ΣΑΝ ΙΣΚΙΟΣ
Κάθεσαι σαν ίσκιος στη ρίζα
των πυκνοφυλλωμένων ονείρων σου
αυτές τις ημέρες της απώλειας
Ο καιρός ηττημένος απ’ τη κοσμοχαλασιά
συμμαχεί με την αδυσώπητη μοναξιά σου
Συλλογίζεσαι τα επικίνδυνα χρόνια της φωτιάς
που λαίμαργα στέκονταν μπροστά σου
Αλλοίμονο εκείνα που θα έρθουν
θα είναι πολύ πιο άσχημα!
Θα τα σκεπάζει το παγερό πέπλο του θανάτου και της σιωπής
Το έρημο μονοπάτι της απελπισίας θα ξεγελάει τη νιότη σου
Μια μοναχική σκιά θ’ απομείνεις, αν το ακολουθήσεις
χωρίς την συντροφιά της σκέψης
όλων εκείνων που ταξίδεψαν
στα πυρπολημένα χώματα
της αλησμόνητης πατρίδας σου,
υπακούοντας στις ανήθικες εντολές
όσων κρατούν τις τύχες του κόσμου
στα μιαρά χέρια τους
ΠΩΣ ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΩ
Πως σε θαυμάζω γενναίε στρατιώτη!
Τόλμη ποτίζει τις ημέρες σου
Ατέρμονο το θάρρος σου
στα ματωμένα πεδία των μαχών
Γελάς με τις χορευτικές κινήσεις των οβίδων
που πέφτουν τριγύρω σου
Δεν σε τρομάζει η φωτιά
που κατεβαίνει απ’ τον ουρανό
Το φόβο σου έχεις διώξει
μακριά σου προ πολλού
Στην αγκαλιά σου κρατάς στοργικά
το μικρό θάνατο
Γδέρνεις τον άνεμο
με το ειρωνικό σου βλέμμα
Την ελπίδα σπέρνεις
στις καρδιές των συμπολεμιστών σου
Τα όνειρά σου και την Άνοιξη
τα έχεις κρύψει μέσα στο ανάχωμα του χρόνου
Πόσο σε θαυμάζω ανδρείε πολεμιστή!
Ιδίως τώρα που στολίζεις την κάνη του όπλου σου
μ’ ένα μικρό λευκό ανθό
απ’ τα πυρπολημένα χώματα
της αλησμόνητης πατρίδας σου
