Συνέντευξη στον Νέστορα Πουλάκο
Συνομιλήσαμε με τη Βίκυ Τελίδου Μητρούλια με αφορμή την έκδοση της ποιητικής της συλλογής "Τη νύχτα που μίλησε η σιωπή" (εκδόσεις Βακχικόν)
Η επιρροή της ελληνικής κρίσης.
Δεν υπάρχει θεωρώ ουδείς που να μην έχει επηρεαστεί από αυτό που βιώνει η χώρα μας και ο Ελληνικός λαός. Ως δημοσιογράφος έζησα από κοντά τα πολιτικά τεκταινόμενα, είδα από πολύ κοντά την ανθρώπινη δυστυχία και την πολυδιάστατη κρίση. Η κρίση στην Ελλάδα δεν άπτεται μόνο στην οικονομία. Δυστυχώς, βιώνουμε καιρούς ηθικής κρίσης, συναισθηματικής κρίσης και ευτέλειας. Ως άνθρωπος που αγαπά να εκφράζεται μέσα από τις λέξεις και την ποίηση και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να βρίσκομαι σε απόλυτη συνεργασία με την φύση μου. Με έχει πονέσει πολύ η Ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων ετών. Σαφώς και με έχει επηρεάσει συναισθηματικά η κρίση της χώρας μας και το παράλογο που βιώνουμε. Βλέπω να βαθαίνει μέρα με την ημέρα το βάραθρο που κατακρημνίζεται η Ελλάδα, την βλέπω να σέρνεται σαν ζητιάνα στις αγορές του κόσμου και σκυλεύουν το κουφάρι της αρπακτικά. Βλέπω και θλίβομαι βαθιά τον λαό μας να χάνει κάθε έννοια συναισθήματος και τους δείκτες των ρολογιών μας να έχουν σταματήσει σε μια παρωδία μιζέριας. Απόλυτα επηρεασμένο από την Ελληνική πραγματικότητα είναι και το ποίημα του βιβλίου «Ήρθαν ξανά οι αφεντάδες».
Η σχέση με τη λογοτεχνία.
Η πρώτη μου επαφή με την λογοτεχνία έγινε σε ηλικία 11 ετών μια πρωτοχρονιά, είχα ζητήσει θυμάμαι από την αδερφή μου σαν δώρο, μια κούκλα, αντί όμως για το δώρο που περίμενα, βρήκα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο 12 βιβλία. Το πρώτο που διάβασα ήταν «Ο πρίγκιπας και ο φτωχός» του Μαρκ Τουέιν. Ήταν τότε λοιπόν που έγινε η αρχή για ένα πολυετές και μακρόχρονο ταξίδι στους κόσμους της λογοτεχνίας. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου μακριά από τους κόσμους του Καζαντζάκη να μου περιγράφει τον ήλιο της Κρήτης όμοιο με πηχτό μέλι, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν ο κόσμος μου μακριά από την , από χώμα φτιαγμένη μοναξιά, την Βαμβουνάκη. Δεν μπορώ να σκεφτώ να μην είχα γνωρίσει τον ύμνο στον έρωτα, δοσμένο από το Μονόγραμμα του Ελύτη ή την νοσταλγία για την χαμένη νιότη στους στοίχους του Ρίτσου στην Σονάτα του σεληνόφωτος. Η ποίηση και η λογοτεχνία αποτελούν απλά ένα κομμάτι της ύπαρξης και των ονείρων μου, αποτελούν την συντροφιά μου μαζί με τους δημιουργούς τους πάνω από 20 χρόνια στην ζωή μου.
Επόμενα συγγραφικά σχέδια.
Επειδή ποτέ δεν έχω φανταστεί τον εαυτό μου μακριά από τα γραπτά μου, επειδή το να πάψω να γράφω θα ήταν για μένα ένας απόλυτος συναισθηματικός θάνατος, ήδη προετοιμάζω την επόμενη ποιητική μου συλλογή. Ταυτόχρονα με την ποίηση και κάπου στο ενδιάμεσο, έχει γεννηθεί και η δημιουργία του πρώτου μυθιστορήματος. Είναι δύσκολο να πω ποιο από τα δύο θα έρθει πρώτο στον χώρο του τυπογραφείου ή το πότε θα γίνει αυτό. Το γράψιμο δεν αποτέλεσε για μένα ποτέ δουλειά, η μόνη δουλειά που γίνεται όταν βρίσκομαι μπροστά από τα χαρτιά μου, είναι με τον εαυτό μου.
