Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 10

"MENDIZABAL μαζί με το ρεύμα..." - Απόστολος Θηβαίος

  MENDIZABAL μαζί με το ρεύμα..., Μυθιστόρημα, Απόστολος Θηβαίος, Εκδ. Μιχάλη Σιδέρη, 2010

…Μερικοί έσπευσαν να υπακούσουν, μα η πλειοψηφία έμεινε ατάραχη, τηρώντας μια σιωπηρή συμφωνία, έναν άγραφο λόγο μεταξύ ανθρώπων με κοινό παρελθόν, αβέβαιο παρόν, και μια δειλή ελπίδα για το μέλλον…
Σημείωμα (του Νίκου Μπίνου)
«Πριν ο Θεός γίνει Θεός και οι πέτρες γίνουν πέτρες, οι Βάσκοι ήταν ήδη Βάσκοι», ένα ρητό που αντιπροσωπεύει απόλυτα μια χούφτα ανθρώπων που κατοικεί στα βόρεια της Ιβηρικής χερσονήσου, ανάμεσα στον Ατλαντικό και τα Πυρηναία. Κάνοντας μια μικρή προσπάθεια να απομονώσουμε κάποιες από τις άκρως περιγραφικές εικόνες του Θηβαίου γεννήθηκε μέσα μας η εντύπωση πως η Χώρα των Βάσκων αντέχει ξεχασμένη στο χρόνο και ζει ακόμα το δικό της ατελείωτο παραμύθι, ξαναζωντανεύοντας απ’ τη μια τους δικούς της δράκους και απ’ την άλλη ξορκίζοντας κάθε είδους δαιμόνια.
Αυτά τα δαιμόνια ήθελε να ξορκίσει και εκείνη η παρέα παιδιών, που μας περιγράφει με τόση δεξιοτεχνία ο συγγραφέας στο βιβλίο του. Και ενώ βρίσκονται σε αναζήτηση με τα θέλω των αθώων εφηβικών τους χρόνων, έχουν να αντιμετωπίσουν την σκληρότητα του συμπατριώτη κατακτητή τους. Φράνκομ είναι το όνομα του. Αυτός είναι και ο δαίμονας που είχαν προσθέσει ως νέο ’’παιχνίδι’’ στο ήδη πλούσιο ρεπερτόριό τους.

Ζώντας την ανατριχιαστική κατάσταση, που ξεβράζει από τα σωθικά της μια χώρα, αυτή ενός εμφυλίου πολέμου, εκείνη η παρέα παιδιών φιγουράρει στο να ξεδιπλώνει το νήμα του Θησέα, προσδοκώντας να απαγκιστρωθεί από έναν λαβύρινθο που άλλοι της προκάλεσαν. Να συνεχίσει τη ζωή της. Να συνεχίσει να παίζει. Να αφήσει πίσω της κάθε μορφή αδιαφορίας που αναμφίβολα διογκώνεται μέσω έξυπνων δολωμάτων που κοιμίζουν τις μάζες. Ένα δερμάτινο τόπι, καλή ώρα, που το κλωτσούν ..κάποιοι (κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει).

Απώτερος σκοπός του δικτάτορα, να εξαφανίσει κάθε Βασκικό ίχνος από το ισπανικό κράτος. Προσπάθησε να αλλοιώσει τα όποια χαρακτηριστικά αυτής της ιδιαίτερης φυλής. Εξόρισε χιλιάδες κόσμου, απαγόρευσε τη γλώσσα τους  και μέσα σε όλα αυτά τα δεινά του τόπου τους, οι ήρωες του βιβλίου χαλιναγωγούν σκέψεις και επιθυμίες. Ισορροπούν ως έμπειροι ακροβάτες μεταξύ δημοκρατίας και φασισμού, που με ένα λάθος βήμα θα βρεθούν εκτεθειμένοι στο κενό χωρίς όμως να τους περιμένει καρτερικά κάποιο δίχτυ ασφαλείας. 

Συνένοχοι και συνοδοιπόροι όλης αυτής της προσπάθειας, όπως πάντα άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις, οι φοιτητές. Όσο συνέχιζα λοιπόν να γυρίζω με ενδιαφέρον τις σελίδες, μπαίνοντας ολοένα και περισσότερο στο πετσί του Πέδρο, του Σεγκούρα και των λοιπών ’’ομοούσιων’’ της παρέας, και ενώ το μυθιστόρημα με πιο ταχύ βηματισμό πλησίαζε προς το τέλος του, διέκρινα ολοένα και περισσότερες ομοιότητες με την αντίστοιχη περίοδο που βίωνε η πατρίδα μου επί επταετίας. Και τι θα μπορούσε να μεγαλώσει τη φλόγα που καίει μέσα της εκείνη την παρέα, ώστε να γιγαντώσει και να διατηρήσει ακέραιες τις ελπίδες για ζωή; Μα ο έρωτας.. Η Μπριγιαντέ!! Το πώς μια λέξη, ένα όνομα, κοινό σαν όλα τα άλλα γίνεται σκέψεις, μια στιγμιαία φαντασίωση που ξεσηκώνει το μυαλό και την καρδιά..

’’...Δεν είναι πόλεμος ετούτο που μας βρήκε κ. Ταξίαρχε. Ντροπή είναι. Έλληνες να ντουφεκάνε Έλληνες...’’, είπε ο μεγάλος μας ηθοποιός Θανάσης Βέγγος στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη, Ψυχή Βαθιά. Πόσο επίκαιρο, αλήθεια; Καληνύχτα..!