του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη
Για τον Θάνο Ανεστόπουλο
Intro
Κι αυτά που δεν μπορείς να κάνεις
Κι αυτά που δεν στέργεις να τα πεις
Κι όλα τα πολλά που χάνεις
Στο στοίχημα της κρίσιμης καμπής
Θα ’ρθει και έρχεται και φτάνει η στιγμή
Που σμίγεις μ’ όσα ήσουν και θα είσαι
Μ’ εκείνα που έκρυβες στου ψεύδους τη στολή
Μ’ αυτά που τώρα αλήθεια ζεις και πια δεν τα μιμείσαι
Κι εκείνα που στην ώρα τους δεν πήρες
Και όσα σου γαμήσανε οι Μοίρες
Και τ’ άλλα που σ’ τα πνίξανε σε μπίρες
Και όλες σου οι κάλπικες οι λίρες
Θα ’ρθει και έρχεται και φτάνει η στιγμή
Που σμίγεις μ’ όσα ήσουν και θα είσαι
Μ’ εκείνα που έκρυβες στου ψεύδους τη στολή
Μ’ αυτά που τώρα αλήθεια ζεις και πια δεν τα μιμείσαι
Κι εκείνα που ’ριξες στου Χρόνου το Πηγάδι
Και τόσα που άρπαξε η Μέρα από το Βράδυ
Το χαστούκι που δεν γύρισε σε χάδι
Το παλάτι που σ’ το κάνανε ρημάδι
Θα ’ρθει και έρχεται και φτάνει η στιγμή
Που σμίγεις μ’ όσα ήσουν και θα είσαι
Μ’ εκείνα που έκρυβες στου ψεύδους τη στολή
Μ’ αυτά που τώρα αλήθεια ζεις και πια δεν τα μιμείσαι
Μες στη Βροχή [18/09/09]
Μια βόλτα στ’ άστρα τρέχα στα βάθη της Μικρής
Της Μάγισσας που αγάπησες και λάτρεψες και παίρνεις
Δεν είσαι πια ανέστιος, παπάρας, μαλάκας, και Μπεκρής
Είσαι το Είσαι Σου, το Είναι Σου, το Έρχεσαι, το Φέρνεις
Μες στη Βροχή που είναι όλο σου το Βλέμμα
Και λες στη Δήμητρα πως είσαι ο Άνθρωπός της
Μες στο Γουέστερν που είναι Αλήθεια κι όχι Ψέμα
Κι η Ελεάννα μου φωτίζεται στο φώσφορο το Φως της
Ο ένας δίπλα στου άλλου την εύμορφη Νηστεία
Την πλάτη μ’ αγάπη να βαράν τα δάχτυλα της Γλύκας
Μακριά να διώχνουμε τα ξέφτια κάθε Κλίκας
Να είναι ο Έρωτας του Ίκαρου ο Ήλιος κι η Ληστεία
Για τη Γυναίκα Του
[ο Dylan Thomas]
Καλλίστη Κέιτλιν Καλή
Εγώ για πάντα σ’ αγαπώ
Ιμερος για Σε, σε κάθε γωνιά
Τρελή αγάπη σ’ όλα τα καπηλειά
Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Ουαλία
Ιρλανδία, παντού η αγάπη μας σκιρτάει
Νικά, θεριεύει, καθώς ο Ντύλαν σ’ αγαπάει
Τότε, τώρα, αύριο, χθες, μεθαύριο, παντοτινά
Ορκίζεται σήμερα στα γενέθλιά σου τα γιορτινά
Μαζί, Κέιτλιν, στο θάνατο, μαζί και στη ζωή
Αγάπη μου, καλλίστη μου, θητεία θελκτική
Σ’ αγαπώ αιώνια για πάντα στο νυν και στο αεί
[Ο Θάνος Ανεστόπουλος, μετά τα Διάφανα Κρίνα, ακολουθεί έναν δικό του, προσωπικό δρόμο. Συναντιόμαστε, συχνά-πυκνά, κουβεντιάζουμε, ονειρευόμαστε, σχεδιάζουμε. Μιλάμε για τη Ζωγραφική, για την Ποίηση, για την Μουσική, για τη Φιλία, για την Αγάπη. Μου ζήτησε να του γράψω στίχους. Δέχτηκα μετά χαράς μεγίστης. Ιδού ο πρώτος κύκλος, βασισμένος σε γεγονότα που ζήσαμε από κοινού].
