Γράφει η Λεύκη Σαραντινού
Mία σχεδόν "πυρετική" ιστορία μας αφηγείται η Μαρία Κουγιουμτζή στο νέο πολυδιάστατο μυθιστόρημά της "Νύχτες πυρετού".
Το μυθιστόρημα πλέκεται γύρω από την πρωταγωνίστρια Ε.Β. Αυτήν η συγγραφέας σκόπιμα την αφήνει ανώνυμη ως το τέλος του μυθιστορήματος, το οποίο, εκτός από τρία μικρά κεφάλαια στην αρχή και το τέλος του βιβλίου, είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Η ανώνυμη Ε. λοιπόν, βρίσκεται καθηλωμένη στο κρεβάτι με απώλεια συνειδήσεως και παραλυσία και ζει και πάλι πυρετωδώς θραύσματα αναμνήσεων από τη ζωή της.
Κομβικό ρόλο στη ζωή της Ε. παίζει ο Γεδεών, ο έτερος πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, ο οποίος θα λέγαμε ότι είναι το "συνεχές βάσιμο" σε όλο το αντιστικτικό αυτό μυθιστόρημα. Ο Γεδεών ήταν ο καλόψυχος εραστής της μητέρας της Ε., ο οποίος αναλαμβάνει να τη μεγαλώσει μετά από τον θάνατο της μητέρας της. Αυτός θα συμβεί όταν η ηρωίδα είναι δέκα ετών και, όπως είναι επόμενο, θα αφήσει βαρύ το αποτύπωμά του στην παιδική κι αθώα ψυχοσύνθεση της μικρής.
Κοντά στον Γεδεών εμφανίζονται και άλλα πρόσωπα δίπλα στην Ε., η "σεξομανής" φίλη της η Σιλβύ, ο αντιπαθητικός ίσως για τους περισσότερους αναγνώστες Ηρακλής, ένας φιλόλογος, ένας φωτογράφος, ένας επιστήμονας της ρομποτικής κ.α.
Η ζωή της Ε. μοιάζει με ένα γιγάντιο παζλ, του οποίου τα κομμάτια η Μ.Κ. συναρμολογεί σταδιακά, προσεκτικά και αποσπασματικά. Η αφήγηση, δηλαδή, ακολουθεί μεν μία γραμμική συνέχεια, αλλά ο χρόνος και το μεγάλωμα της Ε. γίνονται σχεδόν αυτόματα και σπάνια υπάρχει χρονική αναφορά.
Αντιθέτως, το βάρος ρίχνεται στα συναισθήματα, στις υπαρξιακές συζητήσεις και στις συζητήσεις γύρω από την τέχνη, τη λογοτεχνία και την τεχνητή νοημοσύνη. Όλες αυτές οι αναφορές μαρτυρούν το υπόβαθρο της συγγραφέως καθώς και την φροντίδα για τη δομή του μυθιστορήματος, το οποίος εντάσσεται μάλλον ως είδος στον μαγικό ρεαλισμό και τον υπαρξισμό.
Αναμφίβολα, πρόκειται για μυθιστόρημα το οποίο θα μας βάλει σε σκέψεις σχετικά με το μέλλον και τη ρομποτική, θα μας εισάγει στον φιλοσοφικό στοχασμό γύρω από τα υπαρξιακά ζητήματα, το σεξ, τις τέχνες και τη λογοτεχνία, θα μας συγκινήσει λόγω της φτώχειας και τη απώλειας που σημάδεψαν τα παιδικά χρόνια της Ε. και θα μας προτρέψει ίσως να διαβάσουμε κάποιο από τα βιβλία που σημάδεψαν την Ε. και την ίδια τη συγγραφέα. Το δίχως άλλο, πρόκειται για μία πρωτότυπη λογοτεχνική σύλληψη που δεν παραπέμπει σε κάποια αντιστοιχία στην ελληνική λογοτεχνία.
