«Μέσα σε συνθήκες μοναξιάς και απόλυτου αδιεξόδου, πριν 35 περίπου χρόνια, πάρθηκε η απόφαση να γίνω συγγραφέας. Από τότε δεν έπαψα να αναρωτιέμαι αν είμαι όντως τέτοιος, κοινωνικός γαρ ο ρόλος του συγγραφέα». Με αφορμή την κυκλοφορία της συλλογής διηγημάτων Η αγωνία του μέτρου, γνωρίζουμε τον συγγραφέα Γιώργο Σπανουδάκη.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Η πρώτη συλλογή διηγημάτων σας «Η αγωνία του μέτρου» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Βακχικόν. Πώς νιώθετε που την κρατάτε στα χέρια σας;
Περήφανος καταρχήν. Με δεδομένο όμως ότι είναι το εκδοτικό μου ντεμπούτο νιώθω και λιγάκι αμήχανος. Ξέρετε, βιώνω τον κοινωνικό ρόλο που επιβάλλεται στον συγγραφέα, ότι δεν αρκεί να συγγράφει αλλά πρέπει να κάνει και άλλα πράγματα, πχ να δίνει συνεντεύξεις.
Γιατί διηγήματα; Και γιατί «Η αγωνία του μέτρου;»
Τα διηγήματα αποτελούν ένα μάλλον μικρό μέρος του συγγραφικού μου corpus το οποίο περιλαμβάνει νουβέλες, μυθιστορήματα και θεατρικά. Ο τίτλος του έργου πάντα έρχεται στο τέλος και δεν σας κρύβω πως είναι ένα δημιουργικό βάσανο. Είναι η φάση που αντί να αφουγκράζεσαι τη φωνή που έχεις μέσα σου, προσπαθείς να ρίξεις στην αγορά κάτι πιασάρικο. Για τον τίτλο της συγκεκριμένης συλλογής, που είναι και του adhoc του τελευταίου διηγήματος, αρωγός στάθηκε το εικαστικό μου έργο και συγκεκριμένα ο ομότιτλος πίνακας που κοσμεί το εξώφυλλο. Η ερμηνεία του τίτλου επαφίεται στον αναγνώστη.
Ιστορίες με χιούμορ ανακατεμένες με στοιχεία φιλοσοφίας, ιστορίας ακόμη και μαθηματικών. Τι ενέπνευσε αυτές τις ιστορίες;
Φιλοσοφία, ιστορία και μαθηματικά χωρίς τον άνθρωπο που πάσχει δεν νοούνται, άσχετα αν φαντάζουν απρόσωπα χάριν της πειθαρχημένης και λογικής ανάπτυξής τους. Εξαιρέσεις υπάρχουν, πχ το «Συμπόσιο» ή το«Μωρίας Εγκώμιο». Κάποτε είπα στους μαθητές μου ότι η υπέροχη γεωμετρία μας οφείλεται στις αϋπνίες του Ευκλείδη και όχι μόνο.
Τι ρόλο παίζει η λογοτεχνία γενικά στη ζωή σας και πότε και πώς βρήκατε τον δικό σας δρόμο προς τη συγγραφή;
Μέσα σε συνθήκες μοναξιάς και απόλυτου αδιεξόδου, πριν 35 περίπου χρόνια, πάρθηκε η απόφαση να γίνω συγγραφέας. Από τότε δεν έπαψα να αναρωτιέμαι αν είμαι όντως τέτοιος, κοινωνικός γαρ ο ρόλος του συγγραφέα.
Αν έπρεπε να συστηθείτε μέσα από τα αγαπημένα σας λογοτεχνικά έργα;
Θα χρειαζόταν σελίδες για μια λίστα αξιόπιστη. Αν μπορούσα να οριοθετήσω τις επιρροές χαρτογραφικά, θα έλεγα ότι περικλείονται από το «Υπόγειο» ως την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», και από «Τα Άνθη του Κακού» ως το «Έπος του Γκιλγκαμές». Σημειωτέο ότι η «Αλίκη» δεν είναι παιδικό ανάγνωσμα.
Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν φαντάζεστε έναν αναγνώστη να διαβάζει το βιβλίο σας;
Να μιλάς ώρες ατέλειωτες σε κάποιον χωρίς να ξέρεις τι νιώθει και προπαντός αν καταλαβαίνει τι του λες. Φοβερό αίσθημα!
