Μεταφράζει ο Σταύρος Χατζής
Ο Αουγκούστο Τίτο Μοντερρόσο (1921-2003) γεννήθηκε στη Tegucigalpa, πρωτεύουσα της Ονδούρας, και μετακόμισε σε ηλικία 15 ετών στη Γουατεμάλα με την οικογένειά του. Υπηρέτησε στο διπλωματικό σώμα της χώρας του, στην υπηρεσία των δημοκρατικών κυβερνήσεων της δεκαετίας του 50. Μετά την πτώση του Προέδρου Arbenz (1954), παραιτήθηκε και έζησε οτην Πόλη του Μεξικού όπου ασχολήθηκε με εκδοτικές δραστηριότητες. Ως πεζογράφος, θεωρήθηκε μετρ της μικρής φόρμας. Τα διηγήματά του σύντομα και περιεκτικά, κλείνουν ένα ψυχρό χιούμορ, αρκετά σπάνιο για τους Λατινοαμερικάνους συγγραφείς. Γνωστότερα έργα του: "La oveja negra y demas fabulas" (1970), "Movimento perpetuo" (1972), "Lo demas es silencio" (1978), "Obras completas" (1964).
**
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που το έλεγαν Δαυίδ Ν., του οποίου το σημάδι και η ικανότητα χειρισμού της σφεντόνας προκαλούσαν τόση ζήλεια και τόσο θαυμασμό στους φίλους του από το σχολείο κι από τη γειτονιά, που έβλεπαν στο πρόσωπο του – και το έλεγαν και μεταξύ τους όταν οι γονείς τους δεν μπορούσαν να τους ακούσουν - ένα νέο Δαυίδ.
Πέρασε ο καιρός.
Κουρασμένος από την ανιαρή εξάσκηση σκοποβολής που έκανε, ρίχνοντας τα βότσαλα του σε άδεια κονσερβοκούτια ή κομμάτια μπουκαλιών, ο Δαυίδ ανακάλυψε ότι ήταν πολύ πιο διασκεδαστικό να εξασκεί την ικανότητα με την οποία τον είχε προικίσει ο Θεός στα πουλιά. Έτσι λοιπόν από κει και πέρα ξέσπασε πάνω σε όλα όσα βρίσκονταν στο βεληνεκές του, ειδικά σε Σπουργίτια, Κορυδαλλούς, Αηδόνια και Καρδερίνες, των οποίων τα μικρά ματωμένα σώματα έπεφταν απαλά πάνω στο γρασίδι, με την καρδιά ακόμα ταραγμένη από την τρομάρα αλλά και από την βία του χτυπήματος.
Ο Δαυίδ έτρεχε χαρούμενος προς το μέρος τους και τα έθαβε κανονικά.
Όταν οι γονείς του Δαυίδ έμαθαν αυτή τη συνήθεια του καλού τους παιδιού, θορυβήθηκαν πολύ, τον ρώτησαν τι ήταν αυτό που έκανε, και κατέκριναν την συμπεριφορά του με λόγια τόσο σκληρά και πειστικά που, με δάκρυα στα μάτια, αυτός αναγνώρισε το λάθος του, μετάνιωσε ειλικρινά και για πολύ καιρό αφοσιώθηκε στο να ρίχνει τις πέτρες του αποκλειστικά στα άλλα παιδιά.
Χρόνια αργότερα, στρατιωτικός πια στο επάγγελμα, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Δαυίδ προήχθη σε στρατηγό και του απένειμαν τα ανώτερα παράσημα επειδή σκότωσε μόνος του τριάντα έξι άντρες, κι αργότερα καθαιρέθηκε και τουφεκίστηκε επειδή άφησε να δραπετεύσει ζωντανό ένα ταχυδρομικό Περιστέρι του εχθρού.
