Άμλετ Post Scriptum, θεατρικό έργο, Ρομπέρτο Γκαρσία ντε Μέσα, μτφρ. Άτη Σολέρτη, εκδόσεις Βακχικόν 2017
ΣΚΗΝΗ 1η -NEVERLAND
(Ο Άμλετ πιάνει μια καρέκλα και κάθεται λίγα μέτρα μακριά απ’ το κοινό. Συνδιαλέγεται με τη φανταστική μητέρα του (τη Γερτρούδη), η μητέρα του είναι το κοινό... Ο Άμλετ θα πει τα λόγια του παρακάτω κειμένου, απευθυνόμενος σε κάθε έναν από τους θεατές, κοιτώντας τους με προσήλωση)
ΑΜΛΕΤ Θέλω…
(Σιωπή)
Θέλω να σε ρωτήσω…
(Σιωπή)
Θέλω να σου πω πως ο κόσμος μου… δεν είναι πια… στρογγυλός, ούτε μαλακός.
Είναι σκληρός όπως αυτό το έδαφος.
(Σιωπή)
Φιλιέσαι μαζί του;
(Σιωπή)
Πες μου, πώς τον φιλάς;
(Σιωπή)
Δεν είμαι πια παιδί.
Σιωπή.
Μητέρα, οι σφαίρες του ουρανού είναι έτοιμες να πέσουν.
Μας τρώει ο χώρος που υπάρχει ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εμένα.
(Σιωπή)
Όλοι πρέπει να πεθάνουμε.
Όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στην κρίση.
(Σιωπή)
Είμαι γη.
Αέρας.
Ρύπανση.
Έχω μεθύσει βλέποντας τόση ομορφιά.
Να τα καταστρέψω όλα γιατί αυτή είναι η μόνη εξουσία
που μου μένει.
(Σιωπή)
Σ’ αυτό το σπίτι δεν υπάρχει σιωπή.
(Σιωπή)
Μητέρα, εγώ σ’ αγαπώ.
Εγώ θέλω να ζω σαν εκείνον.
(Σιωπή)
Πώς τον γνώρισες;
(Σιωπή)
Έζησες ευτυχισμένη;
(Σιωπή)
Μισώ το θέατρο.
(Σιωπή)
Σου κάνει έρωτα όπως ο πατέρας μου;
(Σιωπή)
Πες το μου, σε παρακαλώ. Έχω ανάγκη να το ξέρω.
(Σιωπή)
Είναι αδύνατον. Μου λες ψέματα. Αυτό είναι σοβαρό.
Πολύ σοβαρό.
(Σηκώνεται και τοποθετεί την καρέκλα πιο πίσω. Βηματί-
ζει λιγάκι σιωπηλά)
Έλα, μητέρα… πάρε μου πίπα... Εξήγησέ μου πώς το κάνεις
σ’ αυτόν.
Όμως αν το θες πολύ, μητέρα.
(Ανεβαίνει στην καρέκλα, προσποιείται πως πιάνει το κεφάλι
της μητέρας του με τα δυο του χέρια και το πλησιάζει στο
ύψος των γεννητικών του οργάνων, ποτέ δεν γδύνεται, και κι-
νείται σαν να του κάνει η μητέρα του στοματικό έρωτα)
Ο Θεός το θέλησε.
Ο Θεός με καθοδηγεί.
Ο Θεός μου δείχνει το μονοπάτι του φωτός.
Εκείνος είναι ο κύριός μου.
Και θα έπρεπε να είναι κι ο δικός σου επίσης.
Πρέπει να γυρίσουμε στην αρχή.
Όταν όλα ήταν φυσιολογικά.
Όταν όλα ήταν πολιτικώς ορθά.
Όταν δεν υπήρχαν σκάνδαλα.
Όταν ο πατέρας μου ήταν ο μοναδικός άντρας στη ζωή σου.
Όταν αυτό το μέρος δεν είχε ρωγμές.
Όλα αναπαριστάνονταν ορθά.
Όλα συμφωνούσαν με ό,τι είχε προηγηθεί.
Κανένας δεν αυτοσχεδίαζε.
Στ’ αλήθεια (έρχεται σε οργασμό)… έσπασες τους όρκους
με το Θεό.
(Σιωπή. Κατεβαίνει απ’ την καρέκλα και κοιτάζει το κοινό)
Μητέρα, είσαι τόσο όμορφη…
(Σιωπή)
Σε θέλω.
(Σιωπή)
Σε θέλω…
