photo © Miriam Espacio
Το αίμα μαζεύω
Στου νου τα σοκάκια
απόψε πλανιέμαι
μια πόρτα ανοίγω
στα ίχνη βαδίζω
τραυμάτων που στάζουν.
Το αίμα μαζεύω
και γράφω στους τοίχους
τη θλίψη την πλέκω
σε λέξεις και στίχους.
Το αίμα μαζεύω
και πίνακες φτιάχνω
με ήλιους που αστράφτουν
λουλούδια και άστρα
μελίρρυτο οίνο
Μαινάδες και Βάκχους
που άγρια χορεύουν
σε όρη και δάση.
Το αίμα μαζεύω
και βάφω σημαίες
με άλικο χρώμα
που δίνει υποσχέσεις.
Το αίμα μαζεύω
το κάνω ελιξήριο
ζωή για να δώσει
σε πόθο μυστήριο
ταμπού για να σπάσει
τον κόσμο ν' αλλάξει
πνοή να χαρίσει
αυγή να φλογίσει.
Μεταμόρφωση
Φωτιά ο θυμός, οι φλόγες του
ως τα ουράνια πάνε
να κάψουν θέλουν την ψευτιά
απάτες κι αυταπάτες.
Ποτάμι, άγριος χείμαρρος
ξεχύνεται η οργή μας
να πνίξει θέλει το άδικο
που λιώνει τη ζωή μας.
Τυφώνας η αγανάκτηση
σαρώνει αλυσίδες
πέτρες αφήνει πίσω της
στρατόπεδα και πύργους.
Άνεμος, ύδωρ και φωτιά
τη γη μεταμορφώνουν
το χώμα γίνεται πηλός
τα χέρια μας τον πλάθουν.
Οι πέτρες γίνονται υλικό
οικοδομής καινούριας
η φλόγα γίνεται όραμα
ζεσταίνει τις καρδιές μας.
Κι εμείς οι πλάστες κόσμου νέου
εργάτριες και τεχνήτρες
πλάθουμε από πηλό ομορφιά
κι από τη φλόγα τέχνη
τέχνη που θα γενεί μαμή
μιας κοινωνίας άλλης.
Το στοιχειό και η νεράιδα
Τ' ασημένια φτερά της
λαμπυρίζουν η νύχτα
το μακρύ φόρεμά της
από φως φεγγαρίσιο
φτερουγίζει στο δάσος
αστερόσκονη χύνει
η φωνή της μαγεύει
κάθε πλάσμα της φύσης
πανδαισία ο χορός της.
Μα τη βλέπει το τέρας
το στοιχειό ενός βάλτου
και τη θέλει δική του
στο κλουβί να τη βάλει
μήπως και του φωτίσει
τη ζωή του την άδεια.
Μαγικό φίλτρο παίρνει
και αλλάζει η θωριά του
καλοκάγαθος νέος
μοιάζει τώρα, διαβάτης
μες στο δάσος χαμένος
προσκυνάει τη νεράιδα
και βοήθεια ζητάει.
Πλησιάζει εκείνη
και του τείνει το χέρι.
Το στοιχειό την αρπάζει
και τη σέρνει στον βάλτο.
Τοξικά τα νερά του
ανυπόφορη η μπόχα
σκορπιοί και αράχνες
πεθαμένα τα δέντρα
νεκρική ησυχία.
Τη στριμώχνει το τέρας
«Τώρα είσαι δική μου!»
Μα εκείνη αστράφτει
και το φως τον τυφλώνει
του γλιστράει απ' τα χέρια
στον αέρα πετάει.
«Δεν ανήκω σε σένα
είμαι κόρη την άστρων
λευτεριά ανασαίνω
με αγάπη διαβαίνω
εσύ, πλάσμα του βάλτου,
μείνε στη μοναξιά σου».
Χάθηκε η νεράιδα
μόνο μένει το τέρας
αστερόσκονη λίγη
βλέπει στα δάχτυλά του
μόνο αυτό του απομένει
απ' το φως της νεράιδας
μια σταγόνα αγάπης
την ψυχή του δροσίζει
και κοιτάει το φεγγάρι
λίγο φως για να πάρει
μήπως κάποτε εκείνη
επιστρέψει κοντά του.
*
Η Χαρίτα Μήνη είναι κλασική φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στην ψυχολογία. Είναι ποιήτρια και συγγραφέας πολλών βιβλίων, άρθρων και δοκιμίων στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα. Το μεταφραστικό της έργο περιλαμβάνει ποικίλα ποιητικά και πεζά κείμενα. Έχει δώσει πλήθος διαλέξεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ έχει εμφανιστεί και σε αρκετές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Πηγές έμπνευσής της οι μύθοι, τα αρχέτυπα, ο έρωτας και οι κοινωνικοί αγώνες. Ιστοσελίδα: www.hmeenee.com/FB: www.facebook.com/HaritaMeeneeAuthor
