Irina Iriser
Κώστας Κρυστάλλης
Ρίζα Ηπείρου
Γεννιά του Πύρρου.
Βαθύκλονη βελανιδιά
Δωδώνης.
Της Πίνδου
τα χιονόσκεπα βουνά
Των Ζαγοριών
οι βρύσες
Κρύσταλλο ρέουν
και κυλούν
με δρόσο τραγουδούν
τ’ αηδόνια τ’ όνομά σου.
Σκιές του Άδου
έδειξες στων ασεβών
τα στήφη
κι έφυγες νιούτσικο παιδί
με ρόδα εις τα στήθη.
Στων Αθηνών τες ξενιτιές
κατέφυγες μ’ ελπίδα
μα της Ηπείρου τα βουνά
που σκλάβων’ η μαυριλά
σε κλαίγανε και ξέρανε
πως σαν κοπεί ο κλώνος
χίλιους ανθούς θε να πετά
και θα ποθάνει μόνος...
Τα προμαντέμετα της Κόρης
Το σκληρό μεταλλικό περίγραμμα της λαμαρίνας
μαλακώνει απ’ τα πεσμένα άνθη αμυγδαλιάς
καθώς οι τέσσερις τροχοί κυλάνε
ανάμεσ’ από πρώιμη πεταλεκτίναξη Φλεβάρη.
Κάθε καιρός γεννά τον επόμενο.
Κάθε γεννιά επωάζει το μέλλον.
Με κλωνάρια κερασιάς δικάζουν στον Παράδεισο.
Κι ένα στεφάνι ελιάς λούζει τα μέτωπα των νικητών
καθώς ο Έρωτας περιδιαβαίνει σωστός Ήλιος
ανάμεσα στους λειμώνες της άνοιξης.
Εκεί που η αγάπη δεν καρφώνεται πια σε συρματόπλεγμα◦
μήτε ευνούχα κυοφορείται η σάρκα.
Παρά ανθίζουνε αιδοία και φαλλοί
σε μνημειώδη μελανοδοχεία
κι ο λόγος λείχεται ηδυπαθώς, να σαρκωθεί.
