Μεταφράζει η Κατερίνα Καντσού
Οι άγριες χήνες
Δεν χρειάζεται να είσαι καλός
δεν χρειάζεται να περπατάς με τα γόνατα
για χιλιάδες μίλια μέσα στην έρημο
μετανοώντας.
Πρέπει μόνο να αφήσεις το απαλό ζώο
του σώματός σου ν’ αγαπήσει
αυτό που είναι ν’ αγαπήσει.
Πες μου για την απόγνωση, τη δική σου,
και θα σου πω για τη δική μου.
Εν τω μεταξύ, ο κόσμος συνεχίζει.
Εν τω μεταξύ, ο ήλιος και τα καθαρά βότσαλα
της βροχής μετακινούνται από τοπίο σε τοπίο,
πάνω απ’ τα λιβάδια και τα πυκνά δέντρα,
τα βουνά και τα ποτάμια.
Εν τω μεταξύ, οι άγριες χήνες, ψηλά
στον καθαρό μπλε αέρα,
κατευθύνονται προς το σπίτι τους και πάλι.
Όποιος και να είσαι, όσο μόνος κι αν νιώθεις,
ο κόσμος προσφέρει τον εαυτό του
στη φαντασία σου,
σε καλεί όπως οι άγριες χήνες, τραχείς και συναρπαστικές
ανακοινώνοντας τη θέση σου ξανά και ξανά
στην οικογένεια των πραγμάτων.
Μην διστάσεις
Εάν ξαφνικά και απροσδόκητα νιώσεις χαρά,
μην διστάσεις. Ενέδωσε.
Υπάρχουν άπειρες ζωές και ολόκληρες πόλεις
που έχουν καταστραφεί ή επρόκειτο να καταστραφούν.
Δεν είμαστε σοφοί και πολύ συχνά, ούτε καν καλοί.
Και πολλά δεν θα μπορέσουν ποτέ να εξαργυρωθούν.
Παρ’ όλα αυτά, η ζωή έχει ακόμη δυνατότητες να προσφέρει.
Ίσως αυτός είναι ο τρόπος να πολεμήσεις, το γεγονός
πως κάποιες φορές κάτι συμβαίνει που είναι καλύτερο
απ’ όλα τα πλούτη και όλη την εξουσία στον κόσμο.
Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, όμως πολύ πιθανό
να το παρατηρήσεις την στιγμή που η αγάπη αρχίζει.
Τέλος πάντων, έτσι συμβαίνει συχνά.
Κι ό,τι και αν είναι τέλος πάντων, μη φοβηθείς
από την αφθονία του.
Η χαρά δεν φτιάχτηκε για να είναι ψίχουλο.
Οι χρήσεις της θλίψης
Κάποιος που αγαπούσα μου έδωσε
κάποτε ένα κουτί γεμάτο σκοτάδι.
Μου πήρε χρόνια να καταλάβω
ότι και αυτό, επίσης, ήταν ένα δώρο.
Προσεύχοντας
Δεν χρειάζεται να είναι η μπλε ίριδα.
Θα μπορούσε να είναι χόρτα σε μια άδεια αλάνα,
ή κάποιες λίγες πέτρες.
Απλώς δείξε προσοχή, μετά βάλε μερικές λέξεις μαζί
και μην προσπαθήσεις να τις επεξεργαστείς.
Δεν πρόκειται για διαγωνισμό, αλλά για την είσοδο
μέσα στην ευγνωμοσύνη και για τη σιωπή,
μέσα στην οποία μια άλλη φωνή μπορεί να ακουστεί.
Ψαρόνια τον χειμώνα
Χονδροειδή και θορυβώδη
αλλά τα μαύρα τους φτερά γεμάτα αστέρια,
αναπηδούν από τα τηλεφωνικά καλώδια
και ξαφνικά
γίνονται ακροβάτες
στον παγωμένο άνεμο.
Και τώρα, μέσα στον θεατρικό αέρα
πετάνε πάνω από κτίρια
βουτάνε και σηκώνονται.
Επιπλέουν όμοια με αστέρι γεμάτο κουκίδες
που ανοίγει
και για μια στιγμή θρυμματίζεται,
μετά κλείνει και πάλι.
Και παρακολουθείς και προσπαθείς,
αλλά δεν μπορείς να φανταστείς πώς το κάνουν
δίχως να αρθρώνουν κάποια οδηγία, δίχως παύση,
μόνο η σιωπηλή επιβεβαίωση
πως είναι κάτι τόσο αξιοσημείωτο,
αυτός ο τροχός πολλών κομματιών
που μπορεί να ανυψωθεί και να στροβιλιστεί
ξανά και ξανά,
γεμάτος από υπέροχη ζωή.
Ω κόσμε, τι μαθήματα μας ετοιμάζεις
ακόμα και στον άφυλλο χειμώνα,
ακόμα και στη σταχτιά πόλη.
Σκέφτομαι τώρα τη θλίψη και πώς να την ξεπεράσω.
Νιώθω τις μπότες μου
που προσπαθούν να αφήσουν το έδαφος,
νιώθω την καρδιά μου
που χτυπάει δυνατά.
Θέλω να σκεφτώ και πάλι επικίνδυνα κι ευγενικά
πράγματα.
Θέλω να είμαι ανάλαφρη και παιχνιδιάρικη.
Θέλω να είμαι απίθανα όμορφη και να μη φοβάμαι τίποτα,
σαν να είχα φτερά.
