Shine on you crazy diamond - Syd Barett (Propaganda)

του Τάσου Ρήτου

Golden Hair

Lean out of the window,
Goldenhair,
I heard you singing
A merry air.

My book was closed;
I read no more,
Watching the fire dance
On the floor.

I have left my book,
I have left my room,
For I heard you singing
Through the gloom.

Singing and singing
A merry air,
Lean out the window,
Goldenhair.

Ο Syd Barrett γεννήθηκε στο Cambridge, με το όνομα Roger Keith Barrett, στις 6 Ιανουαρίου του 1946. Ήταν τραγουδιστής, στιχουργός, κιθαρίστας και ζωγράφος. Έγινε ευρύτερα γνωστός ως το ιδρυτικό μέλος των Pink Floyd. Ήταν ο κύριος τραγουδιστής και κιθαρίστας κατά τα ψυχεδελικά πρώτα χρόνια της μπάντας, παρέχοντας σημαντικές μουσικές και ύφος στις πρώτες συνθέσεις. Παρόλο που ήταν ο «βαφτιστής» της μπάντας, έμεινε έξω από το συγκρότημα το 1968, λόγω ψυχικής ασθένειας και βαριάς χρήσης ναρκωτικών.

Ο Syd Barrett υπήρξε πρωτοπόρος στο ψυχεδελικό ροκ και στην έκφραση που έπαιζε την κιθάρα του, όπως και τις ευφάνταστες συνθέσεις του. Επίσης ήταν πρωτοπόρος στο διαστημικό ροκ και στο ψυχεδελικό folk ροκ. Ήταν ενεργός στην μουσική μόνο για εφτά χρόνια, ηχογραφώντας 4 single, 2 album και πολλά ακυκλοφόρητα τραγούδια μαζί τους Pink Floyd. Επίσης ένα single, 2 album και ένα ακόμα album με ακυκλοφόρητα- εναλλακτικά κομμάτια, ως solo μουσικός. Στη συνέχεια υπεισήλθε σε αυτό-επιβαλλόμενη απομόνωση που διήρκησε πάνω από 30 χρόνια.

Στην μετέπειτα ζωή του, συνέχισε με την ζωγραφική και αφοσιώθηκε στην κηπουρική, χωρίς ποτέ να δώσει στίγμα στο δημοσιογραφικό μάτι. Πέθανε στις 7 Ιουλίου του 2006. Κατά την δεκαετία του 1980 γράφτηκαν πολλές βιογραφίες και έγιναν διάφορα αφιερώματα για την ζωή του και την μουσική του. Φόρο τιμής αποτέλεσε ο δίσκος των Pink Floyd το 1975, Wish you were here.

Ιστορίες από τη μυστηριώδη ζωή του Syd Barrett

Μια από τις πιο συνηθισμένες ιστορίες για το υποκοριστικό του Barrett, ως Syd, λέει ότι όταν ήταν 14 χρονών, υπήρχε ένας παλιός τοπικός jazz μπασίστας που λεγόταν Sid “the beat” Barrett. Για να διαφοροποιηθεί από αυτόν άλλαξε τα γράμματα. Ωστόσο όταν ήταν 13, οι συμμαθητές τον ονόμασαν Syd αφού εμφανίστηκε στην αυλή του προσκοπικού συλλόγου φορώντας ένα επίπεδο καπάκι, αντί για μπερέ, εξηγώντας ότι το Syd είναι όνομα της εργατικής τάξης.

Το 1964 ξεκίνησε η μπάντα που στη συνέχεια θα έπαιρνε το όνομα Pink Floyd. Αρχικά η σύνθεση υποβλήθηκε σε διάφορες αλλαγές και διάφορα ονόματα πέρασαν από το ιστορικό τους. Οι The Abdabs, The Screaming Adbabs, Sigma 6, The Meggadeaths ήταν μερικά από αυτά. Το 1965 ο Barrett έδωσε το όνομα «The Tea Set», αλλά σε ένα live βρέθηκε να παίξει ακόμα μια μπάντα με το ίδιο όνομα. Οπότε εμφανίστηκαν με το όνομα The Pink Floyd Sound (αργότερα ως Pink Floyd). Επινόησε το όνομα αντιπαραθέτοντας τα ονόματα των Pink Anderson και Floyd Concil, για τους οποίους είχε διαβάσει σε ένα σημείωμα στο μανίκι του Paul Oliver, στο εξώφυλλο του δίσκου του το 1962 (Blind Boy Fuller). To σημείωμα έλεγε: “Curley Waever and Fred McMullen. . .Pink Anderson or Floyd Council—these were a few amongst the many blues singers that were to be heard in the rolling hills of the Piedmont, or meandering with the streams through the wooded valleys”.

Τα πρώτα 3 singles των Pink Floyd γράφτηκαν από τον Barrett. Ήταν ο κύριος οραματιστής και συγγραφέας του θρυλικού πρώτου album το 1967, με τον τίτλο The Piper at the Gates of Dawn. Από τα 11 τραγούδια που περιείχε, ο Syd έγραψε τα 8 και συμμετείχε σε άλλα 2.

Στα τέλη του 1967 και στις αρχές του 1968, η συμπεριφορά του Barrett άρχισε να γίνεται όλο και πιο ασταθής και απρόβλεπτη, εν μέρει ως συνέπεια της βαριάς χρήσης των ναρκωτικών, κυρίως από LSD. Πολλοί αναφέρουν ότι τον είχαν δει να παίζει μόνο μία χορδή ή να μην παίζει καθόλου πάνω στην σκηνή. Στο Fillmore του Σαν Φρανσίσκο, κατά την διάρκεια μιας παράστασης του Interstellar Overdrive, ο Barrett ξεκούρδισε την κιθάρα του, ενώ το κοινό φάνηκε να απολαμβάνει τις γελοιότητες αυτές, αγνοώντας το υπόλοιπο συγκρότημα. Σε μια συνέντευξη στην εκπομπή του Pat Boone ως απάντηση στις ερωτήσεις του ήταν ένα κενό και εντελώς σιωπηλό βλέμμα. Σύμφωνα με τον Nick Mason (drummer των Pink Floyd), «εκείνη την ημέρα δεν κούνησε τα χείλη του ολόκληρη την ημέρα». Ο Barrett παρουσίασε παρόμοια συμπεριφορά και στην πρώτη τηλεοπτική παρουσίαση της μπάντας καθώς οι απαντήσεις σε δύο ερωτήσεις που του έγιναν ήταν εντελώς λακωνικές σε σημείο αγένειας.

Σύμφωνα με τον Roger Waters, στην τελευταία πρόβα για το κομμάτι Have you go it, yet?, ο Barrett ήρθε, κι ενώ το κομμάτι ήταν εύκολο στην πρακτική του, του φάνηκε δύσκολο να το μάθει, ενώ στη συνεχεία κατάλαβαν ότι εξακολουθούσε να αλλάζει την σειρά του κομματιού. Το έπαιξαν αρκετές φορές αλλά δεν το κατάφεραν ποτέ να το παίξουν σωστά. Τελικά άφησαν τη χιουμοριστική ιδιοσυγκρασία του Barrett να λειτουργήσει όπως ακριβώς ήθελε.

Αφότου αποχώρησε από τους Pink Floyd με την συγκατάβαση των υπολοίπων, έκανε μια solo καριέρα. Ο Gilmour και o Shirley υποστήριξαν ωστόσο τον Barrett σε μια συναυλία, η οποίο έλαβε μέρος στις 6 Ιουνίου του 1970, στο Olympia Exhibition Hall, στο Λονδίνο και ήταν μέρος ενός Festival για την Μόδα και την Μουσική. Οι τρείς τους παρουσίασαν τέσσερα τραγούδια για λιγότερο από μισή ώρα και λόγω της κακής μίξης τα φωνητικά δεν ακουγόταν. Στο τέλος των τεσσάρων κομματιών ο Barrett έφυγε από την σκηνή αφήνοντας κάτω την κιθάρα του.

Όταν ο Syd καλέστηκε σε μια παρουσίαση ποίησης με jazz μουσική από τον Pete Brown και τον μπασίστα Jack Bruce τον Οκτώβριο του 1973, του αφιερώθηκε ένα ποίημα που του ανήκε, με την αναφώνηση ότι είναι ένας από τους καλύτερους στιχουργούς στη χώρα, Τότε ο ίδιος σηκώθηκε και είπε ότι «Όχι, δεν είμαι!»

Ο Syd Barrett, πέθανε στο σπίτι του την Παρασκευή 7 Ιουλίου 2006, πάσχοντας εφτά χρόνια από διαβήτη. Ήταν 60 χρονών. Η βασική αιτία του θανάτου ήταν καρκίνος στο πάγκρεας. Στην ληξιαρχική πράξη του θανάτου αναφέρθηκε ως συνταξιούχος μουσικός. Άφησε μεγάλη περιουσία στα δύο του αδέρφια και στις δυο αδερφές του, τα οποίο απέκτησε τόσα χρόνια από τα δικαιώματα των τραγουδιών του στους Pink Floyd.

Δισκογραφία:

Singles with Pink Floyd:

"Arnold Layne" (Barrett) / "Candy and a Currant Bun" (Barrett) (1967)
"See Emily Play" (Barrett) / "The Scarecrow" (Barrett) (1967)
"Apples and Oranges" (Barrett) / "Paint Box" (Wright) (1967)
"Flaming" (Barrett) / "The Gnome" (Barrett) (1967)

Albums with Pink Floyd:

The Piper at the Gates of Dawn (5 August 1967)
A Saucerful of Secrets (29 June 1968)
London 1966/1967 2005

Compilations with Pink Floyd (featuring his work):

The Best of the Pink Floyd (1970)
Relics (14 May 1971)
A Nice Pair (1974)
Masters of Rock (1974, Europe)
Works (1983)
Shine On (1992)
Echoes: The Best of Pink Floyd (5 November 2001)
Oh, by the Way (2007)

Solo single:

"Octopus" (Barrett) /"Golden Hair" (Barrett/Joyce) (15 November 1969)

Solo albums:

The Madcap Laughs - (3 January 1970) #40 UK[61]
Barrett – (14 November 1970)

Solo compilations:

Syd Barrett (November 1974) The Madcap Laughs and Barrett packaged together
Opel – (17 October 1988)
Octopus: The Best of Syd Barrett (29 May 1992): Greatest hits album issued on the Cleopatra label.
Crazy Diamond (April 1993): Boxed set with all three studio albums with bonus tracks
The Best of Syd Barrett: Wouldn't You Miss Me? (16 April 2001): Contains one previously unreleased track ("Bob Dylan Blues")
An Introduction to Syd Barrett (October 2010): A collection of Barrett tracks including Pink Floyd and his solo work (2010 remixes)

Bootlegs:

Melk Weg (1970): tracks recorded by Syd Barrett and various members of Pink Floyd. The title refers to the Dutch venue Melkweg.

Solo radio session recordings:

The Peel Session (January 25, 1987): Recorded for John Peel's BBC radio show "Top Gear" with David Gilmour and Jerry Shirley backing. Contains the otherwise unrecorded "Two of a Kind".
The Radio One Sessions (March 2004): The album contains the five songs of from The Peel Session and bootleg-quality recordings of three songs broadcast on the Bob Harris radio show in 1971.

Appearance:

Joy of a Toy by Kevin Ayers (November 1969) Plays guitar on "Religious Experience: Singing a Song in the Morning" – bonus track on remastered 2003 CD.

Filmography:

Syd's First Trip (1966)
London '66–'67 (1967)
Tonight Lets All Make Love in London (1967)
The Pink Floyd and Syd Barrett Story (2003)

Ο Syd Barrett μέσα σε τέσσερα χρόνια ίδρυσε τους Pink Floyd, έβαλε τη Βρετανία στην ψυχεδελική σκηνή και ύστερα από μια νευρική κατάρρευση βυθίστηκε σε μια σιωπή τριάντα χρόνων.

Την ημέρα που ολοκλήρωσαν το άλμπουμ "Wish You Were Here" τον Ιούνιο του '75, οι τέσσερις Pink Floyd μπήκαν στο στούντιο για να ακούσουν τη νέα τους δουλειά. Την ακρόαση διέκοψε ένας παχύς, φαλακρός άγνωστος που περιφερόταν στο διάδρομο. Φορούσε μια λευκή καμπαρντίνα και είχε ξυρισμένα φρύδια. Ο Waters και ο Gilmour αναγνώρισαν με δυσκολία τον παλιό τους σύντροφο Syd Barrett, τον μουσικό που είχε ιδρύσει τη μπάντα και είχε επινοήσει το χαρακτηριστικό ήχο της κιθάρας, που έγινε το σήμα των Pink Floyd.

Για να ξεπεράσουν την αμηχανία, τον ρώτησαν γιατί πάχυνε τόσο. "Έχω ένα μεγάλο ψυγείο, και καταβροχθίζω χοιρινά παϊδάκια", απάντησε ο Syd. Και εξαφανίστηκε το ίδιο απότομα όσο είχε εμφανιστεί, πριν ακουστούν οι νότες του "Shine on you Crazy Diamond", του τραγουδιού που είχε γράψει ο Waters, εμπνευσμένος από την τρελή πορεία του Barrett. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαν οι Pink Floyd, όπως διηγούνται στο βιβλίο "A Saucerful of Secrets", του Νίκολας Σάφνερ.

Τη Δευτέρα ο αδερφός του Syd Barrett, ανακοίνωσε στα μέσα ενημέρωσης το θάνατό του από επιπλοκές που σχετίζονταν με το διαβήτη, από τον οποίο υπέφερε. Λίγους μήνες πριν ο Barrett είχε κλείσει τα εξήντα του χρόνια και τότε ο βρετανικός Τύπος έγραψε κάποια άρθρα για έναν ταλαντούχο μουσικό που είχε αυτοεξοριστεί για τρεις δεκαετίες στο υπόγειο του πατρικού του σπιτιού. Ήταν όμως αυτός που μέσα σε ένα χρόνο έβαλε τους Floyd στο χάρτη του ροκ εν' ρολλ.

Γόνος μιας αστικής πολυμελούς οικογένειας από το Κέμπριτζ, ο Barrett στα δεκαοκτώ του χρόνια πήγε στο Λονδίνο, στη Σχολή Καλών Τεχνών του Κάμπεργουελ. Εκεί καθώς τριγυρνούσε στα ιστορικά κλαμπ της βρετανικής πρωτεύουσας, όπως το UFO, το '65 σχημάτισε τη μπάντα Tea Set με τους τότε φοιτητές Αρχιτεκτονικής Roger Waters, Richard Wright και Nick Mason. Και ήταν αυτός που, αναλαμβάνοντας την κιθάρα και τα φωνητικά, τους βάπτισε Pink Floyd, ενώνοντας τα δύο ονόματα των αγαπημένων του μπλούζμεν, του Πινκ Άντερσον και του Φλόιντ Κάνσιλ.

Η μπάντα προκάλεσε σκάνδαλο με το πρώτο της τραγούδι το '66, του οποίου απαγορεύτηκε η ραδιοφωνική μετάδοση. Το "Arnold Layne" ήταν του Barrett και διηγούνταν την ιστορία ενός τύπου που έκλεβε γυναικεία εσώρουχα από τις αυλές των σπιτιών του Κέμπριτζ. "Αν κάποιοι βρίσκουν το τραγούδι μας νοσηρό, υπάρχουν και πολλοί άλλοι που ακούγοντας το μας ανακαλύπτουν", είχε σχολιάσει τότε ο Barrett και κατέληγε: "Είμαστε τα λουλούδια μέσα σε ένα καφάσι από σάπια φρούτα, που είναι η σημερινή σκηνή".
Επόμενη κίνηση ήταν το "See Emily Play", τραγούδι αναφορά στο LSD και προπομπός του ψυχεδελικού χάους που έκρυβε το ντεμπούτο της μπάντας "The Piper at The Gates Of Town". Παρά τις αντιρρήσεις της εταιρείας για τον πειραματικό ήχο, ο Barrett ήταν κατηγορηματικός: "Οι μεσήλικες διευθυντές είναι ηλίθιοι. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι νέοι λατρεύουν τους Beatles και τους Rolling Stones, όχι για τη μουσική, αλλά επειδή κάνουν αυτό που θέλουν".

Αλλά ήδη ένα χρόνο μετά το μυαλό του είχε βυθιστεί στα παράξενα μονοπάτια των ψυχεδελικών ουσιών. Το '68, ενώ οι άλλοι ηχογραφούσαν το "A Saucerful of Secrets", ο Syd αρνούνταν να μπει στο στούντιο, συμμετείχε ελάχιστα στη σύνθεση και τέλος, αντικαταστάθηκε από τον David Gilmour. Σύμφωνα με τον Waters, έσπασε τα νεύρα της μπάντας, όταν σε μια συναυλία έπαιζε συνεχώς την ίδια νότα.

Έτσι οι Pink Floyd εγκατέλειψαν τον Barrett, ο οποίος ξεκίνησε μια προσωπική πορεία, Πρόλαβε να ολοκληρώσει δύο άλμπουμ, το "The Madcap Laughs" και το "Barrett", το '70, πριν καταρρεύσει τελειωτικά.

"Έγραψα τη μουσική που θα έγραφαν οι Floyd αν εξελίσσονταν ως μπάντα", έλεγε τότε. Και μετά αποσύρθηκε στο πατρικό του, ζώντας με τα χρήματα που έπαιρνε από τα δικαιώματα των τραγουδιών.

Το '82, στη συνάντηση με ένα δημοσιογράφο είχε δηλώσει: "Δε γράφω πια ούτε μουσική ούτε στίχους, συσκοτίζεται το μυαλό μου και δε μπορώ να σκεφτώ απλά πράγματα, όπως να προλάβω το τρένο".

Το 2001 ήταν πια μια τραγική φιγούρα, που δεν αναγνώριζε ούτε το όνομα του ούτε τα τραγούδια του. "Ασε με ήσυχο", είχε πει στο δημοσιογράφο του Guardian. "Δεν ξέρω αυτούς τους ράπερ που με ρωτάς και πρέπει να φροντίσω τα κουνουπίδια του κήπου".

Ο Syd Barrett, κατά κόσμο Roger Keith Barrett (6 Ιανουαρίου 1946 - 7 Ιουλίου 2006) ήταν Άγγλος τραγουδιστής, τραγουδοποιός, κιθαρίστας, καλλιτέχνης και ζωγράφος. Γνωστός σαν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του μουσικού συγκροτήματος Pink Floyd. Ο Syd Barrett ήταν ενεργός μουσικός της rock, για περίπου επτά έτη, προτού αρχίσει να απομονώνεται.

Ο Barrett έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του πρώιμου υλικού του Pink Floyd, και ήταν ο κύριος συντάκτης του φημισμένου album τους, The Piper at the Gates of Dawn (1967). Υπήρξε επίσης καινοτόμος κιθαρίστας, που διερευνούσε με εκτεταμένες τεχνικές τις μουσικές και ηχητικές δυνατότητες της συνήχησης, της διαστρέβλωσης, της ανατροφοδότησης, της μηχανής ηχώ και άλλων πρωτοποριακών μεθόδων παραγωγής μουσικής. Ένα από τα σήματα κατατεθέν του Barrett ήταν να παίζει την κιθάρα του με την ολίσθηση ενός αναπτήρα Zippo, πάνω-κάτω στις χορδές και μέσω της μηχανής ηχώ, να δημιουργεί το μυστήριο, των ήχων από άλλους κόσμους, που τόσο συνδέθηκε με τους Pink Floyd. Ο Barrett ήταν γνωστός για τη χρήση των μονάδων καθυστέρησης Binson, για να επιτύχει τους μοναδικούς ήχους με την χαρακτηριστική ηχώ.

Λόγω της χαοτικής συμπεριφοράς του Syd Barret, οι Pink Floyd αναγκάστηκαν να τον αντικαταστήσουν με τον εξαιρετικό κιθαρίστα David Gilmour. Πολλές ιστορίες της ακανόνιστης συμπεριφοράς του Barrett από το στάδιο της ψύχωσης, είναι γνωστές και καλά τεκμηριωμένες.

Στο βιβλίο Crazy Diamond: Ο Syd Barrett και η αυγή των Pink Floyd, υπάρχει μια ιστορία που περιγράφει την ευμετάβλητη ηλεκτρική θύελλα στο μυαλό του Barrett. "Σε μια περίπτωση, έπρεπε να τον τραβήξω (τον Barrett) μακριά από την Lynsey (φίλη του Barrett εκείνο το χρόνο) επειδή την κτυπούσε στο κεφάλι με ένα μαντολίνο". Σε άλλες συναυλίες περπατούσε πάνω-κάτω στη σκηνή χωρίς να παίζει μουσική, σε άλλες έπαιζε συνεχώς μία μόνο νότα, σε άλλες ξεκούρδιζε αργά την κιθάρα του και σε άλλες δεν πήγαινε καθόλου.

Έχει υπάρξει πολλή φιλολογία σχετικά με την πραγματική ψυχιατρική πάθηση του Syd Barrett. Πολλοί θεωρούν ότι έπασχε από σχιζοφρένια, αν και δεν είχε ακριβώς το τυπικό προφίλ του σχιζοφρενή. Η διπολική διαταραχή τύπου  (μανιοκατάθλιψη) είναι επίσης μια πιθανή διάγνωση. Λιγότερο πιθανή είναι η άποψη ότι έπασχε από το σύνδρομο Asperger (μια ήπια μορφή αυτισμού) ή φωτο-επιληψία. Κατά την αδερφή του φυσικά, ήταν απλά εσωστρεφής!

Η έντονη χρήση ψυχεδελικών ουσιών (LSD) από τον Syd Barrett, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '60, είναι καλά τεκμηριωμένη. Είναι πολύ πιθανόν, η χρήση τέτοιων ναρκωτικών, να υποβοήθησε ή και να προκάλεσε την ψυχική ασθένειά του. Σήμερα γνωρίζουμε ότι μία και μοναδική δόση LSD είναι αρκετή για να προκαλέσει οργανική ψύχωση, που δεν είναι δυνατόν να ξεχωρίσει διαγνωστικά από την αυθεντική σχιζοφρένεια. Αλλά σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε το 2006, ο David Gilmour είπε: "Κατά την άποψή μου, η νευρική κατάπτωση του Syd, θα είχε συμβεί οπωσδήποτε. Ήταν ένα βαθιά ριζωμένο πράγμα. Αλλά θα πω ότι, η ψυχεδελική εμπειρία κάλλιστα μπορεί να έχει ενεργήσει ως καταλύτης. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το βάρος της επιτυχίας (των Pink Floyd) και όλων των πραγμάτων που ήρθαν με αυτό".

Πολλοί καλλιτέχνες έχουν αναγνωρίσει την επιρροή του θρυλικού Syd Barrett στην εργασία τους: Paul McCartney, Pete Townshend, David Bowie, Jimmy Page, Brian Eno, οι The Damned κ.ά.

Το θέμα της διανοητικής ασθένειας του Syd Barrett, διαπερνά τα επόμενα album των Pink Floyd, ιδιαίτερα στο «Dark Side of the Moon» (1973) και στο «Wish You Were Here» (1975). Το τραγούδι "Brain Damage" από το «Dark Side of the Moon», περιείχε μια συγκεκριμένη αναφορά σε αυτό το θέμα: «Εάν η μπάντα σου αρχίσει να παίζει αλλιώτικη μουσική, θα σε δω στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού». Το album «Wish You Were Here» ήταν ένας συνειδητός φόρος τιμής στον Barrett, με το τραγούδι "Shine On You Crazy Diamond", εντελώς αφιερωμένο σε αυτόν.

Υπάρχουν μερικές μπερδεμένες γραμμές τις ποίησης και ένα απλό ασπρόμαυρο σκίτσο από μελάνι σε ένα κομμάτι χαρτί, που βρέθηκε στο Cambridge στα μέσα των 60’s, από έναν επίδοξο ζωγράφο και μουσικό για την φίλη του. Ο συγγραφέας του ήταν ο επονομαζόμενος αργότερα ως Roger “Syd” Barrett, ο οποίος υπήρξε ο ιδρυτής των Pink Floyd και δέχθηκε τόση μεγάλη επιτυχία, προτού του προκληθεί μια ανεπανόρθωτη ψυχική βλάβη.

Ο Barret πέθανε στα 60 του χρόνια, αφού έζησε τρεις δεκαετίες σε ένα υπόγειο στο σπίτι του, αλλά εξακολουθώντας να είναι μια από τις πιο σεβαστές φυσιογνωμίες στην μουσική rock.

Το ποίημα γράφτηκε για την 19χρονη Viv Brans, η οποία το 1965 απέκτησε σχέση με τον Barrett και διήρκησε αρκετούς μήνες. Τώρα η 61 χρονών γιαγιά, κοινοποίησε το ποίημα, το οποίο αναφέρετε σε αυτήν και το κρατάει για 4 δεκαετίες. «Τώρα ο Roger έχει φύγει, δεν μπορώ να το ξεχάσω επειδή κάθεται εδώ γύρω και δεν λέει τίποτα.», είπε κάποτε.» «Έχω λέξεις και συναισθήματα». Στις μινιμαλιστικές περιγραφές της κυρίας Brans, τα ρούχα και ο χορός, οι μινιατούρες από μικρές κιθάρες που έπαιζαν κάτω από μια λαμπερή μπάλα, τα ποιήματα και τα σκίτσα συνέβαλαν στην μοίρα στα μέσα της δεκαετίας του ’60, πριν το καλοκαίρι της Αγάπης.

Το χειρόγραφο παρουσιάστηκε από τον Cheffins στο Cambridge. Ο Barrett πάντα θεωρούσε τον εαυτό του καλλιτέχνη, παρότι μουσικό, αν και τα τελευταία χρόνια κατέστρεψε πολλές από τις ζωγραφιές του. Πολλά από τα έργα του, πουλήθηκαν από την οικογένεια του παραπάνω από 120,000 λίρες, με σκοπό την χρηματοδότηση σε υποτροφίες σε σχολές τέχνης.

Μιλώντας ειδικά στο The Independent on Sunday, η κυρία Brans διάβασε το τρυφερό αυτό μικρό ποίημα, το οποίο περιελάμβανε εξαιρετικά κομπλιμέντα για τα ρούχα της και την συμπεριφορά της. «Η ζωγραφιά με δείχνει να χορεύω και να απλώνω τα χέρια μου στον αέρα, φορώντας μαύρα στρόγγυλα γυαλιά. Μου τα έδωσε όλα προσεχτικά τυλιγμένα σε ένα χαρτί, σαν μικρό δώρο».
H κ. Brans έφυγε κάποια στιγμή από τις ΗΠΑ, για να γίνει παιδαγωγός. Όταν επέστρεψε το 1969, ο Barrett είχε γίνει ασταθής εξαιτίας των ναρκωτικών και είχε εγκαταλείψει τους Pink Floyd.

Προς το τέλος της ζωής του Barrett, ήταν μια γνώριμη φιγούρα στο Cambridge. Η κ. Brans, η οποία ακόμα ζούσε εκεί, είπε: «Συνήθιζα να τον βλέπω να τριγυρνά στην πόλη. Τον συνάντησα στα ψώνια, αλλά ποτέ δεν έδειξε να θέλει να μιλήσει σε κάποιον. Τον είδα μια μέρα που ήξερα ότι ήταν τα γενέθλιά του, πλησίασα και του είπα «Χρόνια πολλά, Roger. Αυτός είπε ευχαριστώ και εξαφανίστηκε».

Παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από το ποίημα: