Η Αμαλία Τάσση - Λαντζοπούλου κάνει την εμφάνισή της με το πρώτο της μυθιστόρημα Η νόθα που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα, όπως μας λέει στην συνέντευξη που ακολουθεί αποκαλύπτοντας το συγγραφικό ταξίδι του βιβλίου της που ξεκίνησε όταν ήταν 14 ετών.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Το πρώτο σας μυθιστόρημα «Η νόθα» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Βακχικόν. Πώς νιώθετε που το κρατάτε στα χέρια σας;
Ένα όνειρο ζωής έγινε πραγματικότητα, σαν να ολοκληρώθηκε ένα μεγάλο ταξίδι που ξεκίνησε όταν ήμουν 14 ετών. Ταξίδι το οποίο αν και με έφτασε στον προορισμό μου, εύχομαι να μη μου κλείνει αλλά να μου ανοίγει νέους προορισμούς. Πολύ ευτυχισμένη και χαρούμενη σαν μικρό παιδί που μόλις πήρε το Πασχαλιάτικο δώρο του.
Μία δύσκολη ιστορία σίγουρα, τοποθετημένη στο πρόσφατο -είναι η αλήθεια- αλλά αρκετά διαφορετικό παρελθόν. Πώς εμπνευστήκατε αυτή την ιστορία; Εμπεριέχει κάποια πραγματικότητα την οποία γνωρίσατε με κάποιο τρόπο ενδεχομένως;
Η ιστορία των ιδρυμάτων είναι διαχρονική, από την ιστορία του Όλιβερ Τουίστ, έως τις «βραδινές ειδήσεις» του σήμερα. Ήταν, είναι και θα είναι τροφή για σκέψη και συγγραφή. Στο βιβλίο μου περιγράφω το ίδρυμα της φαντασίας μου, εκείνο που εγώ θα ήθελα να υπάρχει για όλα τα παιδιά του κόσμου. Έμπνευση ήταν για μένα φήμες και λόγια των μεγάλων που ακούγονταν στα παιδικά αυτιά μου. Άλλωστε προσωπικά η ίδια, έζησα 2 χρόνια σε οικοτροφείο θηλέων και σε ηλικία 12-14 ετών. Το βιβλίο στην πλοκή του, σε ένα 25-30% βασίζεται σε βιωματικά ερεθίσματα αλλά το υπόλοιπο είναι προϊόν συγγραφικής μυθοπλασίας. Ονόματα και χαρακτήρες δε, είναι όλοι φανταστικοί.
Πώς επιλέξατε τον τόπο και τον χρόνο που τοποθετήσατε την ιστορία σας και πώς εργαστήκατε για την δημιουργία της κεντρικής σας ηρωίδας;
Ο εναρκτήριος τόπος είναι εν μέρει βιωματικός, μιας και έζησα για 2 χρόνια σε οικοτροφείο όπως προ είπαμε. Ξεκίνησα να το γράφω το 1982, αλλά ως σύλληψη το είχα στο μυαλό μου από το 1968 που ήρθα από το χωριό μου στην Αθήνα, γι’αυτό και έχω συμπεριλάβει πραγματικά μέρη και τοποθεσίες που γνώρισα. Για όσα μερη δεν γνώριζα φρόντισα να μάθω πληροφορίες από εγκυκλοπαίδειες, χάρτες και βιβλία. Η ηρωίδα μου θα μπορούσε να πει κανείς, πως ήταν η δυναμική «αόρατη» φίλη των παιδικών μου χρόνων… με ο,τι αυτό συνεπάγεται.
Πώς μπήκε η συγγραφή στη ζωή σας και πώς ήταν το συγγραφικό σας ταξίδι μέχρι τη δημιουργία του πρώτου σας μυθιστορήματος;
Το 1968 που ήρθα στην Αθήνα κρατούσα ένα προσωπικό ημερολόγιο. Εκεί κατέθετα καταστάσεις και συμπεριφορές που βίωνα, που έβλεπα σε τρίτους ή που άκουγα. Εμπλουτισμένα μετέπειτα με φαντασία και εφόσον αντλούσα από τα συναισθήματα του ημερολογίου, έγραψα δειλά-δειλά ένα διήγημα που δεν έχω εκδώσει. Το 1982 αντλώντας πάλι από εκείνο το ημερολόγιο ξεκίνησα να αναπτύσσω και να γράφω το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας. Το ταξίδι αν και μακρύ έως ότου εκδοθεί τελικά το βιβλίο μου, ήταν δύσκολο αλλά ευχαρίστως θα το ξανά έκανα… το συναίσθημα της ολοκλήρωσης του με γέμισε ως άνθρωπο.
Η σχέση σας με τη λογοτεχνία σαν αναγνώστρια; Ποια έργα ή συγγραφείς σας έχουν επηρεάσει περισσότερο;
Στα 14α γενέθλια μου, η αδελφή μου, μου χάρισε το πρώτο μου βιβλίο «Η μικρή Ντοριτ του Καρόλου Ντίκενς». Έτσι μυήθηκα ας το πούμε στην ανάγνωση βιβλίων, τόσο που χαλούσα όλο μου το χαρτζιλίκι στην απόκτηση τους. Δεκαπέντε ετών αγόρασα τα Άπαντα του Ξενόπουλου που είναι αγαπημένος μου εως σήμερα. Κάπως έτσι ξεκίνησε η σχέση μου με την λογοτεχνία. Ο άνθρωπος λιγότερο ή περισσότερο επηρεάζεται πιστεύω από όλα τα βιβλία που διαβάζει… συγγραφείς που με επηρέασαν περισσότερο ήταν ο Ξενόπουλος που αναφέραμε, ο Παπαδιαμάντης, σίγουρα η σάτιρα του Σουρή, η Μαρία Ιορδανίδου, η Πηνελόπη Δέλτα (αγαπημένο πολύ «ο Μάγκας»), οι κλασικοί Έλληνες και Ξένοι λογοτέχνες γενικότερα.
Τι σκέφτεστε αν φανταστείτε έναν αναγνώστη να διαβάζει το βιβλίο σας;
Σκεφτομαι τον αναγνώστη του βιβλίου μου, να αντλεί δυναμισμό, πείσμα, αγάπη και θέληση για ζωή και ευτυχία, όπως και η Ηρωίδα του βιβλίου.
