του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη
ουδέ ποτε κλέος εσθλόν απόλλυται
ουδ’ όνομ’ αυτού
Όλο
το
Μαύρο
το
Βαθυκόκκινο
όλο
Το κίτρινο
της νικοτίνης
σε δείκτη και μέσο
Σε πύκνωση και συμπαγές
παλλόμενα ωστόσο
το χρώμα να το ωθεί
Μέτωπο αρραγές
Αυτός
και η μποτίλια του
η εωθινή
(στο τέλος)
Γραμμή απώθησης του αίσχους
μιας ποταπής
καταναγκαστικής
από παντού επιβαλλόμενης
χαράς
ευζωίας
ευφροσύνης
Όχι!
Όλα στο κόκκινο
Όλα στο μαύρο
Όλα στο κόκκινο
Όλα στο μαύρο
Δεν μπορούμε πια
Ύστερα
Απ’ το του Άουσβιτς
Αδιανόητο
Ύστερα από το Μανιτάρι
Απ’ το Arbeit macht frei
Να μην κάνουμε
Το χρώμα
Ωρυγή
Τριγμό
Λυγμό
Όρυγμα
Ρήγμα
Το χρώμα
Κραυγή
Το χρώμα
Να κυλάει
Όλο
Όλο
Να
Κυλάει
Όλο
Το
Βαθυκόκκινο
Όλο
Το βαθύ
Κόκκινο
Σχεδόν
Μαύρο
Στον
Καμβά
Τον
Δικό του
Τον
Καμβά
Το
Δικό του
Αίμα
Είκοσι
Πέντε
Φεβρουαρίου
Χίλια
Εννιακόσια
Εβδομήντα
Παγερή μέρα
Τετάρτη
Όλο
Το
Κόκκινο
Σ’ όλο
Το
Μαύρο
Ρόθκο
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 16/ΧΙ/2009
