Top menu

Στο κέντρο του "Πεντάδρομου" με τον Κωνσταντίνο Μακρή

 

Τα τριαντάφυλλα ανοίγουν αστραπιαία.
Η Σταύρωση γίνετ’ Ανάσταση.
Η Φύση εκδικείται τους ημίνεκρους.
Οι συσκευές τρελάθηκαν
Και στέλνουν δεδομένα στο πουθενά.

Ο Πεντάδρομος του Κωνσταντίνου Ν. Μακρή είναι μια ποιητική ανθολογία μιας 20ετούς συγγραφικής διαδρομής. Με αφορμή την κυκλοφορία της από τις εκδόσεις Βακχικόν, ο Κύπριος συγγραφέας μιλά στο περιοδικό Vakxikon.gr για τα ποιήματα και τους πέντε δρόμους που αυτή περιλαμβάνει και τις σκέψεις του για την διαδικασία της δημιουργίας.

Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου

 

Η ποιητική σας συλλογή "Πεντάδρομος" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Μιλήστε μας γι’ αυτούς τους πέντε δρόμους.

Οι πέντε δρόμοι, όπως κι οι πέντε ποταμοί, καθώς λέει η παράδοσή μας, σημαίνουν την πολυπλοκότητα της ζωής. Στο εξώφυλλο παρουσιάζονται οι πέντε ποταμοί, με τέχνη. Διότι κι ο Πεντάδρομος δεν μπορεί να γίνει κατανοητός παρά με την αφή, με την ώσμωση και τη νόηση. Είναι δρόμοι που πάνε πέρα, στα βάθη της ιστορίας μας ως έθνους, αλλά και δρόμοι της ζωής, της ύπαρξης, του έρωτα, των φίλων και της αποικιοκρατίας, την οποία έμμεσα βιώνει ο ελληνισμός από την ίδρυσή του ως κράτος αλλά ειδικότερα η ιδιαίτερή μου πατρίδα, η Κύπρος, που ποτέ δεν έχει απαλλαγεί απ’ αυτήν.

 

Πρόκειται για ποιήματα που έχουν γραφτεί εντός δυο δεκαετιών, σχεδόν στο σύνολο της ενήλικης ζωής σας. Τι σημαίνει αυτή η συλλογή για εσάς;

Αυτή η συλλογή ή καλύτερα, η ανθολογία αυτή, είναι για μένα έργο και κατάθεση ζωής. Έχω επιλέξει, έχω κόψει κι έχω σμιλέψει ποιήματα τα οποία πάνε πίσω, στα πρώτα νεανικά μου χρόνια και φτάνουν μέχρι το σήμερα. Δεν είναι όμως προσωπική ποίηση μόνον. Ο καλλιτέχνης οφείλει για μένα να εκφράσει τον κόσμο γύρω του. Να ερμηνεύσει, να δώσει ένα σύνολο το οποίο δεν αφορά την προσωπική του ιδιότητα εν πρώτοις, αλλά αντικατοπτρίζει τις ρίζες του, τις ρίζες του τόπου, του έθνους και του κόσμου. Διότι δεν γράφουμε για να ξεχωρίσουμε, γράφουμε για να σμίξουμε .

 

Ποιήματα προσωπικά, ερωτικά, ποιήματα με κοινωνικό, πολιτικό, ιστορικό πρόσημο. Είναι η ποίηση το μέσο έκφρασής σας για κάθετί που σας απασχολεί;

Η ποίηση δεν είναι το μέσο έκφρασης για κάθετί που με απασχολεί. Είναι η έκφραση των βιωμάτων και των εντυπώσεών μας. Όχι σαν ατόμων, απρόσωπων. Μα ως προσώπων, ως ανθρώπων ζωντανών που δεν είναι έρμαια, μα έχουν ρίζες. Ρίζες κομμένες που πονούν. Κι άλλες ρίζες που ‘ναι στο χώμα ακόμα και καρπίζουν το δέντρο της ζωής. Το κρατάνε ζωντανό και βοηθάνε τις θύμησες να μείνουν ζωντανές και να μεταλαμπαδεύονται στις επόμενες γενιές.

 

Θα θέλατε να επιλέξετε ένα ποίημα από το βιβλίο  -είτε επειδή είναι το αγαπημένο σας, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο το κάνει ξεχωριστό για εσάς- και να μας μιλήσετε για την ειδική συνθήκη υπό την οποία γράφτηκε;

Μου είναι δύσκολο να επιλέξω ένα και μόνο. Μα για χάρη του διαλόγου, θα επιλέξω το ποίημα Le Marquis. Το οποίο είναι γραμμένο στις Πλάτρες. Στην καφετέρια του «Μαρκήσιου», απ’ τον οποίο παίρνει και τον τίτλο του. Έναν τόπο, στο κέντρο των Πλατρών (το φημισμένο θέρετρο που πρώτος δόξασε ο Σεφέρης), τόπο των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων, τόπο που τον πατώ συχνά και σήμερα. Είναι ένα ποίημα αυτοσυνείδησης, ποίημα- ρίζα.

 

Πώς νιώθετε όταν γράφετε ποίηση; Είναι κάτι που «πρέπει» να κάνετε ή κάτι που έχετε κάνει πριν το συνειδητοποιήσετε;

Το πώς νιώθω, θαρρώ πως δεν έχει σημασία τόση. Σημασία έχει που βγαίνει σαν ανάγκη οργανική. Σαν όταν πεινάς και θες να φας, σαν όταν διψάς και πίνεις. Μια εκκένωση νοητική.  Μια σύλληψη που τυπώνεται σαν τον κεραυνό. Το συναίσθημα αργότερα ακολουθεί. Αν δεν συλλάβει γερά ο νους, δεν μπορεί η καρδιά καθαρά να αισθανθεί ό,τι ο νους εσυνέλαβε. Για να θυμίσω τον Κόντε Διονύσιο.

 

Δουλεύετε πάνω σε κάτι καινούργιο αυτό το διάστημα;

Η αλήθεια είναι πως προετοιμάζομαι τόσο εκδοτικά για κάτι καινούργιο, όσο και δημιουργικά. Έχω μια εν προόδω ποιητική συλλογή στην οποία εργάζομαι και διάφορα ανέκδοτα ακόμα διηγήματα- πεζοποιήματα, που εντάσσονται σε δυο ξεχωριστές συλλογές. Οψόμεθα. Πρώτα και τώρα ο Πεντάδρομος.