Stilnox (Η δικαιοσύνη είναι τυφλή) Στη Natalie Karneef
Περιπλανιέσαι στους αρχαιολογικούς χώρους
με εκείνη τη χαρακτηριστική ανεμελιά των επισκεπτών.
Μυρίζεις τον αέρα και προσπαθείς
να αναπαραστήσεις στο μυαλό σου
την ατμόσφαιρα εκείνων των ημερών.
Ένας άγνωστος προσφέρεται να σε ξεναγήσει.
Δέχεσαι· γιατί, όχι, άλλωστε;
Μοιράζεσαι μαζί του το φαγητό
και τον ακολουθείς στα δρομάκια της πόλης…
Ξυπνάς σε ένα άδειο κρεβάτι.
Ζαλίζεσαι. Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι.
Είσαι παραβιασμένη…
Stilnox.
Αυτό είναι! Stilnox!
Ζαλίζεσαι. Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι.
Είσαι παραβιασμένη…
Stilnox.
Αυτό είναι! Stilnox!
Κι εκείνος κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος.
Μέχρι την επόμενη φορά
και την επόμενη αναβολή της δίκης.
Μέχρι την επόμενη φορά
και την επόμενη αναβολή της δίκης.
Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή!
Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή!
Ίσως να της έδωσαν Stilnox.
Αυτό θα ήταν μια κάποια εξήγηση...
Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή!
Ίσως να της έδωσαν Stilnox.
Αυτό θα ήταν μια κάποια εξήγηση...
Ο Ν. Γ. Λυκομήτρος ζει στην Αθήνα. Είναι μεταφραστής. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή "Ιχνηλάτες του τέλους" (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2010).*
Θα μ' άρεσεΆν κατάφερνα να σε σκοτώσω.
Άν κατάφερνα.
Θα ζούσαμε ευτυχισμένα.
Θα σε είχα στον χώρο μου.
Το κάθε σου κομμάτι χωριστά.
Θα χάιδευα την καρδιά σου.
Θα σ'άρεσε.
Τα πνευμόνια σου θα μου έδιναν ανάσα.
Θα σ'άρεσε.
Θα άνοιγα το στομάχι σου.
Θα σε τάιζα.
Θα το έραβα με προσοχή.
Τα χείλη σου θα τα δάγκωνα.
Θα σ'άρεσε.
Θα σου έβαφα τα νύχια.
Θα έβαζες και πολλές περούκες.
Ένα στήθος θα είχες.
Θα σου έβαζα το αριστερό χέρι στο πόδι.
Το πόδι στον αριστερό ώμο.
Θα σ'άρεσε.
Θα ήταν όλα όπως θα ήθελα.
Θα ζούσαμε ευτυχισμένα.
Θα σου βγάλω τα μάτια.
Να παίζω βόλους.
Άν κατάφερνα.
Θα ζούσαμε ευτυχισμένα.
Θα σε είχα στον χώρο μου.
Το κάθε σου κομμάτι χωριστά.
Θα χάιδευα την καρδιά σου.
Θα σ'άρεσε.
Τα πνευμόνια σου θα μου έδιναν ανάσα.
Θα σ'άρεσε.
Θα άνοιγα το στομάχι σου.
Θα σε τάιζα.
Θα το έραβα με προσοχή.
Τα χείλη σου θα τα δάγκωνα.
Θα σ'άρεσε.
Θα σου έβαφα τα νύχια.
Θα έβαζες και πολλές περούκες.
Ένα στήθος θα είχες.
Θα σου έβαζα το αριστερό χέρι στο πόδι.
Το πόδι στον αριστερό ώμο.
Θα σ'άρεσε.
Θα ήταν όλα όπως θα ήθελα.
Θα ζούσαμε ευτυχισμένα.
Θα σου βγάλω τα μάτια.
Να παίζω βόλους.
Η Φωτεινή Μίαρη ζει στην Αθήνα. Είναι φωτογράφος.*
Η διαιώνιση των λέξεωνΣε γωνία κλειστή, αγαπώ τη ζωή.
Τρεμοπαίζουν κεριά.
Τα παντζούρια κλειστά
Υγρασία, σκοτεινή μουσική.
Και το φως χαμηλό, ένοχο παρελθόν.
Δεν το λέω σε κανέναν,
το φυλάω για 'μενα,
αφού αυτό με κραταει ζωντανό.
Τρεμοπαίζουν κεριά.
Τα παντζούρια κλειστά
Υγρασία, σκοτεινή μουσική.
Και το φως χαμηλό, ένοχο παρελθόν.
Δεν το λέω σε κανέναν,
το φυλάω για 'μενα,
αφού αυτό με κραταει ζωντανό.
Μ'ασημενιο κλειδί, η σιωπή διαρκεί
και οι ώρες περνάνε.
οι αισθήσεις κυλάνε.
Αντικρίζω μια καινούργια αρχή.
και οι ώρες περνάνε.
οι αισθήσεις κυλάνε.
Αντικρίζω μια καινούργια αρχή.
Διάβασμα στη σκιά, ομιχλώδες μυαλό
κι οι σελίδες γυρνάνε
και οι λέξεις γελάνε,
αφού βλέπουν να με παίρνουν νεκρό.
Ο Τίμος Αρχοντίδης ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι ηθοποιός.
κι οι σελίδες γυρνάνε
και οι λέξεις γελάνε,
αφού βλέπουν να με παίρνουν νεκρό.
Ο Τίμος Αρχοντίδης ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι ηθοποιός.
*
Φαντάσου το όπως θες
Υπάρχει ένα υγρό, το έχεις γνωρίσει
κλείσε τα μάτια και φαντάσου το όπως θες
γλυκό,πικρό ηδονής ή προδοσίας
και ο,τι χρώμα θαρρείς, θέλω να το αγαπήσεις
πέφτει απ τους ουρανούς και ρέει μέσα στο αίμα μας
γλυκαίνει τους πόνους μας, απαλά και μυστικά προπαγανδίζει τις απώλειες μας
ξυπνά βίαια την ζωή μας όταν έχει πέσει αναίσθητη απ το πιώμα
ανακουφίζει την ταραχή μας
κλείσε τα μάτια και φαντάσου το όπως θες
γλυκό,πικρό ηδονής ή προδοσίας
και ο,τι χρώμα θαρρείς, θέλω να το αγαπήσεις
πέφτει απ τους ουρανούς και ρέει μέσα στο αίμα μας
γλυκαίνει τους πόνους μας, απαλά και μυστικά προπαγανδίζει τις απώλειες μας
ξυπνά βίαια την ζωή μας όταν έχει πέσει αναίσθητη απ το πιώμα
ανακουφίζει την ταραχή μας
είναι αυτό που σε κάνει να ουρλιαζεις τις μεγαλύτερες αλήθειες
να χαίρεσαι όταν συναντάς και άλλους ανθρώπους, σαν κ εσένα νεκρούς
να ποθείς να γνωρίσεις τη φύση τους όταν είναι ακέραια κ αληθινή
να προσεύχεσαι για ευλογιά κ όχι για γιατρειά
να χαμογελάς, όταν κάνεις δεν σε κοιτά
μα γιατί κανένας τους δεν σε κοιτά;
να τους ρωτήσεις στο αυτί τα μυστικά που τους έφεραν στο δρόμο σου
και όλα θα φανούν στο πάτο απ το ποτήρι σου
να ποθείς να γνωρίσεις τη φύση τους όταν είναι ακέραια κ αληθινή
να προσεύχεσαι για ευλογιά κ όχι για γιατρειά
να χαμογελάς, όταν κάνεις δεν σε κοιτά
μα γιατί κανένας τους δεν σε κοιτά;
να τους ρωτήσεις στο αυτί τα μυστικά που τους έφεραν στο δρόμο σου
και όλα θα φανούν στο πάτο απ το ποτήρι σου
τα μακρινά φεγγάρια θα γίνουν περπατημένα και γνώριμα και ας είναι τόσο αλαργινά
και αν τρομαξεις μη πεις πως είναι για καλό
και αν τρομαξεις μη πεις πως είναι για καλό
αν πάρεις την απόφαση πάνω στον πανικό σου και φύγεις μακριά
ίσως να είσαι αρκετά ικανός για να μη γυρίσεις
μα αλλιώς θα καταλάβεις αργά πως η βούληση πάνω στα χεριά σου
είναι ηφαίστειο που στάζει μαύρο αίμα
και η σάρκα σου θα λιώνει σε κρεβάτια ξένα και ψυχρά
φτερά θα σε παγώνουν όταν κοιμάσαι
και όταν της αρρώστειας η συμφορά έχει πια τελειώσει
άλλα δάκρυα δεν θα χωρούν στα μάτια σου να στοιβαχτουν
θ' αναστηθεί ψηλά στον παράδεισο, χαμηλά στη γη, πάνω και μέσα σε ένα θάνατο
ό,τι αγάπησες και έχασες
ό,τι αγάπησες και έχασες
μην έρθεις να μας πεις για το ταξίδι σου
αυτοί που ψυχανεμίζονται το τέλος είναι εκλεκτοί
και δε μοιράζονται τα βάσανα σου
όσο για μένα υπάρχει κάτι που ποθώ και ευχή κάνω στην ψυχή μου να το δω
αναρωτιέμαι αν ποτέ θα ρθεί η ώρα να σε ρωτήσω χωρις κανένα δάκρυ
να φιλήσω τα χείλη σου με δέος
να πιω την αρρώστια που σε έκανε να φιλάς σαν μαχαίρι κοφτερό
και από μεριές δίχως πέρασμα και πόρτα να ξεπροβαίνω
αναρωτιέμαι αν ποτέ θα ρθεί η ώρα να σε ρωτήσω χωρις κανένα δάκρυ
να φιλήσω τα χείλη σου με δέος
να πιω την αρρώστια που σε έκανε να φιλάς σαν μαχαίρι κοφτερό
και από μεριές δίχως πέρασμα και πόρτα να ξεπροβαίνω
και αναρωτιέμαι αν είσαι εσύ που κέρδισες στο τέλος την καρδιά μου
βρίσκομαι σε μιαν ακόμη μοίρα και κολυμπώ
και άμα εξοριστώ, τι να περιμένω να δω;
την τιμωρία για τα αμαρτήματα και την αφέλεια μου;
την αλήθεια και το σκοπό που κρύβεται πιο μέσα απ τα σωθικά μας;
το απόλυτο κενό;
ή όλα αυτά που ποθώ;
και άμα εξοριστώ, τι να περιμένω να δω;
την τιμωρία για τα αμαρτήματα και την αφέλεια μου;
την αλήθεια και το σκοπό που κρύβεται πιο μέσα απ τα σωθικά μας;
το απόλυτο κενό;
ή όλα αυτά που ποθώ;
βάλτε να πιούμε, έφτασε ο πάτος.
Η Τζένη Ντούλια ζει στην Ιταλία. Είναι φοιτήτρια.*
Α.
Στην Κατερίνα Γώγου
Πήγε να κάνει την αιρετική
η Κατερίνα
Αν μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις
τότε
η λέξη ελευθερία με πόσες εικόνες
ισοδυναμεί;
Με μία, της απάντησε η κοινωνία
και
της έδειξε τον
θάνατο
Β.
Έτσι γράφονται τα ποιήματα! είπε
Φτάνει ένας ήλιος να φωτίζει λιγότερο
κι από κερί
Γ.
Είναι αλήθεια οι γάτες δεν δακρύζουν
κι ας έχουν ψυχές
εφτά
Ο Πέτρος Σκυθιώτης ζει στη Φλώρινα. Είναι φοιτητής.
