάτια του,
πριν καταστρέψουμε ο ένας τον άλλο.
Πρέπει να ξέρεις πότε να κρατήσεις το πρόσωπό μου στις παλάμες σου
όπως εκείνη ενός νεογέννητου, και πότε να καλύψεις το στόμα μου με το χέρι σου.
Πρέπει να ξέρεις πότε να με πλένεις σαν παιδί
και να με καλέσεις Μπάρμπι,
και πότε να κοιτάξεις μακριά και να πας στη χωματερή σου.
Πρέπει να ξέρεις πότε να μου τροφοδοτείς το λευκό ψωμί,
και πότε να ρίχνεις κρασί πάνω μου.
Πρέπει να ξέρεις ποιες από τις νύχτες μου είναι πιο γεμάτες με κραυγές.
Το ραδιόφωνο παίζει,
και το χιόνι ελαφρά πέφτει.
**
Το ταξίδι
Θα πάω σε μέρη
όπου οι άνθρωποι θα με φωνάζουν με το όνομά μου
Και ακόμα θα πάω σε μέρη που καθόλου δεν θα με καλούν
Εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι με τραχιά πρόσωπα.
Mέρη με ανθρώπους με γυαλιστερά μάτια και λέξεις -κατάρες ηχηρές
όπου το ψευδαισθητικό νυχτερινό τραγούδι και το δυνατό γέλιο των γυναικών
γρήγορα τραβάνε τον χαμένο στα ενδότερα.
Θα πάω σε μέρη
όπου οι τελικές σκέψεις ξεχειλίζουν στις άκρες των γυαλιών
όπου τα κεφάλια είναι το ένα πλάι στο άλλο, σιγομουρμουρίζοντας,
όπου οι γυναίκες ντύνονται στα μαύρα και οι άντρες στα λευκά.
Και σίγουρα θα πάω σε μέρη όπου οι άνθρωποι δεν σταματούν να χαμογελούν
όπου οι άγριες φωτιές καίνε ακόμα
και όπου άγνωστα χέρια ακόμα σε τραβάνε στο χορό.
Όπου μια μοναδική φυλή ζει,
και έχεις αρκετές μαμάδες και μπαμπάδες
και φοράς τα παπούτσια των αδελφών σου
και συνεχίζεις το γενεαλογικό σου δέντρο και σταματάς σε ένα μικρό σημείο της ανθρώπινης σκάλας.
Εκεί όπου το πουλί πετάει ειρηνικά
...όπου, για ένα λεπτό, βλέπεις τον εαυτό σου στα μάτια ενός τσιγκανόπουλου.
