Θύμηση
Η θύμηση
γίνηκε δάκρυα
που μαζεύω σαν νυχτώνει
Με ‘κείνα ποτίζω
τα πρωινά
τον βασιλικό που μου ‘χες χαρίσει
-να βλεπες πώς φουντώνει
σαν τον αγγίζει
το γέλιο σου-
Μαζεύω πότε-πότε
κλωνάρια
και κοιμάμαι
μ΄αυτά κάτω απ’ το μαξιλάρι·
τα βράδυα εκείνα
που ψάχνω να σε βρω
Άνευ
Από ‘κείνη τη μέρα
το κενό στο στήθος μου
χάσκει αδιάλειπτα
ακούραστα
αέναα
μάταιες προσπάθειες
φρούδες ελπίδες
μόνο ο χρόνος κρατά
κλωστή
μήπως και το ράψει
«όχι σφιχτά»
τον παρακαλώ
«να ‘χουν χώρο οι μνήμες
να περνούν
για να τις κρατώ σιμά μου»
άλλη μια νύχτα πέρασε
χωρίς να μετρήσουμε τα άστρα
τώρα, μόνη
πώς θα μάθω
πόσα είναι τελικά;
