Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
«Και μια σφεντόνα είναι αρκετή για να σπάσουμε τον καθρέφτη. Και να δούμε τον πραγματικό ένοχο. Αυτόν που είναι κρυμμένος από πίσω. Καθαρό μυαλό, αυτό χρειάζεται».
Ο συγγραφέας Μουράτης Κοροσιάδης ήρθε φέτος στα εκδοτικά δρώμενα με τη συλλογή διηγημάτων Ήμερες ημέρες από τις εκδόσεις Βακχικόν, δυο χρόνια μετά το Σύνθημα του 2019 από τις εκδόσεις Γκοβόστη.
Ομολογώ πως μου άρεσε το παιχνίδισμα των λέξεων Ήμερες ημέρες καθώς και ο πίνακας του εικαστικού Yuri Rusinov που κοσμεί το εξώφυλλο. Και σίγουρα περίμενα ήρεμα διηγήματα που ανακουφίζουν τον αναγνώστη και τον ταξιδεύουν σε ήρεμες θάλασσες. Το αντίθετο, διάβασα δεκαπέντε διηγήματα που ο συγγραφέας τα μπόλιασε με λυρισμό, κοινωνική ευαισθησία, θραύσματα ταλαιπωρημένων ψυχών αφού τα περισσότερα αφορούν την οικονομική κρίση, την ανεργία, τους άστεγους, τη σκληρή καθημερινότητα που βιώσαμε όλοι μας αλλά και συνεχίζουμε να ταλαιπωρούμαστε, και σε τούτη την υγειονομική κρίση. Άλλωστε οι κάθε είδους κρίσεις, αφήνουν δυνατό αποτύπωμα στο σώμα και την ψυχή του καθενός μας. Είναι δυνατά διηγήματα, με ωραία γραφή, κάποτε αιχμηρή και κάποτε ευαίσθητη, που δεν θέλουμε να διακόψουμε την ανάγνωση τους.
Διαβάζοντας τα νιώθει ο αναγνώστης πως είναι ο πρωταγωνιστής της κάθε ιστορίας. Μας μιλά για τον θάνατο. Ένα δύσκολο θέμα που η διαχείριση του στους περισσότερους από μας είναι δύσκολη ως αδύνατη. Από την οπτική όμως που τον παρουσιάζει ο συγγραφέας μέσα από τους ήρωες του, που κάνουν έναν εσωτερικό διάλογο με τους νεκρούς τους, μας βοηθά απίστευτα να μικρύνει την υπέρβαση. Εξανθρωπίζεται ο θάνατος; Αυτό θα το διαπιστώσετε διαβάζοντας το.
Μας μιλά για τη μοναξιά, για την κατάδυση ψυχής, για τη δύναμη που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος στις δυσκολίες του, αν κοντραριστεί με τον ίδιο του τον εαυτό. Μπορεί ή έχει δικαίωμα ένας συγγραφέας να κατευθύνει την ανθρώπινη σκέψη ή τα συναισθήματα μας; Φυσικά και όχι. Έχει δικαίωμα όμως να πλάσει τους φανταστικούς του ήρωες μ’ όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν εμάς τους ίδιους. Να μας δείξει το σκοτεινό μονοπάτι που θα προχωρήσουμε διώχνοντας τις φοβίες μας, μέχρι να δούμε το φως. Και τα καταφέρνει άριστα.
Μιλά για την εφηβεία, τους αθόρυβους και προδομένους, για τους κεκοιμημένους, γι’ αυτούς που αναζητούν την σωματική και πνευματική ευτυχία, τους θρήσκους και τους άθεους, για τη σκληρή μνήμη του θανάτου, για την εγκλωβισμένη γυναίκα στα δεσμά του γάμου και για την απελευθέρωση της από αυτά. Γιατί όλα στη ζωή είναι μια απόφαση, μια εσωτερική δύναμη που μπορείς να παλέψεις για να έρθει η αλλαγή στη ζωή σου. Μπορεί ακόμη να εξυψώσει τα ιδανικά και τις αξίες που έχουμε καταχωνιάσει βαθιά μέσα μας και δεν βρίσκαμε χρόνο να τα επεξεργαστούμε. Όσο εύκολα μπορούμε να κοιτάξουμε το εγώ μας, τόσο πιο εύκολα μπορούμε να δείξουμε την αλληλεγγύη μας, την ανθρωπιά μας, το Εμείς.
«Είναι σαν τους ανθρώπους τα χρώματα. Αν όμως τα αλλάξεις λίγο, αν τα ανοίξεις, αν τα μαλακώσεις… Ξέρεις, υπάρχουν και σκληρά χρώματα, δύσκολα, τότε μπορεί και να ταιριάξουν αναμεταξύ τους. Κατάλαβες;»
«Σε όποια κολυμπήθρα και να πλύνεις τη ζωή, κάτι θα μείνει απ’ τα παλιά. Σαν το προπατορικό αμάρτημα. Και εκατό φορές να βαπτιστείς, θα το κουβαλάς…»
«Πάντα μου ήταν ακατανόητη αυτή η αλλαγή. Αυτή η μεταβολή. Η μεταστροφή της τύχης. Της ζωής. Των ανθρώπων. Μια ζωή τακτοποιημένη και συνετή. Μια ζωή πάνω σε ράγες. Και ξαφνικά, ένα γεγονός, ή πολλά να φέρει τον εκτροχιασμό. Χωρίς, ελπίδα, μάλλον , για μια εκ νέου επανατροχιοδρόμηση».
Στο διήγημα του «Πρόγνωση καιρών» μας διηγείται μια ιστορία για την ανεργία που ξεχώρισα ένα απόσπασμα: «Ξέρεις πώς πάνε τα πρόβατα για σφάξιμο; Στη σειρά πάνε. Το ένα πίσω απ΄ το άλλο. Τα ζώα που είναι στα κλουβιά, στην αρχή πέφτουν και χτυπάνε με μανία πάνω στα κλουβιά. Μετά το συνηθίζουν. Στηρίζονται σ΄ αυτά. Γαντζώνονται και κρεμιούνται πάνω τους. Δεν καταλαβαίνουν πως είναι η φυλακή τους. Οι άνθρωποι νομίζεις, κάνουμε κάτι άλλο;»
Σας ανάρτησα αποσπάσματα από αυτά τα διηγήματα που μου άρεσαν πιο πολύ. Που κρύβουν ένα δυνατό μήνυμα. Υπάρχουν πολλά μηνύματα που θα χτυπήσουν στις ξεχωριστές χορδές του κάθε αναγνώστη.
Καλοτάξιδο να είναι κύριε Μουράτη Κοροσιάδη!
