photo © Στράτος Προύσαλης
Δύσκολη η ώρα του απομεσήμερου
Ο ήλιος κάμπτει τις αντιστάσεις
Και η κούραση της ημέρας που προχωρά
Βουνό απροσπέλαστο για το διαβάτη
Φυσάει μα μόνο μια σημαία κινείται
Δόξες παλιές συντηρεί
Κουρελιασμένες από το χρόνο
Η φθορά σκιάζει έναν κόσμο που φθίνει
Άνθρωποι ανδρείκελα
Με κινήσεις μηχανικές
Πιθηκίζουν και μορφάζουν
Σκελετοί ψυχικά ρημαγμένοι
Ξεριζωμένοι από τη φύση τους
Άρπαγες ανάμεσα σε αρπακτικά
Απομακρύνονται από το σπόρο
Που κάποτε φύτρωσε και άνθισε
Και γνώριζε πώς και γιατί να ζήσει
Το φως έσβησε έγινε σκιά
Τα μάτια τυφλώθηκαν από το σκοτάδι
Και τα χέρια μάταια αναζητούν
Άλλα χέρια μέσα στο άνυδρο πηγάδι.
