Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος
Πίσω από τις αποθήκες που παραμένουν κλειστές τα παιδιά του θεάτρου του δρόμου προετοιμάζονται πυρετωδώς. Στοιβάζουν εφημερίδες, χαρτοκιβώτια, εμπορικές επιγραφές από τις παλιές εποχές. Συχνά τις νύχτες, -ξέρετε, είναι τόσα που συμβαίνουν εκείνη την ώρα-, μαζεύονται και τραγουδούν παράξενους σκοπούς. Η φωνή τους χτυπά στους τοίχους της αποθήκης, ο χτύπος παραμένει ο ίδιος με εκείνον που τινάζεται μες στα μικρά δωμάτιά τους, αρκετές δεκάδες πόδια πάνω από τους δρόμους. Έπειτα χωρίζουν και σαν να μεσολάβησε μια εκπυρσοκρότηση τα παιδιά χύνονται στην πόλη, με τα λαμπερά τους χρόνια και τα χαμόγελα. Καθένας κουβαλά μόνον ένα τραγούδι και αυτό είναι αρκετό. Το πρόσωπο των κοριτσιών είναι καθαρό, μητρικό. Τα αγόρια σταματούν για χάρη τους την μουσική, η τέχνη τους η λαϊκή αφορά την αναπαραγωγή του πρωινού και του μεσημεριού και όλων των χρωμάτων της μεγάλης μας ευτυχίας. Όλοι τους περνούν μέσα από την νιότη και ετούτο είναι τ΄όμορφότερο σχόλιο που θα μπορούσαν να κάνουν για αυτόν τον κόσμο. Που και που χαράζουν στους τοίχους μια θερμή καρδιά, τα ρούχα τους στολίζουν πολύχρωμα λαμπιόνια. Μα εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε πια μάτια και όλο εκείνο το θαύμα παραμένει δίχως μορφή.
Ανάμεσά τους και ένα κορίτσι. Ας πούμε, η χαρά που εφεξής δεν θ΄αποτελεί όνομα μα την πανάκριβη φλέβα που μεταφέρει στίχους, ποιήματα ολόκληρα, απομεινάρια ενός θαυμαστού και απερίγραπτου κόσμου. Πάντα μισό το πρόσωπό της, πάντα οι στέγες η πιο δική της αυλή. Μοιάζει με τις Μορφίνες των βιβλίων χρόνια πριν, που κατοικούν εκεί έξω, κάτω απ΄όλα τα φεγγάρια.. Στα ρούχα της έχει καρφιτσωμένη μια επιγραφή ενοικιάζεται, όταν μιλά υφαίνει ποιήματα, για αυτήν οι εξασφαλίσεις συνιστούν άγνωστο τόπο. Καμιά φορά τριγυρνά γεμάτη αίματα από μια παράξενη ρινοραγία και όταν το χώμα μυρίζει πολύ τότε δοκιμάζεται διπλά. Γιατί η χαρά τρέφει μια απερίγραπτη αγάπη για το μέλλον και τις ωραίες φωτογραφίες και οι στίχοι της φοβούνται τόσο τον έρωτα που΄χει μέσα του κάτι από θάνατο. Είναι ν΄απορείς με τέτοιες καρδιές και αν το επιθυμείς πρέπει με τ΄αντικλείδια των άστρων να ανοίξεις το μικρό πέρασμα ως εκείνη.
Όταν μιλά, διηγείται δίχως διακοπή με μια απαράμιλλη συγκίνηση, - προσέξτε την χαρά τρέφουν οι στερήσεις και τα γράμματά των-, απάνω στο τραγούδι της χάνονται ταβάνια, προτομές, πλανήτες, προτομές, συντεχνίες, βασιλείς, αυτοκράτορες. Και εσύ που ΄σαι κατάστιχτος από τον έρωτα και την μοίρα των αδιάκοπων καιρών. Το όνομά της το΄γραψε μονάχα μια φορά και έκτοτε λάμπει στο στερέωμα, μαζί με μια σειρά επώνυμα νεαρών φίλων που δεν άντεξαν την πόλη, τους αιώνες, τα φορτία, τους ενεστώτες που ακινητούν. Μια από αυτές τις νύχτες αλόγιστα θα φερθεί και με τα μεγάλα της μάτια θα ξεχαστεί για πάντα στις ανηφόρες, ώσπου να γίνει λύκος. Μα τούτη η στιγμή αργεί και εκείνη με το ταμπούρλο της συνεχίσει να διαβαίνει τις πεδιάδες.
Πρόκειται για το κατεπείγον της πραγματικότητας, τους λανθάνοντες έρωτες, το είδος εκείνο της ηθικής αναγκαιότητας που μόνον με τα ποιήματα μπορεί να ειπωθεί. Πρόκειται για τα πολύ προσωπικά πράγματα, όσα βρίσκουν την αφετηρία τους στην μνήμη και ανερμήνευτα βρίσκουν μια θέση στην συλλογή της Χαράς Κυριακοπούλου. Και τώρα παύση, μια στιγμιαία αναπνοή ώσπου με μια φθαρμένη σύνοψη όλα να εξηγηθούν.
Οι εκδόσεις Βακχικόν φέρνουν στο προσκήνιο την ποιητική συλλογή της νεαρής ποιήτριας με τον στακάτο λόγο και τις κρυφές αιρέσεις που καταργούν μια ολόκληρη σειρά στίχων, εγκαταλείποντάς μας με ένα υλικό αστείρευτο.
Κάτω από το τραγικό της αίσθημα, ανασαίνει το βάρος της καρδιάς και το πνεύμα της ζωής. Το τραγικό της αίσθημα βρίσκεται ολόκληρο εκεί πυκνωμένο. Η ψυχή της είναι εκείνη ενός αηδονιού, η Χαρά Κυριακοπούλου μοιάζει φτιαγμένη, όχι από νερό, μα από ήλιο. Αυτό είναι όλο και όλο το πείσμα της. Αυτοί είναι όλοι και όλοι οι ποιητές που μας κυκλώνουν.
Στην φωτογραφία της ποιητικής συλλογής Και τώρα Παύση που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, ένα κορίτσι με λίγο ουρανό και τους προτεταμένους μύες του λαιμού στολίζει σταχτιούς ουρανούς. Και ο έρωτας δεν διαθέτει υποκοριστικά και τα ποιήματα συνιστούν μονάχα τα εδάφια ενός άλλου βιβλίου που ακόμη δεν έχει γεννηθεί εντός μας. Η Χαρά Κυριακοπούλου καθοδηγείται από τον άγγελό της και είναι αλήθεια σπουδαίο να γράφει κανείς ένα μικρό σημείωμα για την ζωντάνια και την καθαρή σταθερότητα του ρυθμού της. Ο κόσμος αποκαλύπτεται μέσα από ελεφάντινο μάτι της μοιάζει τραχύς και ειλικρινής μες στους υπαινιγμούς και τα σκληρά σολαρίσματα. Η ίδια θυμίζει πρόσωπα όπως η Ζακλίν της οδού Ροντέν που παρασύρεται από το σάλο της ζωής. Τα ποιήματά της ήταν από την αρχή άγκυρες, άκρες αιχμηρές από σκουριά και αγρύπνιες.
