Μεταφράζει η Ιωάννα Διαμαντοπούλου
Εδώ και καιρό θέλω να γρἀψω για τη Διάρκεια,
όχι κάποια έκθεση,κάποια σκηνή, κάποια διήγηση
η Διάρκεια πιέζει προς ποίημα.
Θέλω να αναρωτηθώ με ένα ποίημα,
να ισχυριστώ και να διαφυλάξω με ένα ποίημα,
αυτό που είναι η Διάρκεια.
Ξανά και ξανά βίωσα τη Διάρκεια,
πριν το έμπα τής Άνοιξης στο συντριβάνι τής Sainte-Marie,
στον βραδινό αέρα στην Porte d' Auteil,
στον καλοκαιρινό ήλιο των βράχων
στον δρόμο για το σπίτι αξημέρωτα μετά από μια συνένωση.
Αυτή η διάρκεια, τι ήταν;
Μήπως ένα χρονικό διάστημα;
Κάτι μετρήσιμο; Μια βεβαιότητα;
Όχι, η Διάρκεια ήταν ένα αίσθημα,
το πιο φευγαλέο όλων των αισθημάτων,
συχνά ταχύτερο από μια στιγμή,
απρόβλεπτο, ακυβέρνητο,
άπιαστο, μη μετρήσιμο.
Και εν τούτοις, θα μπορούσα με τη βοήθεια της
να χαμογελώ και να αφοπλίζω όποιον αντίπαλο
τής γνώμης θα ήταν ότι είμαι ένας κακός άνθρωπος,
μεταμορφωμένο στην πεποίθηση:
"Είναι καλός"
Αν ήταν, αν υπήρχε ένας Θεός, το αίσθημα τής Διάρκειας
θα ήταν παιδί του.
Χθες ακόμη, άκουσα στην Waagplatz
στο Salzburg, μέσα στο σπρωξίδι και στον πάταγο
τής ατέλειωτης μέρας αγορών
μια φωνή σαν από την άλλη άκρη τής πόλης να φωνάζει το όνομα μου,
κατάλαβα την ίδια στιγμή, ότι ξέχασα το κείμενο τής “ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ”
με το οποίο ήμουν καθ’ οδόν προς το Ταχυδρομείο,
στον πάγκο τής Αγοράς,
άκουσα πισωγυρίζοντας, εκείνη την άλλη φωνή,
που πριν από ένα τέταρτο αιώνα
κατά τον ίδιο τρόπο έμφροντις
μέσα στη νυχτερινή σιωπή ενός προαστίου τού Gratz
ήρθε από πέρα να με συναντήσει
και μπορούσα τότε να περιγράψω
το αίσθημα τής Διάρκειας σαν
μια πράξη εγρήγορσης,
μια πράξη εσωτερικού γίγνεσθαι
μια πράξη περβάλλεσθαι
μια πράξη προσπέρασης
από ποιόν;
Από έναν συμπληρωματικό ήλιο
από έναν φρέσκο αέρα
από μιαν άηχη λεπτή χορδή που όλες τις διχογνωμίες
δικαιολογεί και συμβιβάζει.
