Μεταφράζει ο Θεοδόσης Κοντάκης
Αρκτικές θάλασσες
[Mares árticos]
Οι αρκτικές οι θάλασσες
απ’ το λυκόφως κρέμονται
ανάμεσα στα σύννεφα λαμπαδιάζει ένα πουλί
Μέρα με τη μέρα
Έπεφταν τα πούπουλα
Στα κεραμίδια απ’ όλες τις σκεπές
Ποιος ξετύλιξε το ουράνιο τόξο
Ανάπαυση πια δεν είναι
Μαλακιά με φτερά
Η δικιά μου η κλίνη
Πάνω απ’ τις θάλασσες τις αρκτικές
Αναζητώ τον κορυδαλλό που πέταξε μεσ’ απ’ τα στήθια μου
*
Άσμα ασμάτων
[Cantar de los cantares]
Να τραγουδώ
Όλες τις μέρες
Να τραγουδώ
Θα ’ρθει κείνη τόσο γρήγορη
Που η σκιά της ξεχασμένη θα ξεμείνει
Χωρίς να μπορέσει να την ξανανταμώσει
Στη διαδρομή
Υδρόφιλα τα σύννεφα
Στις άκριες σκάνε απ’ τα φύλλα
Η βροχή
Πίσω απ’ τα νερά
Ο ήλιος
Στου άσματος το τέρμα
τα χρόνια πάλι θα τυλίξει
και θα πέσει στην αγκαλιά μου
*
Αιωνιότητα
[Eternidad]
Λέξεις αιχμηρές μες στο γαλανό του ανέμου
κι ένα σμήνος που αστράφτει δίχως να κελαηδεί
Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΣ ΣΤΟ ΛΑΡΥΓΓΙ ΣΟΥ
Ίσως πεθαίνει ο Θεός
ανάμεσα σε προσκέφαλα λευκά
Στο ξοδεμένο νάμα από τα βλέφαρά του
Άνεμος τριγωνικός
για να κρεμάσω τ’ αστέρια
Κι απάνω στην αρχέγονη τη χλόη της θάλασσας εκείνης
Να πηγαίνω τα χνάρια σου ζητώντας
και πίσω να μην ξανακοιτάξω
Από τη συλλογή Poemas árticos (1918)
****
Ο Χιλιανός Vicente Huidobro (1893-1948) είναι ένας από τους κορυφαίους Λατινοαμερικανούς ποιητές του 20ού αιώνα. Το 1916 εγκαινίασε το πρωτοποριακό κίνημα του «κρεασιονισμού» ή δημιουργισμού (creacionismo), ενώ την ίδια χρονιά άρχισε έναν κύκλο ταξιδιών στην Ευρώπη: ξεκινώντας από το Παρίσι, όπου ήρθε σε επαφή με τους σπουδαιότερους ποιητές και καλλιτέχνες της πρωτοπορίας, βρέθηκε δύο χρόνια αργότερα στη Μαδρίτη, όπου και εξέδωσε τα Αρκτικά ποιήματα.
Η συγκεκριμένη συλλογή αποτελεί σταθμό στην ποίηση της νεανικής περιόδου του Χιλιανού ποιητή, καθώς και σημαντικό αναβαθμό για την επέκτασή του προς τις μεγάλες ποιητικές συνθέσεις της ωριμότητάς του. Παράλληλα, συνέβαλε καθοριστικά στην εμφάνιση της πρωτοποριακής ποίησης στην Ισπανία. Στα Αρκτικά Ποιήματα, ο Ουιδόμπρο εφαρμόζει τις βασικές αρχές του κινήματος που ο ίδιος εισήγαγε: ο ποιητής «δημιουργεί», όπως ο Θεός, έντονες εικόνες, οι οποίες λειτουργούν ως αυθύπαρκτοι «κόσμοι». Χρησιμοποιεί, εξάλλου, την τυπογραφία με τρόπο ώστε να αισθητοποιείται η ένταση αυτή, ενώ για τον ίδιο λόγο αποφεύγεται η στίξη.
