Γράφει η Λεύκη Σαραντινού
Ένα βιβλίο για αυτούς που σκέφτονται ελεύθερα, για όλους εκείνους που δεν υποτάσσονται στις κοινωνικές συμβάσεις και τις επιταγές του καταστημένου, ένα βιβλίο για όλους τους κατατρεγμένους και τους απάτριδες αυτού του κόσμου, εκείνους που, όπως τα πουλιά, δεν διστάζουν να ταξιδεύουν αέναα προς αναζήτηση ενός νέου τόπου κατοικίας και μιας καλύτερης ζωής. Σε όλες αυτές τις ψυχές είναι αφιερωμένο το νέο βιβλίο της Ελένης Πριοβόλου με τίτλο «Το δέντρο με τις φωλιές» και για όλους εκείνους μιλάει.
Η Μαρία ήταν από γεννησιμιού της μία ιδιαίτερη ύπαρξη. Της άρεσε να παρατηρεί τη φύση για ώρες ατέλειωτες και να μιμείται τους ήχους των πουλιών με τη φωνή της. Αρνήθηκε να ζήσει με τον τρόπο που θέλησαν να της επιβάλλουν οι γύρω της, αποκτώντας τη φήμη της «παράξενης», της «περιθωριακής» και ενίοτε της «σαλής». Η μεγάλη αγάπη της για τη φύση θα την ωθήσει να φτιάξει ένα θερμοκήπιο στο σπιτάκι της, καταμεσής ενός εύφορου κάμπου, και να αφιερωθεί στη μεγάλη της αγάπη: την καλλιέργεια των λουλουδιών. Την φαινομενικά ήσυχη όμως και αδιατάρακτη ζωή της θα ταράξει ο Νιζάμ, ένας ταλαιπωρημένος μετανάστης, εργάτης στα κτήματα των αδελφών της, που, όπως και εκείνη, το μόνο που αποζητά είναι μία ήσυχη ζωή σε αρμονία με τη φύση. Ο Νιζάμ, με τις γνώσεις του για τα πουλιά και τις φωλιές που κατασκευάζει για αυτά, θα κερδίσει την καρδιά της Μαρίας και θα την ωθήσει να πάει ακόμη πιο κόντρα στο ρεύμα και να κάνει τη δική της «άτυπη» επανάσταση.
«Το δέντρο με τις φωλιές» είναι όπως και ένα από τα προηγούμενα βιβλία της, το «Στη ζωή νωρίς νυχτώνει», ένα βιβλίο βαθιά τρυφερό, συγκινητικό και ανθρώπινο. Είναι ένα βιβλίο-οδηγός για το πώς πρέπει να ζούμε, έχοντας ως συνοδοιπόρο στις ζωές μας την αγάπη και μόνον αυτή, την αγάπη τόσο για τους συνανθρώπους μας όσο και για τη φύση που μας περιβάλλει. Η συγγραφέας ορθώνει μία κραυγή αγωνίας για την απονιά του σύγχρονου κόσμου, για το ατέρμονο κυνήγι του κέρδους που επιμένει να δηλητηριάζει τις ζωές μας και τις μεταξύ μας σχέσεις και για την άρνηση πολλών ανθρώπων που ζουν σήμερα να ζήσουν τη ζωή τους όπως ακριβώς τη θέλουν, χωρίς να απαρνούνται όλη εκείνη την ομορφιά με την οποία η φύση επιμένει να μας αγκαλιάζει. Διότι τελικά φαίνεται πως οι απλοί άνθρωποι κι όχι απαραιτήτως οι «φωστήρες» και όλοι εκείνοι που έχουν συσσωρεύσει πολυάριθμους τίτλους πτυχίων, είναι αυτοί που ξέρουν τελικά να απολαμβάνουν τη ζωή καλύτερα απ’ όλους μας.
Η συγγραφέας ασκεί μία καλά συγκαλυμμένη κριτική τόσο στον σύγχρονο αστικό και «αποστειρωμένο» τρόπο ζωής που αρνείται την ουσία, όσο και στις ανθρώπινες και επονείδιστες πρακτικές του κέρδους και του βιασμού τόσο της φύσης όσο και των αδύναμων ανθρώπων. Η Πριοβόλου δεν διστάζει να κρίνει τις σύγχρονες πρακτικές όλων εκείνων των καλά βολεμένων ανθρώπων που ζητιανεύουν ψεύτικες επιδοτήσεις και αποζημιώσεις στον βωμό του κυνηγιού του εύκολου χρήματος, αλλά και να καταδικάσει τις πρακτικές που έχουν οδηγήσει στην αναπότρεπτη πλέον κλιματική αλλαγή, δυσκολεύοντας τις ζωές όλων μας.
Πάνω απ’ όλα όμως, θέλει να δώσει φωνή σε όλους εκείνους τους ανθρώπους από τις φτωχές χώρες της Αφρικής και της Ασίας που δοκιμάστηκαν από απρόσμενα χτυπήματα της μοίρας και την ανελέητη φτώχεια, αλλά δεν δίστασαν να κυνηγήσουν το όνειρό τους για μια καλύτερη ζωή, έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης στην πορεία αυτή και δεν σταμάτησαν όμως ποτέ να αγωνίζονται. Όλοι αυτοί, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν ακόμη τον χλευασμό, την εκμετάλλευση και την περιφρόνηση από ανθρώπους με παρωπίδες που επιμένουν καθημερινά να τους υποτιμούν και να τους μηδενίζουν βασιζόμενοι στον αρχέγονο φόβο του ανθρώπου για τον «Άλλον», αυτόν που είναι διαφορετικός από εκείνους.
Η Πριοβόλου κατακτά την ευρυθμία του λόγου και σε αυτό της το πόνημα και καταφέρνει να κερδίσει τις καρδιές των αναγνωστών της με μία ιστορία που διαβάζεται κυριολεκτικά απνευστί και θα μας κάνει να δούμε τον κόσμο που μας περιβάλλει με άλλα μάτια.
