Top menu

Δυο αντιπολεμικά ποιήματα του Χρήστου Ντικμπασάνη

photo © Tetyana Kovyrina

ΠΟΣΟ ΑΚΡΙΒΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΟΙΞΗ;

Πόσο ακριβή είναι η Άνοιξη;
Στεφανώνεται απ’ την ανοησία του κόσμου
Αν είχε μάτια θα δάκρυζε
μα της τα έβγαλαν
η ματαιοδοξία και η απληστία των ανθρώπων
Τη βούτηξαν μέσα στο βούρκο της αθλιότητας
Της λέρωσαν τα χρυσά μαλλιά
με το κενό της καρδιάς τους
Τη μάτωσαν με το μίσος
και την αδικαιολόγητη οργή τους
Της τράβηξαν το αυτί
σα μικρό παιδί τιμωρημένο
και μαζί τράβηξαν το αυτί
των παιδιών όλου του κόσμου
Κοιμήθηκε πια η ελπίδα για Ειρήνη
ανάμεσα στους μαραμένους ανθούς τ’ ουρανού,
στους ύστατους ανασασμούς
των πυρπολημένων πόλεων
Ουρλιαχτά ακούγονται τώρα απόγνωσης
απ’ τα όνειρα που αφανίζονται
στις γειτονιές του κόσμου

 

Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Απ’ την στιγμή που μίλησαν τα όπλα
στένεψε ο χρόνος
και τα φώτα στις καρδιές έσβησαν
Δεν αντέχεται το σκοτάδι
Ψηλώνει μέσα στη ψυχή και την πονάει,
τρυπώντας την με τ’ αγκάθια του
Αποτρόπαιοι θόρυβοι
ταράζουν τις ημέρες της σιωπής
Εκρήξεις, ταραχές, σφαίρες
που ταξιδεύουν με προορισμό
το κορμί της Ειρήνης,
ιαχές, κραυγές που τρομάζουν ακόμη και το θάνατο
Η ανθρωπιά πληγωμένη βαριά
κάθεται στο κράσπεδο του χρόνου
Επαιτεί λίγη προσοχή
μα κανένας δεν έχει καιρό γι’ αυτήν
Ο καθένας είναι απασχολημένος
με τον αφανισμό του άλλου
Πότε θα δούμε μι’ άσπιλη μέρα
άνθη να βαστά στ’ άχραντά της χέρια,
χαιρετίζοντας την Άνοιξη;